Κατακτήσαμε φόβους θανάτων...Δον Κιχώτη?

   Σε αυτή τη ναυτία της σημερινής πραγματικότητας που βιώνουμε, ολοένα και πιο συχνά, οι φόβοι μας είναι πρόθυμοι να πιαστούν σε ορατές ξόβεργες και τότε σε ρόλο θύματος που εμείς επιλέξαμε, εγκλωβιζόμαστε από κατασκευασμένες ανάγκες, από προσωπικά συμφέροντα, μα και από μια συνήθεια ράθυμη, άψυχη… Γιατί σιγά- σιγά η ζωή μας αντί να είναι μια διαχρονική μάχη με καταστάσεις που κρύβουν ή ελλοχεύουν μέσα τους «μικρούς θανάτους» κατάντησε  να είναι μια θανατηφόρα παραίτηση. Αντί να παλέψουμε να κατακτήσουμε τα πραγματικά όρια της δημοκρατίας, της αγάπης, της ελευθερίας… κατακτήσαμε  φόβους θανάτων. Τα υπόλοιπα θα τα διηγηθεί ο Δον Κιχώτης που κρύβουμε μέσα μας.

Όσο φεύγει καιρός, χάνομαι

όσο μένει καιρός, ψάχνομαι.

Στη δύναμη των κυμάτων

στους ανέμους των μαντάτων,

χωρίς να ξέρω γιατί και πότε

ίσως να αγαπήσω μόνο τότε.

Μάχομαι σε στάση εμβρύου

συμπαντικού  πεδίου

μεθυσμένος Δον Κιχώτης

ένας ξεχασμένος πότης.

Κράτησα το φόβο με ζάρι

στων ονείρων το ζυμάρι.

Σαν τη φυγή του εραστή

που δεν θέλει να γνοιαστεί,

για μια ζωή που φυσά σε ανεμόμυλο

ψάχνοντας του φόβου  σου τον όμηρο.

Όσο φεύγει καιρός, χάνομαι,

όσο μένει καιρός, ψάχνομαι.

Γυμνός ως θέληση, σαν κουκούλι μιας πεταλούδας

γυρεύω την αίσθηση μιας πεταμένης φλούδας.

Χωρίς να ξέρω γιατί και πότε

ίσως να αγαπήσω μόνο τότε.