Τί θα ήθελες να ζεις στη μοναξιά σου?

  Ξεσπώ από καρδιάς , με καρδιά. Πετώ την καρδιά μου κοντά στην καρδιά σου. Δεν έχω χρόνο να τηρώ το πένθος καταστάσεων, πραγμάτων που πλέον δεν υπάρχουν. Έχω να τηρήσω το δικό μου και το δικό σου , για όλα αυτά που αφήνουμε να μας προσπεράσουν. Τούτη τη στιγμή , μου έρχεται να αμολήσω την καρδιά μου σαν σαΐτα  που την περιμένουνε κάπου, μακριά πολύ, αργά πολύ. Να πετάξει και να πεθάνει στην πρώτη γραμμή ενός ιερού πολέμου της ζωής. Ενός ιερού πολέμου όπου εκεί η πραγματικότητα είναι τα όρια της ψυχής σου, αρκεί να είσαι ερωτευμένος αέναα με αυτά και τότε θα ανακαλύψεις τη διάσταση μιας άλλης πραγματικότητας , της αληθινής και της ουσιαστικής… Ο σταυρός του καθενός μας , μας δείχνει τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα της ψυχής μας. Πίστη… ταπεινότητα.. αγάπη.. συγχώρεση.

   Στο σχεδόν βέβαιο, στης ζωής το αναγκαίο φως, σήμερα ξαναπεθαίνω και ξαναζώ σε έναν σπασμό μιας μνήμης. Μνήμης αναστάσιμης που ρουφά όπως το κερί το φως. Αυτό που έχουμε όλοι μέσα μας , αλλά το λησμονούμε. Τούτο να θυμάσαι:

                               ….όταν αλλάζεις  αυτό που πιστεύεις

                                   αλλάζεις και τους τρόπους που νηστεύεις…..

«Σήμερον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου ὁ ἐν ὕδασι τὴν γῆν κρεμάσας. Στέφανον ἐξ ἀκανθῶν περιτίθεται ὁ τῶν ἀγγέλων Βασιλεύς. Ψευδῆ πορφύραν περιβάλλεται ὁ περιβάλλων τὸν οὐρανὸν ἐν Νεφέλαις. Ῥάπισμα κατεδέξατο ὁ ἐν Ἰορδάνῃ ἐλευθερώσας τὸν Ἀδάμ. Ἥλοις προσηλώθη ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας. Λόγχῃ ἐκεντήθη ὁ Υἱὸς τῆς Παρθένου. Προσκυνοῦμεν σου τὰ πάθη, Χριστέ. Δεῖξον ἡμῖν καὶ τὴν ἔνδοξόν σου ἀνάστασιν».