Πόσες μονάδες επικοινωνίας έχεις στην τηλεκάρτα σου;

     Με λιτά κορδόνια, με σφιγμένη καρδιά, με μετρημένες αναπνοές γυρεύω και τούτη τη μέρα μια σημαδούρα νοήματος,  ένα προορισμό ζυμώσεων, ένα ακουστικό επικοινωνίας. Θυμάσαι όταν ήσουν παιδί το παιχνίδι με τα δύο χάρτινα ποτήρια και τον σπάγκο; Από τη μια μίλαγες εσύ, από την άλλη εγώ. Λες και δεν ακούγονταν οι φωνές μας και χωρίς αυτά. Θέλαμε όμως αυτή την παιδική αυταπάτη. Ένα δίαυλο για τις φωνές μας. Πομπός-δέκτης, δέκτης- πομπός. Δεν έχει σημασία η σειρά. Σημασία έχει η ζωή. Όχι η κρυμμένη. Αλλά αυτή που ζει στα ξέφωτα και στις αλάνες.

     Κάποιες φορές κλαίω, κάποιες άλλες  εμποδίζω τα δάκρυα να τρέξουν. Και αυτό γιατί στη ζωή περνάμε από διάφορες φάσεις, αλλά αυτό που μετράει δεν είναι απλώς το να δηλώσεις «είμαι εδώ», αλλά το να δηλώσεις «είμαι εδώ, επειδή είσαι και εσύ εκεί»… Έχεις παρατηρήσει ποτέ τους μικρούς μπόμπιρες που τυγχάνει όταν παίζουν μόνοι τους να συνομιλούν με κάποιον αόρατο φίλο τους; Πραγματικό διάλογο σου λέω! Και ξέρεις ποια είναι η πλάκα; Ότι βρίσκουν ηρεμία, ευτυχία μέσα από αυτό. Και ξέρεις ποια είναι η αλήθεια; Ότι τελικά πράγματι μιλούν… μιλούν με την ψυχή τους, μιλούν με τον φύλακα άγγελο τους, μιλούν με έναν φανταστικό ήρωα φίλο τους και εκεί πλάθουν την φαντασία τους, γεννούν τα ερωτήματα τους, διαφωνούν με τις επιθυμίες τους, γελούν, μουτρώνουν …μα επικοινωνούν. Όχι σαν και εμάς τους μεγαλύτερους που απλά γεμίζουμε με λέξεις, σαν άδεια τσόφλια, τους χρόνους μας με τον διπλανό μας πολλές φορές. Που ακούμε, αλλά τι θυμόμαστε μετά; Πόσο μπορεί  ο καθένας μας να αντιληφθεί ότι  ο διπλανός του που καταρρέει, αντικατοπτρίζει και τη δική του πραγματικότητα; Έχουμε καταφέρει να μην φοβόμαστε το χειρότερο ,αλλά το καλύτερο στον κόσμο μας. Ειδάλλως πως ρε γαμώτο δεν γίνεται ο κόσμος μας καλύτερος; Πιο ουσιαστικός, πιο ταπεινός, πιο ανθρώπινος… πιο πιο πιο. Πιότερο ζούμε σε μια ζωή ντοπαρισμένη, σε εποχές κυνισμού,  σε μια κινούμενη ακινησία – εκεί που ο χρόνος μας ξεκουρδίζεται- παρά σε όμορφες προσδοκίες που όμορφα καίγονται. Τις περισσότερες φορές ο καθημερινός μας μόχθος είναι ταμμένος απλά για να εκπληρώσει κατασκευασμένες ανάγκες που  κλέβουν την μικρή ζωή μας.

     Ξέρεις θέλω να σου πω μια εφηβική επιθυμία μου…να πλάσω ένα τόσο δα μικρό δημιουργικό χάος και να το βάλω να τρυπώσει στα τωρινά κενά μου, να γίνει αφορμή να σχεδιαστούν από την αρχή μπας και εκεί μέσα βρω τις μονάδες της τηλεκάρτας μου και σε καλέσω για να σου εξομολογηθώ ότι μου λείπεις, ότι σε αγαπώ. Να σε προσκαλέσω σε συναισθήματα ανείπωτα, που οι χρόνοι μας ενέχουν και προσμένουν απλά από εμάς μονάχα ετούτο… να βάλω την κάρτα στο τηλέφωνο και να θυμηθώ τον αριθμό σου, να έχω την αγωνία αν θα το σηκώσεις, να ακουστεί χαρακτηριστικά ότι καλεί και τότε από την άλλη γραμμή να ακούσω τη ζεστή γνώριμη φωνή σου. Και τότε η ζωή μέσα μου θα βρει την αρχή της και τούτη την μέρα. Εσύ πόσες μονάδες ακόμα θέλησης και αντοχής έχεις στην τηλεκάρτα σου;