 |
…ο χρόνος μας γίνηκε ο τόπος που δεν θα ξαναβρούμε, μα εμείς συνεχίζουμε να είμαστε πρόσφυγες ακόμα και στην μοναξιά μας. Τα όνειρα μας αναπαύονται σε χρόνο υπερσυντέλικο. Και οι μόνες μας εκδρομές που κάνουμε πλέον είναι μέσα σε ορισμούς, που ορίζουν τις ζωές μας. Πως φτάσαμε τόσο πολύ να απέχουμε ο ένας από τον άλλο; Τα όνειρα πλέον, όλο και πιο αραιά στάζουν στα μαξιλάρια μας. Αναρωτήσου έστω για λίγο… αν το σώμα σου φτιαχνόταν και φαίνονταν από τις καλές ή κακές σου πράξεις, από τα καλά ή τα κακά σου συναισθήματα, από τις καλές ή κακές σου σκέψεις, πως θα ήταν; Πως θα ήταν στα μάτια των γύρω σου, αλλά και του ίδιου σου του εαυτού; Μπορείς να περιγράψεις; Αντέχεις;
Ξέρω… θα σωπάσεις.
Και εγώ θα σε αγκαλιάζω με μια πειστική ειλικρίνεια, με ένα συλλαβισμό ψυχής πως τίποτα δεν είναι μάταιο, κανένα βλέμμα, κανένα βήμα, καμία ανάσα, κανένα δάκρυ. Ετοίμασε τον ίσκιο σου να είναι ακόμα και αυτός ετοιμοπόλεμος. Άσε τις παρθένες περιπέτειες της ψυχής σου στον επόμενο τόνο που δείχνει το πιεστικό ρολόι σου να είναι λάθος για να δεις αν θα αντέξεις τις αληθινές σου επιθυμίες. Άσε τη ζωή σου να αλητεύσει στην αθωότητα που είχες ως παιδί, σαν τελευταία προσευχή. Γιατί όσα ξοδέψεις … τόσα θα λάβεις. Πάρε τούτη την παραμάνα των ονείρων σου και ξανατυλίξου σε αυτά ως ένα τραύμα που γίνεται θαύμα.
Μνήμες στο κεφάλι, σημάδια στο κορμί
από όνειρα που σβήνει το πρωί
δεν χωρώ τις ματιές στη μέρα
τις ενοχές που φεύγουν πέρα.
Μνήμες σε ημερολόγια
φυλακίζουν τα δικά μου λόγια
σαν παιδί με σκόρπιες λέξεις
που σου ζητώ να κλέψεις.
Και τώρα σαν κομπάρσος
ντύνομαι με λίγο θράσος
για αυτές τις στιγμές,
που ψάχνουν ένα χθες
για εκείνες τις στιγμές,
που φούμαρα … κλαίς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου