Εσείς πότε πήρατε τελευταία το ρεπό σας?

   Ρεπό σήμερα από τη δουλειά. Έχω ξυπνήσει με μια ψυχολογία κάπως παράξενη. Κάτι σαν τον δείκτη του χρηματιστηρίου. Πότε πάνω, πότε κάτω. Δεν δύναμαι να καταλάβω ούτε το γιατί, ούτε το πώς. Δεν θα πρέπει να με απασχολεί όμως καθώς και αυτό είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου. Ομολογουμένως όμως σήμερα με ενοχλεί αυτό που νιώθω. Παίρνω στο δισάκι , τις σκέψεις μου και πάω να αναζητήσω  το καινούργιο και αυτής της μέρας έξω , για ένα σύντομο καφεδάκι...Πολλές φορές στη ζωή μου, μου αρέσει όταν βρίσκομαι έξω να αφουγκράζομαι τους ήχους και να παρατηρώ κινήσεις , βλέμματα, απρόοπτα ανθρώπων  και να τα αποθηκεύω στο χρονοντούλαπο της μνήμης μου. Ποιός ξέρει ...μπορεί κάπως ,κάποτε να μου φανούν χρήσιμα. Σχεδόν τα πάντα στην καθημερινότητά μας , έχουν εν δυνάμει ένα μάθημα να σου δώσουν. Είτε προτροπής, είτε αποφυγής. Έτσι και σήμερα, η ψυχή μου σεργιάνισε έξω και ταρακουνήθηκε από τον κύριο Μανώλη. Φιγούρα μοναχική, έψαχνε να απαγκιάσει κάπου το βλέμμα του. Το σκαρί του ταλαιπωρημένο, πληγωμένο, σαν ένα ναυάγιο που κυριολεκτικά επέζησε από τις φουρτούνες της δικής του μοίρας.

-Καλημέρα, με λένε Μανώλη.

-Καλή σου μέρα...

-Εγώ που λες με τον Θεό ξυπνάω με τον Θεό κοιμάμαι..εγώ έχω πίστη. Βέβαια κάποιες φορές φοβάμαι, αλλά εγώ τον ρωτώ γιατί και δεν μου απαντά. Αλλά εγώ έχω πίστη.

Η ιστορία του κυρίου Μανώλη, το δικό του φυτίλι, άρχισε να  καίει στα οκτώ του χρόνια. Το 1974.Τότε που με την παιδική του αθωότητα, με την αθωωτική του αφέλεια είχε ανέβει στην ταράτσα της πολυκατοικίας του , την Καθαρά Δευτέρα για να πετάξει τον χαρταετό. Και όσο αυτός ανέβαινε ψηλά και του έτρεφε τον ενθουσιασμό του, κάπου παραπάτησε και έπεσε στον φωταγωγό. Γνωμάτευση? Εγκεφαλική διάσειση και παράλυτος στα κάτω άκρα για πολλά χρόνια. Μα με την πίστη του , σήμερα γεμάτος όρεξη για ζωή, νηστικός από επικοινωνία, απλόχερος στα συναισθήματά του , θέλησε να μοιραστεί τη χαρά του, καθώς σήμερα πήρε το επίδομα Πρόνοιας από την τράπεζα και θέλησε να κεράσει τον εαυτό του ένα καφέ.

-Εγώ που λες, μου έχουν πει να παίρνω μαζί μου ένα μπαστούνι  για να με βοηθά στο περπάτημα και να με προστατεύει από τους κακούς ανθρώπους όταν παίρνω το επίδομα...

Η ζεστή φωνή του , διακεκομμένη ,αφού η ομιλία του όσο και η νόησή του είχαν επάνω τους τις συνέπειες του χτυπήματος. Αλλά η καρδιά του? Καρδιά παρθένου δάσους που σου χάριζε απλόχερα , αιφνιδιαστικά το οξυγόνο του...

-Τώρα δεν έχω γονείς. Και με κοιτά μια γυναίκα.Σήμερα θα την πληρώσω.Με το επίδομα. Θα μου κάνει και τηγανητές πατάτες.

Εγώ καθηλωμένος στην αβέβαιη βεβαιότητά μου, ρουφούσα σαν σφουγγάρι την πρωτόλεια γνώση της ψυχής του, που με έκανε να μην αφήνω ούτε ένα βαλτώδη σημείο μέσα μου.

-Ευτυχώς οι γονείς μου δεν με κλείσαν σε ίδρυμα και τώρα μπορώ να πίνω καφέ μόνος μου και να ντύνομαι μόνος μάλιστα.

   Ένιωθα τις λέξεις του σαν οπλισμένα πιστόλια. Που ζήταγα να με πυροβολήσουν. Με σφαίρες εκτίμησης και ευγνωμοσύνης για αυτό που είμαι και που κάποιες φορές λησμονώ. Σήμερα δεν καλούμαστε να εξηγήσουμε τη ζωή, αλλά να κορτάρουμε το ανεξήγητο μέρος της .Και ίσως αυτό να είναι το φως στο σκοτάδι μας. Μην λογίζεις με κανένα θεώρημα τη ζωή σου. Γιατί ποτέ δεν θα το αποδείξεις. Απλά προσπάθησε να διαφυλάξεις τη μνήμη σου-που και αυτή έχει το δικό της σώμα-να μην σαρωθεί από ένα αμνήμον παρόν που λυσσάει να εξαφανίσει αισθήματα και αλήθειες. Σήμερα ένιωσα ένα βαθύ βίωμα, αόρατο και σιωπηλό για τους γύρω μου. Ο κύριος Μανώλης μου έδωσε σήμερα απάντηση σε ένα παλιό μου ερώτημα:  ¨πώς να ξέρεις να κερδίζεις, όταν αρνείσαι επίμονα να μάθεις να χάνεις? ¨.Σήμερα ο κύριος Μανώλης ,μου δίδαξε πως κερδίζεις.. χάνοντας ενίοτε. Σήμερα πέταξε ο ίδιος τον χαρταετό του τόσο ψηλά που άγγιξε το ρουθούνι του Θεού και φωτα-αγώγησε όχι μόνο την ψυχή του, αλλά και αυτές των γύρω του. Σήμερα έχω ρεπό από οποιαδήποτε δυσκολία, αδυναμία, αρνητικότητα...Εσείς  πότε πήρατε τελευταία το ρεπό σας?