...δραπέτευσε σε ένα χνώτο σου...

 

      Φέρνω το τσιγάρο στο στόμα μου. Ρουφηξιά ανήμπορη. Δεν ξέρω καν πως σιγοκαίει η καύτρα του τόσο σιμά στα ακροδάχτυλά μου. Τούτες οι μέρες, μου φαίνονται δυσβάσταχτες. Λες και θέλω να τις κρύψω για λίγο, να τις εξαφανίσω, μέσα στη θολούρα του καπνού. Το μολύβι ανακαλύπτει τις λέξεις μπροστά σε αυτή τη λευκή κόλλα χαρτί που κρατώ. Λέξεις που πάντα ήταν εκεί, ταγμένες στο λευκό μια αγνότητας, που μονάχα στις θύμησες των παιδικών μου χρόνων μπορώ να χαρώ. Όπως τότε που σαν έβρισκα μέσα στη θαλπωρή του σπιτιού κάποιο τζάμι θαμπό-είτε από τον ατμό της χύτρας της μητέρας μου, είτε εάν το έφτιαχνα εγώ με το χνώτο μου-έστεργα να ζωγραφίσω μια πόρτα, τόσο δα μικρούλα, να την βλέπω μόνο εγώ. Να είναι μόνο για εμένα. Και από εκεί την έσκαγα κατά εκεί που βασίλευε η φαντασία μου. Κατά εκεί που τα όνειρά μου ντύνονταν με τα θέλω μου, μέσα σε αυτή την παγωμάρα του καιρού μας.

       Αυτό αναζητώ τούτες τις μέρες. Να μπορούν οι εμπειρίες μου-τώρα που μεγάλωσα-να κατοικούν στα μάτια μου ως μια άφθαρτη πυξίδα για να μου δείχνουν το δρόμο εκείνο που περιμένουν οι αλήθειες μου να ομολογηθούν. Και εκεί να ρωτήσω τον εαυτό μου… «αξίζεις τις επιλογές σου?». Ναι ρωτώ εμένα, ναι ρωτώ και εσένα φίλε/φίλη μου. Οι λέξεις των απαντήσεών μας θα μας καταδείξουν πως τελικά στη ζωή παίρνεις αυτό που διεκδικείς και όχι πάντα αυτό που αξίζεις. Τι διεκδίκησες στη ζωή σου τώρα τελευταία που να το αξίζει? Να αξίζει τόσο που τα ψυχικά σου μεταίχμια, οι επίφοβες ρωγμές μιας πίστης, να γίνουν εκείνη η δύναμη που θα πηγάζει από τις αδυναμίες σου, μα θα σου δίνει την εσωτερική ηρεμία σου και ισορροπία μιας ζωής που θα σου ταιριάζει.

       Γίνε αφηγητής του χρόνου σου. Το πεπρωμένο σου σε απαιτεί. Βρες το θάρρος από την απελπισία σου μπας και αισθανθείς ο καλύτερος εαυτός σου. Οι μέρες που ζούμε είναι ιστορικές. Και αυτές που θα ακολουθήσουν ιστορικές θα είναι και αυτές. Διάλεξε εάν θα είσαι παρών ή απών. Πλέον κανείς δε δικαιούται να μη βλέπει ή να μη γνωρίζει. Οι φόβοι, οι ανημπόριες, οι δυστυχίες, οι πόνοι κοντοστέκονται δίπλα σου. Μπορεί να ανήκουν σε εσένα. Μπορεί και στο διπλανό σου. Δηλαδή σε εσένα. Μη θέλεις να γεράσεις και να έχεις μόνο να επιδείξεις τα χρόνια σου. Ο ιός, ο κορονοιός τόσους μήνες τώρα το μόνο που έκανε πρωτίστως και πάνω από όλα, είναι να μας αποκαλύψει. Να μας δείξει ποιοι είμαστε, γυμνοί μπροστά σε έναν καθρέπτη που ποτέ δεν γυρίσαμε το βλέμμα μας για να δούμε εκεί τους αληθινούς μας χαρακτήρες. Να μας δείξει τους υπαρκτούς ή ανύπαρκτους φόβους μας, να μας δείξει πόσο επιπόλαια ντύσαμε τη θλίψη μας με τα ρούχα μιας κατάθλιψης. Να μας υποδείξει τα λάθη μας, τις απουσίες μας, τις δειλίες μας. Να μας υπενθυμίσει πάνω σε τις αξίες και ιδεώδη χτίσαμε τον κόσμο μας, που παρόλο τα «must», τα «political correct» και τα «mainstream» ρεύματα…τελικά ο βασιλιάς κάθεται στο θρόνο του γυμνός μα και απροστάτευτος.

