...κύριος των κυμάτων, κύριος των λαθών...

 

     Ο ήλιος έδυσε όπως κάθε φορά σαν μια μελαγχολική υπόσχεση πως αύριο , στην μέρα που θα ανατείλει , να μπορέσω να βρω το όριο της αναπνοής μου για να το εκπνεύσω και μαζί με αυτό να επιβιώσω όχι ως ληγμένη εφηβεία, ούτε ως μια συμπαθητική φιγούρα από στάχτες ενήλικων απογοητεύσεων. Να επιβιώσω ως μια αναγκαία αγωνία αγέραστης ομορφιάς, ως μια ψυχή πιο βαθιά από τις πληγές μου, ως μια φάπα στις ματαιόδοξες βεβαιότητές μου. Τούτες τις μέρες οι σκέψεις μου τρέχουν λαχανιασμένες να απαντήσουν ερωτήσεις σε χρόνους που καίνε. “Το όχι είναι πιο εύκολο από το ναι?”, “Τα θέλουμε όλα γρήγορα και τα δίνουμε όλα γρήγορα?”, “Το ψέμα σου κάνει τα πάντα για να πείσει την αλήθεια σου?”. Όλες αυτές οι ερωτήσεις ζητούν εκδίκηση για μια απάντηση. Και εγώ προσπαθώ να μην λησμονήσω τις αντοχές μου από την εφηβεία μου και τα παιδικά μου χρόνια… εκεί όπου τα λάθη ντύνονταν πόνος, στέρηση και γδύνονταν ως θαύμα. Ως κάτι τέτοιο καταλαβαίνω τη ζωή… τη ζωή μου… τη ζωή σου.

     Οπότε μην προσδοκάς σε μια ζωή ήσυχη που η μνήμη την μπουκώνει πλήξη. Να προσδοκάς σε τραύματα που γίνονται θαύματα. Σε λάθη που οδηγούν τη ζωή σε γεμάτες διαδρομές και τα “αν” της μετουσιώνονται σε  “παραβάν” όπου καλείσαι να γεννήσεις και να απωλέσεις, να επιλέξεις και μετά να αντέξεις… ως τελευταία πράξη πριν πέσει η αυλαία. Και εκεί ως σχοινοβάτης ανύποπτων στιγμών στην κάθε σου μέρα , βρες μια παραμάνα για να καρφώσεις την καρδιά σου πάνω σου. Ίσως αναρωτιέσαι τι με έπιασε και σε ζαλίζω με όλα αυτά. Θα σου πω… τα λάθη. Τα λάθη που εμείς οι ενήλικοι μπορούμε να κάνουμε , ενώ τα παιδιά, τα παιδιά όλου του κόσμου, φοβούνται γιατί θα στάξει επάνω τους η επίπληξη, η τιμωρία, η ενοχή ως αλάτι που πετάμε στις πληγές τους.

     “Ο αναμάρτητος υμών πρώτος βαλέτω λίθον” είπε ο Ιησούς μας. Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω στον εαυτό του….θα πω εγώ σε όλους εμάς τους ενήλικους. Μάθε λοιπόν ότι τα λάθη, τα λάθη των παιδιών μας είναι χρήσιμα, αφού με αυτά θα έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν τον εαυτό τους σε βάθος καθώς μεγαλώνουν. Μάθε ότι πριν ζητήσουμε αποτελέσματα από αυτά πρέπει πρώτα να έχουν μάθει τις πράξεις τους. Ρε φίλε η ψυχή θέλει ελευθερία για να ανασάνει. Το εάν εσύ την έκανες τροτέζα σε κάθε προαγωγό της ζωής που επιδίωξες είναι μόνον δική σου αδυναμία. Μην την κάνεις λοιπόν δύναμη επιβολής σε αθώες ψυχές. Πρέπει να επιτρέπεις στον εαυτό σου να μαθαίνει από το παρελθόν γιατί αυτό θα καθορίσει το δρόμο που θα βαδίσεις.

     Όταν ήσουν μικρός στα λάθη σου η κριτική των ενηλίκων ήταν αμείλικτη. Τι σωστό και τι σφαλερό θα το μάθαινες αργότερα μέσα από τις περιπέτειες του Εγώ σου. Και εσύ έμεινες ανυπεράσπιστος, ανήμπορος σε συνέπειες που είχαν διαλεχτεί για εσένα. Και εγώ ρωτώ. Γιατί δεν βάλαμε τα παιδιά να μάθουν τα λάθη τους να τα βλέπουν ως φωτεινούς κρυστάλλους , όπου μέσα από  όλες αυτές τις παραμορφώσεις έντασης και επιθυμίας να διψάνε όχι για επαναλήψεις και αδιέξοδα, αλλά για τα ψυχικά κύτταρα της εμπειρίας τους, τα οποία θα πολλαπλασιάζονται ως μια πέτρα που θα δρα αποτρεπτικά και θα γεννά μέσα τους το ανείπωτο θαύμα στις ενήλικες ζωές τους?

