Πόσο μεγάλος είσαι στις μικρές σου στιγμές?

   .."βάλε , βάλε ακόμα ένα"...τούτη τη φράση θυμάμαι να λέω πριν χαθώ στη ραστώνη του τσίπουρου και στον κήπο των σκέψεών μου.Κήπος γεμάτος αγριολούλουδα.Τούτο το βράδυ αλληλογραφούν οι σκόρπιες λέξεις, οι νωχελικές σοφές χειρονομίες, οι γόνιμες αναπολήσεις και οι νότες που ακούγονται ξάφνου γίναν σκηνή, καταφύγιο, καλύβα που χωρά εμένα και τη γυναίκα μου.Σαν δημιουργοί του κόσμου μας, ολάκερου , νιώθουμε.Κλείνω τα μάτια μου, φέρνω το τσιγάρο στο στόμα και αφουγκράζομαι τη σιγαλιά της νύχτας μπας και μου ψιθυρίσει.Η κάφτρα το μόνο φως στις σκέψεις μας, στις επιθυμίες μας, στις ελευθερίες μας.Ρωτώ τη γυναίκα μου: "πώς νιώθεις?". Φέρνει το βλέμμα της στο ύψος μιας παιδικής αθωότητας και μου απαντά:"..ελεύθερη και δυνατή, ότι τα ξέρω όλα και δεν ξέρω τίποτα,αισιόδοξη και μελαγχολική...γιατί πρέπει να σου πει κάποιος το καλό που έχεις και δεν το εκτιμάς εσύ ο ίδιος?".

   Η ματιά μου ψάχνει μια απάντηση...μια απάντηση που απαντά στην τέντα της απέναντι πολυκατοικίας σε φωτισμένο μπαλκόνι.Και κάπου εκεί το τσίπουρο ως αντισηπτικό πραγματικότητας, μού γαληνεύει το βλέμμα, μού θολώνει την όραση και άξαφνα η φωτισμένη τέντα γίνεται μπερντές.Και η αυλαία ανοίγει με τον Καραγκιόζη που ως άλλος πεινασμένος , ρακένδυτος ποιητής απαντά:

Η στιγμή τα περιέχει όλα

του κόσμου τα αντίθετα

της ζωής τα επίθετα

των πόθων τα ζόρια.

Μια πρόταση είναι η ζωή

θαυμάζει, τρομάζει και αναρωτιέται

ποιο χέρι τη λεηλατεί

από ποιες λέξεις τις κρατιέται.

Εσύ, ζητάς να μάθεις από λάθη

με αλήθειες που ζουν στα πάθη

κραυγές σιωπής γεννούν τόση αγάπη

και η αγάπη την σιωπή ξανά.

     Μας αποχαιρετά, καθώς κλείνουν οι διακόπτες και ο μπερντές ξαναγίνει τέντα.Από κάποιο διαμέρισμα ακούγονται παιδικά γέλια πριν πέσουν για ύπνο και αυτά...Το τσίπουρο ξελογιάζει τον πάγο πριν κάνει την άρνηση κατάφαση στους ουρανίσκους μας.Ένα ένα τα φώτα κλείνουν από τα σπίτια.Το σύμπαν πασχίζει να μας δανείσει τα άστρα του για φως...Τα φώτα κλείσαν, τελείωσε η βάρδια τους για σήμερα, μα τούτο το βράδυ δεν το φοβάσαι.Είναι σκοτάδι όπου οι φόβοι δεν φαίνονται, χάνουν τη σκιά τους.Τα όνειρα πλέον παίζουν με όλες τις μάρκες τους στο πιο μεγάλο λούνα-παρκ  που χωρά ο ουρανός, οι επιθυμίες ντύνονται αμαρτίες που συγχωρούνται στα κορμιά και οι προσευχές..αχ αυτές οι προσευχές γίνονται το τελευταίο ανοιγόκλειμα των βλεφάρων πριν γίνουν πίστη..πίστη για ένα καλύτερο κόσμο.Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι, η φωνή της Βελεσιώτου..."αχ ζωή κάτι μου κρύβεις"...Καλή αυγή.