       Οι δοκιμασίες και τα διλήμματα που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε είναι άγνωστα μοιραία μα απολύτως επιβεβλημένα. Κάτσε και γράψε πως είσαι τώρα, πώς ήσουν, και «πώς θα είσαι?», όταν η ανθρωπότητα ξεπεράσει και αυτό τον σκόπελο. Γιατί θα το ξεπεράσει. Μόνο που εμείς δεν θα είμαστε ποτέ οι ίδιοι. Δεν θέλω να μεμψιμοιρώ εάν ο ιός είναι πολύ ή λίγο θανατηφόρος, πολύ ή λίγο μεταδοτικός. Ο ιός είναι εδώ. Θα κατανοήσω όμως πως τόσο η θεραπεία, όσο και οι απανταχού ιοί είμαστε πρωτίστως εμείς οι άνθρωποι. Και το μόνο «antivirus» είναι οι ζωές μας. Διάλεξε ποιο ρόλο θα επιλέξεις και δώσε την παράσταση της ζωής σου, χωρίς καμία πρόβα. Οι ζωές μας άλλωστε δεν χωρούν καμία πρόβα.

       Τούτα τα Χριστούγεννα ας είναι «Χριστου-γεννα» μέσα μας. Με το μεγαλείο της συγχώρεσης και της αγάπης, πρώτα για εσένα, αλλά και για τον συνάνθρωπό σου. Οι καιροί απαιτούν και παρακαλούν για κατανόηση, ενσυναίσθηση και αλληλεγγύη. Όταν καταλάβεις τα αναγκαία της ψυχής σου τότε θα είσαι ελεύθερος. Σημασία δεν έχει πρωτίστως ο θάνατος. Σημασία έχει πως ζεις πριν… Κάτσε και σκέψου…Άσε τη τηλεόραση με τα διόδια φόβου που πληρώνεις, άσε τη ζωή σου χωρίς κανένα μπότοξ καταναλωτικής ευδαιμονίας και γίνε σκοπευτής του αδύνατου, όπως τότε που ήσουν μικρός. Άσε αυτή την παιδική σου φωνή να απαλλαγεί από τις σκουριές της ενηλικίωσής σου. Αγάπα τον πόνο σου, τις πληγές σου για να τα αντέξεις και θα δεις πως όταν πονάς δεν θα φοβάσαι, γιατί πολύ απλά φοβόσουν μην και τυχόν πονέσεις. Και γίνε άγγελος. Γεμάτος γρατσουνιές, έτοιμος να βραχείς, να αγγίξεις και να αγγιχτείς. Γίνε άγγελος και προστάτευσε τη φάτνη σου, όπου εκεί μέσα θα γεννηθεί ένα απασφαλισμένο  όνειρο, παιδικό, έτοιμο να θυσιαστεί για να σώσει τον κόσμο σου. Γιατί όταν έχεις επιλογές έχεις τα πάντα. Γίνε η επιλογή σου. Άλλωστε το θαύμα είναι τρόπος ύπαρξης.

       Τελικά όλες τούτες οι λέξεις γίναν σημαδούρες που επιπλέουν των φόβων μου. Κατανοώ τελικά πως πρέπει να ζήσω με αυτά και για αυτά που διάλεξε η ψυχή μου. Οπότε πρώτη του χρόνου για εμένα πλέον, πρώτη του χρόνου μου θα είναι εκείνη η μέρα που θα γίνω η αλλαγή μου για πάντα σε κάτι πιο σπουδαίο, καλύτερο, ανθρώπινο, ταπεινό μα συνάμα ελεύθερα σωτήριο. Δε θα περιμένω την πρώτη του Γενάρη. Άλλωστε ο Χρόνος, μας περιέχει και μας ορίζει από το μπουσούλημα ως το γέρμα μας.

 

«Άγγελε, έτοιμο το φαγητό…», ακούγεται σαν ανεξίτηλη φωνή μέσα μου η μητέρα μου. Δεν ξέρω πως ταξίδεψα τόσο απρόσμενα λυτρωτικά στα παιδικά μου χρόνια. Δεν ξέρω εάν το χνώτο μου ή η χύτρα με βοήθησαν να δραπετεύσω από το αδιέξοδό μου στο θαμπό τζάμι, αλλά σήμερα θα αποκοιμηθώ με την πίστη μου.