     Αντί λοιπόν να τα κατηγορούμε προτιμότερο θα ήταν να τους δείξουμε μια διέξοδο. Κάπου είχα διαβάσει μια φράση του Κάφκα που έλεγε “ εάν είναι να τα βάλεις με τον κόσμο , υποστήριξε πρώτα τον κόσμο”. Οπότε όλοι εμείς οι “αλάθητοι” ενήλικοι εάν είναι να τα βάλουμε με τον κόσμο , ας υποστηρίξουμε πρώτα τον εσωτερικό μας κόσμο. Να τον αγαπήσουμε και να τον συγχωρήσουμε. Και αυτό να κάνουμε και στα παιδιά όλου του κόσμου. Μη χρησιμοποιούμε ζυγαριές για συγκρίσεις στις επιτυχίες και στις αποτυχίες τους. Άσε με λοιπόν να σε κοιτάξω κατάματα. Απλά να σε κοιτάξω. Κοίτα και εσύ. Κοίτα γύρω μας . Τι βλέπεις? Μήπως  τους ίσκιους μας που προσπαθούν να πέσουν στα σώματά μας ως μια συνηθισμένη επιστροφή? Μήπως σκιές στους δρόμους της πόλης που τρέχουν πέρα δώθε σε όλα τα σχήματα, σε όλα τα ύψη, σε όλες τις ηλικίες, με όλα τα κουσούρια, με όλα τα λάθη για να δουν λίγο ήλιο να φωτιστούν?

      Ξάπλωσε, ξάπλωσε για λίγο στην σκόνη του χρόνου σου ως δείκτης ρολογιού. Άσε το σώμα σου να γίνει δείκτης ρολογιού και πες μου τι ώρα βλέπεις? Μήπως είναι η ώρα να αφήσουμε το ρολόι μας ξεκούρδιστο μπας και ο δείκτης γυρίσει μονάχα με τους χτύπους της καρδιάς μας? Άσε τον εαυτό σου να είναι λίγο έξω από τα πάντα. Γιατί αυτό το έξω βρίσκεται μέσα σου, βρίσκεται εδώ, βρίσκεται παντού. Όλα βρίσκονται εδώ σαν τη  νύχτα που προσμένει την αυγή να φωτίσει το πιο μαύρο σημείο των ματιών της …της κόρες της. Από εκεί περνά το φως για να δει. Από εκεί περνά το φως για να δει την ομορφιά της μέρας. Άσε τα παιδιά σου λοιπόν να κάνουν τα δικά τους λάθη που επιθυμία και η φαντασία τους τα μεθά. Άσε τα παιδιά σου να θυμώσουν με το σκοτάδι της ενοχής που πας να τους επιβάλεις. Μην τα αναγκάσεις να εκτίσουν ποινή σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία των δικών σου λαθών του παρελθόντος. Τα παιδιά δε θέλουν τις δικτατορικές φωνές μας. Θέλουν χώρο για να τα ακούσουμε. Για αυτό ο Θεός μας έδωσε δυο αυτιά και όχι ένα. Αλλά πολύ περισσότερο θέλουν χώρο για να μιλήσουν. Ό,τι και εάν πουν.

     Η μαγκιά δεν είναι να πιάσεις το κύμα. Δεν μπορείς άλλωστε. Πάρα μονάχα να γίνεις κύριός του, αφήνοντας τον εαυτό σου σε αυτό. Να γίνεις κύριος των λαθών σου και να ταξιδέψεις ως κύμα που τα απομεινάρια των ταξιδιών του θα σου δώσουν τις καλύτερες δια-κοπές της ζωής σου. Αυτό δεν είναι άλλωστε διακοπές? Να διακόπτεις τον εαυτό σου από το σύνηθες, από το επιβεβλημένο, από το ενοχικό για κάτι απρόσμενο, ανερμήνευτο, θελκτικό μα γνήσια λυτρωτικά ζωηφόρο? Όπως  ένα παιδικό λάθος που έχει να μάθει πολλά σε εμάς τους ενήλικες.