Αλήθεια τι γίνονται οι λέξεις σου όταν μεγαλώνουν?

   Αυτή η πόλη υπάρχει ακόμα. Παρά την ξιπασιά της, τις επιπολαιότητές της, τις δυσκολίες της, είναι μέσα μου αμείωτα γοητευτική. Πλέον  ζούμε στον καιρό των προσωρινών λύσεων και αυτό, γιατί χάσαμε την ικανότητα να προσαρμοζόμαστε και να τολμάμε. Τα βήματα μου σε αυτόματο πιλότο. Με οδηγούν στον ηλεκτρικό σταθμό. Στάση Σεπόλια. Οδός Ελλησπόντου 22. Καταφύγιο: το φαρμακείο του θείου μου, του Γιώργου. Εφημερεύει  σήμερα  και πάω για παρέα, αλλά πολύ περισσότερο πάω για να πάρω το φάρμακό μου-αυτό που δίνεται μέσα από τις κουβέντες που κάνουμε για οτιδήποτε μας απασχολεί-προσωπικό ή όχι. Ο θείος μου; Μια ευγενική φιγούρα. Ένας ανέστιος ποιητής της ζωής. Που μάλλον γεννήθηκε σε λάθος εποχή. Ή μάλλον όχι; Πάντως η παρέα μαζί του, οι συζητήσεις μας , με οδηγούν κάθε φορά στον ίδιο σταθμό του τρένου. Στο σταθμό που έχει ο καθένας μας , όπου εκεί περιμένεις το δικό σου τρένο, στην δική σου ράγα, στο δικό σου βαγόνι, όπου σημασία δεν έχει ό,τι  είσαι, αλλά ότι  ξέρεις πως είσαι.

     Ζούμε σε έναν καιρό που ο καθένας  μας κουβαλάει  μέσα του την Ελλάδα που αντέχει. Σωστό ή λάθος, η Ιστορία θα δείξει. Ζούμε σε μια εποχή όπου οι διακινητές και οι προμηθευτές  ψευδαισθήσεων  κάνουν αλισβερίσι με την πρώτη ευκαιρία  και εσύ, το κάθε εσύ, γίνεσαι αχθοφόρος ενός ονείρου που απομακρύνεται από το τέρμα σου. Και τα αισθήματά σου, οι σκέψεις σου, οι αναστεναγμοί σου …πώς να τους βάλεις σε σειρά μετά;

     “Τί γίνονται οι λέξεις όταν μεγαλώνουν  Άγγελε;”,  με ρώτησε ο  θείος μου. Αλήθεια τι γίνονται; Μήπως σύννεφα που κάποτε θα πάρουν την επιταγή μιας βροχής και θα μας λούσουν με το νόημά τους; Μήπως χάπι θύμησης και μπόρεσης; Μήπως θερμόμετρο  μέτρησης αποτυχίας ή επιτυχίας; Μήπως γάζα επικάλυψης πληγής σε ένα χάρτη με προορισμούς που μας περιμένουν; Είναι φορές που στις ζωές μας, οι λέξεις μας ,μας παρουσιάζονται ή μάλλον τις ερμηνεύουμε  ως ανόητες , ως τιποτένιες , ως προδοτικές .Και άλλοτε  πάλι οι ίδιες λέξεις με την υπόστασή τους , σε συλλαμβάνουν και σε αποδίδουν στις αλήθειες τους. Και τότε  η κραυγή σου, ο φόβος σου, φαντάζουν ως χρησιμοποιημένα προφυλακτικά. Τί γίνονται οι λέξεις όταν μεγαλώνουν; Μπορεί και δάκρυα που έγιναν ώρες , μπορεί  και ελπίδες που έγιναν αντοχές…όπως μου είχε πει κάποτε ο θείος μου. Μπορεί  και παλιά παρεκκλήσια όπου τρυπώνουν στις χαραμάδες τους , οι σκέψεις μας οι φόβοι μας, οι πόνοι μας, τα πάθη μας. Εκεί ανάμεσα στο ανείπωτο συντελούνται τα θαύματα τότε…Αλήθεια τι γίνονται οι λέξεις σου όταν μεγαλώνουν;