Να δούμε τι θα σου ζητήσει η Ιστορία...

    Το χθεσινό μου σεργιάνι αγκυροβόλησε στην αγαπημένη μου πόλη. Την Αθήνα. Νους, μάτια, αισθήσεις μου, γίνηκαν παρατηρητήριο στρατού, που ως φαντάρος παρατηρούσα με τα κιάλια της δικής μου αφεντιάς, εικόνες ανέμελες, εικόνες σκληρές, εικόνες γεμάτες χρώματα, ήχους… αποτυπώματα. Εικόνες γεμάτες με πολύβουες κινήσεις, εικόνες μοναξιάς, εικόνες ανήμπορες, εικόνες που σου δείχνουν τον δικό τους χρόνο. Εικόνες καταφύγιο. Άλλωστε το τι βλέπεις δεν έχει να κάνει με το πόσο χρονών είσαι, αλλά με το πόσο ανοιχτός είσαι. Σε μια εποχή που απαλλοτριώνουμε τους εαυτούς μας στην παγίδα της ύλης, που έχουμε βαπτίσει την επιτυχία ευτυχία, που ως στερημένοι-εξαρτημένοι αναζητούμε μια δόση τρυφερότητας, αφήνουμε τις ζωές μας να δημιουργούνται από ανάγκες. Ανάγκες που δεν είναι αναγκαίες τελικά. Και οι ζωές μας βιάζονται συνεχώς. Αλλά ξέρεις τελικά δεν βιάζονται για να πάνε κάπου. Βιάζονται για να φύγουν από κάπου. Για αυτό σου λέω χάρισε στην καθημερινότητα σου «εικόνες καταφύγια»  που θα σου δώσουν τρυφερότητα, ζεστασιά… αγάπη. Και που ξέρεις, ακόμα και η δικιά σου φιγούρα μπορεί να αποτελέσει εικόνα-καταφύγιο για τον διπλανό σου. Και να πάψει να είναι μια απαγορευμένη νοσταλγία.

       Οι μνήμες μας πρέπει να φλέγονται. Οι ζωές μας πρέπει να κερδίζουν και όχι να φοβούνται τα όνειρα τους. Ανάθεμά σε. Ανάθεμά με. Δες τι σκιρτάει μέσα σου, τι παλεύει να ειπωθεί.  Όπως ακριβώς σε αυτό το εγκαταλελειμμένο σπίτι με τα σπασμένα παραθυρόφυλλα. Τούτη η εικόνα ,τούτο το καταφύγιο, γενναία και ταπεινά μού έδειχνε πως τα αποτυπώματα του χρόνου, οι αναμνήσεις στις πληγές, η μετάγγιση μιας θύμησης, μπορεί να γίνει μια όμορφη νέα αρχή.  Τι χρειάζεται; Ένα φως και δύο τσαμπουκαλίδικα κάδρα. Και πλέον τούτο το πρόσωπο απέναντι μου, τούτο το κτίριο αποκτά ξανά όραση.  Ένα καινούργιο βλέμμα. Που μου δωρίζει άμεσα την Ιστορία του, το καταφύγιο του. Μια καινούργια προοπτική. Ότι μέσα από δυσκολίες, από εμπειρίες που έγιναν ερείπια, από φόβους που γίνηκαν σαπισμένα ξύλα… η ζωή, η ζωή σου μπορεί να βρει τον αληθινό, τον ουσιαστικό προορισμό της.

           Προσπάθησε απλά να αιφνιδιάζεις τον εαυτό σου κάθε μέρα. Μην χάνεις κομμάτια ψυχής. Να θυμάσαι ότι ο δρόμος που αφήνεις πίσω είναι ο δρόμος που έχεις περπατήσει. Για αυτό σου λέω μην μικραίνεις την μνήμη σου. Μην αφήνεις ατάϊστη την φαντασία σου. Τα αληθινά δικά σου είναι αυτά που έχεις χαρίσει. Γίνε μια εικόνα-καταφύγιο με παιδικά παπούτσια. Και χαρίσου στον διπλανό σου ως μια ανέλπιστη ομορφιά. Και όπως έχει πει και ο αείμνηστος Γιάννης Σβορώνος «ομορφιά είναι το σχήμα που η αγάπη δίνει στα πράγματα»… άλλωστε αύριο θα είναι όπως σήμερα ή απλώς … όπως αύριο.