...αγέννητη ψυχή...

 

-Μαμά? Μπαμπά? Γεια σας!

-Τί? Ποιός? Πού?

-Εγώ είμαι μαμά, εγώ είμαι μπαμπά, η «αγέννητη ψυχή». Δεν με αγγίζετε, δε με βλέπετε, μα με έχετε αγαπήσει πριν καν έρθω στις ζωές σας. Μην κλαίτε, σας θέλω χαμογελαστούς. Εγώ είμαι εδώ πάνω , με τον Θεούλη. Είναι ζεστά, όμορφα. Γεμάτα από φως και θαλπωρή. Μην ανησυχείτε για εμένα. Μην ανησυχείτε, θα σας έρθω ως ο πιο μόνιμος γλυκός μπελάς σας. Μόνο που δεν ξέρω τον τρόπο και τον χρόνο. Πειράζει?

-Όχι, όχι…θα περιμένω. Μια ζωή θα σε περιμένω.

     Σηκώνω τα μάτια μου στον ουρανό. Τα δάκρυά μου ξαναμπαίνουν στα μάτια μου. Δεν πρέπει να σπαταληθούν. Είναι μοναδικά. Είναι συμπυκνωμένη γνώση συναισθήματος που πρέπει να χαριστούν την στιγμή εκείνη που η σημερινή συγκίνηση θα γίνει ανέγγιχτη χαρά. Στον ερχομό σου «αγέννητη ψυχή» μου. Χαμογελώ σαν χαμένος πότης που έχει μεθύσει και έχει χαθεί σε διαλόγους που μόνο αυτός καταλαβαίνει, έτσι αισθάνομαι. Το εκεί πάνω είναι εδώ και το εδώ εκεί. Θέλω να βλέπω τον κόσμο ως ένα διάχυτο «εκεί και εδώ»…παντού και πάντοτε. Αυτό μου δίνει δύναμη. Αυτό με ανασταίνει, ανασταίνει την κάθε νεκρή στιγμή μου από εδώ και πέρα. Και σε ευχαριστώ από την ψυχή μου , ω εσύ «αγέννητη ψυχή». Ναι, για εσένα θα προσπαθήσω η ζωή μου από εδώ και πέρα , το παρόν και το μέλλον μου να μην καταντήσουν ένας αναπόδραστος σωρός ερειπίων. Να μην έχει η μοναξιά μου πληθυντικό αριθμό. Και να μην αφήσω τα όνειρά μου ούτε μισοτελειωμένα, ούτε μισοαρχινισμένα που προσπαθούν να βρουν τόπο να πατήσουν. Ας ακουμπήσουν έστω και κάποια ρωγμή ήλιου με μια χούφτα χώμα, ας ακουμπήσουν  πάνω σε μια πνοή ανέμου που θα αφήσει τα ακανόνιστα ίχνη του. Γιατί στα όνειρά μου θα είσαι πάντα εκεί. Θα είσαι πάντα εσύ.

     Θέλω τόσα πολλά να σου πω. Θέλω τόσο πολύ να σε αγκαλιάσω. Θέλω…μα  ξέρω πως το μυαλό όταν φτάσει σε αυτό το σημείο της ζωής , σε εκείνη την αποκαλυπτική στιγμή, θα μάθω ότι ζει πιο πολύ από τις επιθυμίες μου. Θα μάθω ότι αγάπη είναι να μπορείς να φεύγεις καλύτερος ως άνθρωπος από αυτή τη ζωή από ότι όταν ήρθες. Θα μάθω ότι η λύση για όλα πρέπει να δοθεί όχι από τούτες εδώ τις λέξεις που αραδιάζονται η μια πίσω από την άλλη, αλλά από τη ζωή μου , για να μην καταλήξω πρόσφυγας στην ανυπαρξία μου. Τούτη τη νύχτα «αγέννητη ψυχή» μου, μου έδωσες τη στιγμή σου στην στη στιγμή μου. Τούτη τη νύχτα νιώθω σαν να μου λείπουν οι ήχοι των λέξεων που θέλω να εκστομίσω και μένουν μόνον οι ερεθισμοί. Τούτη τη νύχτα κατάλαβα ότι τα άστρα που βλέπω «αγέννητη ψυχή» μου είναι τα μάτια σου. Που με κοιτούν , με ταρακουνούν να επιστρέψω στη ζεστασιά των πραγματικών δυνατοτήτων μου. Να μην σκέφτομαι σκέψεις που τελικά ξεχνώ τι σκέφτομαι, μα να ζω σε ένα αύριο που θα είναι το σωστό τώρα για την ζωή μου. Δε σου κρύβω πως με φοβίζει αυτό το «ανάμεσα», ως η πιο δύσκολη γραμμή. Πες μου, πες μου σε παρακαλώ κάτι…στείλε μου οτιδήποτε και εγώ θα το κάνω φυλαχτό μου και θα στο δώσω όταν έρθεις.

