...αναζήτα στο σκοτάδι ένα φως...

 

           Μόνο στο φως ανακαλύπτουμε κάτι ή και στο σκοτάδι όταν αναζητάμε ένα φως? Μια σκέψη με το δανεικό ρούχο μιας ερώτησης αλλά και με την προσδοκία η απάντησή μου να μην μείνει γυμνή. Νούμερο 6 στο κινητό και ώρα για το καθημερινό περπάτημα. Ένα περπάτημα που τελικά είχε σκοπό να εκγυμνάσει όχι το σώμα μου, αλλά την ψυχή μου. Χωρίς εγώ βέβαια να το ξέρω από πριν. Μέσα σε αυτήν την αργοκίνητη ανησυχία του απογεύματος, μέσα σε επιθυμίες περαστικών βλεμμάτων που αντικρίζω, η πόλη τούτη απόψε λειτουργεί ως λαβύρινθος. Κάπως έτσι αισθάνθηκα αφού το σεργιάνι μου από στενό σε στενό, από δρόμο σε δρόμο με οδήγησε μοιραία «άθελα» στο προσκέφαλο μιας εκκλησίας, ενός ναού.

       Μέσα σε αυτό το φυλάκιο της μνήμης μου, μέσα σε αυτήν την επικράτεια της ζωής μου, αισθάνθηκα σαν κερί που δεν μπορεί να ανάψει, να καεί. Σαν κερί που δεν μπορεί να λιώσει στα λόγια μιας προσευχής. Ή μήπως και όχι? Η αλήθεια, η αλήθεια μέσα μας είναι η αξία ενός νομίσματος που πάντα έχει και τις δυο όψεις της. Σε εσένα απομένει με αυτό το κέρμα να «αγοράσεις» τη διέλευση του πεπρωμένου σου σε αυτή τη ζωή. Τι γίνεται με την πίστη μας τώρα στην εποχή του ιού? Γιατί είναι ανοιχτά τα καταστήματα τραπεζών και όχι οι ναοί? Τελικά σε τι δίνουμε περισσότερη σημασία στην ύλη ή στην ψυχή μας? Και γιατί εάν μας συμβεί κάτι δυσάρεστο δεν επικαλούμαστε τη βοήθεια μιας τράπεζας , παρά προσευχόμαστε για βοήθεια σε αυτό που ο καθένας μας πιστεύει? Ερωτήματα που φεύγουν ως βότσαλα από τη σφεντόνα της ανασφάλειάς μας και ταράζουν την νηνεμία στην λίμνη της ισορροπίας μας. Η εξήγηση δεν είναι απλή, ούτε μπορεί να δοθεί πρόσκαιρα..

         Η ρίζα απάντησης των ερωτημάτων είναι χωμένη στους τάφους μας. Στους τάφους των προγόνων μας, στους τάφους των ανθρώπων μας που χάθηκαν αυτές τις μέρες, στους δικούς μας μελλοντικούς τάφους όταν και εφόσον… Πώς θέλεις να είναι η ζωή σου, πώς θέλεις να είναι η ζωή που θέλεις να έχεις κάνει? Χορτασμένη από ύλη, σκασμένη από κατανάλωση νηστική από πνεύμα και συναισθήματα ή ζωή διάφανη ως το νερό που κουβαλά την μνήμη  από μια σταγόνα ευτυχίας  έως ένα δάκρυ μιας απώλειας?

         Σε αυτήν την επιφυλλ-οίδα της ζωής σου ο αναγνώστης δεν θα είσαι εσύ, αλλά οι απόγονοί σου, τα παιδιά σου. Κακά τα ψέματα, ζούμε σε έναν κόσμο που οι αξίες μας είναι εφάμιλλες με τα επώνυμα προιόντα. Ζούμε σε έναν κόσμο που αγοράζουμε την εκδοχή της αλήθειας που μας συμφέρει, φωλιάζουμε τα συναισθήματά μας σε ληγμένες λέξεις και τρέχουμε στην κάθε μας μέρα, στον χρόνο μας με τον ίλιγγο του τίποτα.

