..όταν ένα Σ γίνει Χ και το σώμα γίνει χώμα, τι θα έχει απομείνει άραγε από το καθέναν μας?

   Αγωνιώ  γιατί θέλω να αγγίζω ανθρώπους και όχι ηλικίες. Μα σκιαγραφώ έναν κόσμο που έχει χάσει τα μεγάλα ερείσματα της ζωής, που αναζητά το άφατο στο καθημερινό του συμβάν. Μένουμε σε μια χαύνωση συναισθηματικής ξηρότητας. Θέλουμε να λεγόμαστε θετικιστές αναρριχητές χλιαρών αμφισβητιών, που στην ουσία όμως είναι καταφατικές στην σκληρή μας πραγματικότητα. Συνεχίζουμε να καταναλώνουμε τις δυστυχίες των άλλων με σαδισμό και απληστία. Μια γυάλινη φιλανθρωπία , ξεκούραστη και μαζική… Καλημέρα! Σας είπα?  Όχι , βιάστηκα να πω πάλι τα δικά μου. Σήμερα λοιπόν το πρωί  σηκώθηκα με τις γύμνιες μου κρυολογημένες, τα μάτια μου βαριά, αφού ξαγρύπνησαν στο παράθυρο της νύχτας. Και αναζητώ το πρώτο φως. Και το βρήκα σε ρίζα ενός φυτού. Μικρό αντάρτικο, απλό. Χωρίς  ονομασία. Ζεστό χώμα από τη  γη. Καρπός ευλαβικός, δώρο στις χούφτες μου. Αγγίζω τις μνήμες του. Την υγρασία του. Την μυρωδιά του. Τι ήταν άραγε πριν αυτό το κομμάτι γης? Πώς αποτέλεσε φάτνη γέννησης ενός σπόρου να βλαστήσει? Πώς μεταφέρθηκε αυτός ο σπόρος εδώ? Εδώ σε αυτό το μέρος που πατώ? Και όταν το Σ  από το σώμα γίνει ο άγνωστος Χ στο χώμα μιας εξίσωσης που θα λυθεί από τις επόμενες γενιές, τότε όλοι εμείς τι θα έχουμε να πούμε? Το σώμα μας είναι το χώμα μας. Με τον δικό του σπόρο. Και περιμένει από τη ζωή του καθενός μας να βλαστήσει. Θέλει  Φως, φροντίδα , χρόνο. Θέλει τροφή στις μικρές του ρίζες. Δεν θέλει πολλά. Μόνο την έγνοια μας για να επιβιώσει στα απρόοπτα του Χρόνου. Μέσα του λοιπόν θα πρέπει να υπάρχουν  οι μνήμες ζωής  μας για επιβίωση. Μνήμες μιας μάχης  που άλλοτε κερδήθηκε και άλλοτε χάθηκε. Μα που πάντα δόθηκε. Ξέρετε κάθε μέρα υπάρχει το περιθώριο της επιλογής που ζει και αναπνέει καθημερινά στα φανάρια της αγωνίας μας. Να περάσει ή να περιμένει. Και έτσι οι ζωές μας ζουν φυλακισμένες σε έγνοιες και άγχη επίπλαστα. Και εμείς μοχθούμε ίσα-ίσα για το μεροκάματο που ανακυκλώνει την αληθινή δυστυχία σε ένα χρηματιστήριο θλίψης που σιγά –σιγά μεταμορφώνεται σε οργή. Και εγώ, εγώ χαμογελώ προσπαθώντας να βάλω τρικλοποδιά στη ρουτίνα μου…

   Λίγο πριν το τέλος όταν ένα Σ γίνει Χ και το σώμα γίνει χώμα, τι θα έχει απομείνει άραγε από το καθέναν μας?  Ο ιός αυτός θα φύγει. Και η ζωή θα μείνει. Κάποιος άλλος ιός θα ξανάρθει(όχι απαραίτητα βιολογικός). Και τότε η ζωή θα μείνει. Λαβωμένη μεν, αλλά θα μείνει. Με πολύ χώμα γύρω της. Και θα κληθούμε να σπείρουμε , να φυτέψουμε, να καλλιεργήσουμε, να φροντίσουμε. Ο ένας τον άλλον. Ας κοπούμε από τις σκιές των άλλων που περπάτησαν και περπατούν επάνω μας. Τι περιμένουμε? Ας ταξιδέψουμε από το άρρωστο μέρος στο υγιές. Και ας χυμήξουμε  γεμάτοι δάκρυα, χαμόγελα, πόνους, επιθυμίες, μνήμες, πληγές… χώματα… χρώματα ο ένας στον άλλον και να ζωγραφίσουμε το δικό μας χάρτη για να δούμε που ανήκουμε…