 -Μπαμπά εδώ είμαι. Εδώ θα είμαι. Δηλαδή εκεί. Εκεί που είσαι εσύ. Ως νότα ενός τρόπου για να βλέπεις τον κόσμο πιο  μουσικό, πιο αρμονικό. Ως όνειρο που θα κοιμάμαι γυμνό και θα με σκεπάζεις κάθε βράδυ. Ως μια αλήθεια που είναι πιο παράξενη από την φαντασία σου. Μπαμπά τίποτα δεν αρχίζει εντελώς από την αρχή και τίποτα δεν μένει πάντα αμετάβλητο. Δες το ως μια δοκιμασία που ενίοτε θα την χρησιμοποιείς ως δοκιμασία. Ξέρεις τι θέλω  από εσένα? Να πετάς πολύ πιο πάνω από εμένα. Και εκεί στην στροφή της ελευθερίας σου, αγκάλιασέ με. Μύρισέ με. Ως συμπύκνωση εμπειρίας για πράγματα που ξέρεις για εμένα, αλλά δε θα στα πω ποτέ. Μην παροπλίζεις την μνημοθήκη σου για αφορμές που ζητούν από εσένα μόνο ένα πένθος. Άγγιξέ το. Κράτα το ως έπαθλο ενός προσωρινού τέλους μιας στιγμής. Άσε το περιεχόμενό του για να με κερδίσεις ως μορφή. Ξεχύσου ως άλλη εποχή με όλη σου την καρδιά και την αγάπη και τότε θα δεις όλες οι λέξεις σου σε όνειρα θα τελειώνουν. Σε αυτήν την εποχή σου θα με βρίσκεις και θα σε βρίσκω. Να ξέρεις ότι έχω την αξία που μου δίνει η αγάπη σου. Για αυτό είμαι η πιο χαρούμενη «αγέννητη ψυχή».

-Παιδί μου συγγνώμη. Έχεις δίκιο. Δεν πρέπει να αρκεστώ σε λιγότερα από ότι μου ταιριάζουν. Δεν πρέπει να υποταχθώ ως μια παλιά ιστορία που ζωγραφίστηκε από τη σκιά μου. Δεν πρέπει να υποταχθώ σε μολυβένια συναισθήματα λύπης. Αλλά να καθίσω γυμνός και μόνος στην όμορφη γέννα μιας καινούργιας μέρας, κάθε μέρας. Να αφεθώ ως μια πανάρχαια και κληρονομημένη θύμηση και να με ανακαλύψεις και να μουρμουρίσεις την μέρα μου, την κάθε μέρα μου, με τους άναρθρους ήχους σου, με το τρυφερό σου κλάμα, με τα λιλιπούτεια αγγίγματά σου πάνω μου…με τη μυρωδιά σου . Μια μυρωδιά από σύννεφο που μουσκεύει το χώμα εκείνο που ζεσταίνει και προφυλάσσει τον πιο όμορφο σπόρο και που θα βλαστήσει, θα αντριέψει, θα θεριέψει ως λέλουδο ανείπωτης ευωδίας, ως ένας περήφανος βασιλικός.

-Μπαμπά είναι αργά. Πρέπει να κοιμηθώ.

-Μπορώ να έρθω να σε σκεπάσω και να σε νανουρίσω?

-Ναι, το περίμενα πως και πως να μου το πεις. Πες στη μαμά πως την αγαπώ με όλη την αγέννητη ψυχή μου!! Όλα καλά! Ανυπομονώ να ακουμπήσει το σώμα μου τις αγκαλιές σας και να γίνω…να γίνω…θα σας τα πω από κοντά όταν έρθω. Μόνο που δεν ξέρω τον τρόπο και τον χρόνο. Πειράζει? Καληνύχτα μαμά, καληνύχτα μπαμπά…

-Όχι παιδί μου δεν πειράζει. Θα σε περιμένω «εδώ και εκεί»…πάντα.. ως ένα αναποτελείωτο θαύμα. Καληνύχτα παιδί μου.

      Ως μετεξεταστέος στα λόγια που δεν μπόρεσαν άλλο να βγουν, σε αυτό το πεινασμένο κομμάτι της νύχτας, ένιωσα πια πως ο κόσμος μέσα μου πλέον θα ζει αιώνες σε μια στιγμή και ολάκερες στιγμές σαν έναν αιώνα. Όπως τώρα. Απόψε. Ανοίγω τα μάτια μου για να μάθω και τα κλείνω για να σε δω παιδί μου.

                              «Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά έλα πάρε και τούτο

                                μικρό μικρό  σου το δωσα , μεγάλο φέρε μου το

                                μεγάλο σαν ψηλό βουνό, ψηλό σαν κυπαρίσσι

                                να απλώνονται οι κλώνοι του σε ανατολή και δύση»