         Οπότε σε αυτές τις ιστορικές εποχές μην περιμένεις άπραγος για λύσεις. Ζήτα προβλήματα για να τα λύσεις. Έχεις γίνει ο πιο πιστός καταθέτης τρόμων, δειλιών και φόβων στην τράπεζα του Είναι σου. Και ο Χρόνος, απλά σε προσπερνά και σε λογίζει ως μια απουσία στην παρουσία σου. Τα «μέσα» σου, η ψυχή σου, σου φωνάζει να θυμηθείς το μέλλον σου. Να θυμηθείς ότι ο ορίζοντάς σου ποτέ δεν τελειώνει πάρα μονάχα η όρασή σου, για αυτό μην γλιστρούν τα βλέμματά σου αδιάφορα. Ο Θεός μπορεί να σου μιλήσει και με το βλέμμα ενός ζητιάνου που προσπερνάς.

      Καμιά αλλαγή μέσα μας , άρα και έξω μας δεν γίνεται χωρίς πόνο. Ειδάλλως δεν υπάρχει μεταμόρφωση. Ο κόσμος  μέσα σου, ο κόσμος γύρω σου υπάρχει και θα υπάρχει στο βαθμό που τον μοιράζεσαι. Χριστούγεννα σημαίνει να χαρίζεις χωρίς δυσκολία ό,τι αγαπάς. Ο Ιησούς Χριστός μας , μας χάρισε το Φως του, χαρίζοντας τη ζωή του….τούτο να θυμάσαι: οι επιλογές σου δικαιώνουν και τις επιρροές σου. Άρα και τον κόσμο που δημιουργείς και αυτούς που αφήνεις να αποφασίζουν για εσένα.

       Με το βλέμμα ακουμπισμένο απέναντι από το προσκέφαλο της εκκλησίας, συλλογίζομαι πως  αφού δεν ξέρω που πάω, τουλάχιστον να ξέρω από πού έρχομαι. Και τελικά συνειδητοποίησα πως έχω έρθει από μια αλήθεια που αναδύεται από το χώμα της γης και από τον θόλο του ουρανού. Όπως έγινε με την Θεανθρώπιση του Ιησού μέσα σε μια ταπεινή φάτνη….Τα μάτια μου πλέον συλλαβίζουν όχι αυτά που κοιτάζω , αλλά αυτά που βλέπω. Ρώτα λοιπόν τον εαυτό σου, τι έχει απομείνει πιστό σε εσένα? Και θα δεις τελικά πως η ζωή είναι δύσκολη στην ευκολία της.

        Αρχίζει και σκοτεινιάζει….ο ουρανός ανάβει τα άστρα του ως θυμίαμα για τις ζωές μας και εγώ ξάφνου νιώθω ένα ζεσταμένο κερί που φωτίζει τις ρωγμές του και κατανοώ ότι οι άνθρωποι φτιάχνουν την Ιστορία, οι ζωές μας. Και ότι πρέπει τούτες τις μέρες να δούμε  με ανοιχτά τα μάτια της ψυχής μας και τα άξια και τα ανάξια. Ο Ηράκλειτος λέει ότι ο Θεός ούτε κρύβει, ούτε φανερώνει, αλλά σημαίνει. Στο δικό σου φως δες τι «σημαίνεις» στα σκοτάδια των γύρω σου. Αυτό είναι Χριστούγεννα, Αυτό είναι αγάπη….

 

 

«Υπάρχει ένας προκαθορισμένος Χρόνος για κάθε τι που βρίσκεται κάτω από τον ουρανό. Ένας Χρόνος για να γεννήσεις και ένας Χρόνος για να πεθάνεις. Ένας Χρόνος για να φυτέψεις και ένας Χρόνος για να ξεριζώσεις. Ένας Χρόνος για να σκοτώσεις και ένας Χρόνος για να γιατρέψεις. Ένας Χρόνος για να κλάψεις και ένας Χρόνος για να γελάσεις. Ένας Χρόνος για να καταστρέψεις και ένας Χρόνος για να χτίσεις. Ένας Χρόνος για να πετάξεις πέτρες και ένας Χρόνος για να τις συγκεντρώσεις. Ένας Χρόνος για να ψάξεις και ένας Χρόνος για να αποδεχθείς την αλήθεια. Ένας Χρόνος για να σιωπήσεις και ένας Χρόνος για να μιλήσεις. Ένας Χρόνος για να αγαπήσεις και ένας Χρόνος για να μισήσεις. Ένας Χρόνος για να πολεμήσεις και ένας Χρόνος για να κηρύξεις την ειρήνη»       Εκκλησιαστής   3: 1-8