-«Μαμά, μαμά τι σημαίνει το όνομα
του θείου;»
-«Τι εννοείς;…τίποτα δεν
σημαίνει. Λέγεται Ναπολέων, όπως ο παλιός στρατηλάρχης της Γαλλίας».
-«Ααα…»
-«Δηλαδή εσύ τι πίστευες;»
-«Εεε..εγώ για να θυμάμαι επειδή είναι
δύσκολο το όνομα, σκέφτηκα ότι σημαίνει ¨να η πόλη¨….».
Ξεράθηκαν όλοι στα γέλια. Και πως
όχι. Μπόμπιρας εγώ, ίσα ίσα που θυμάμαι τον εαυτό μου…προνήπια, νήπια. Κάπου
εκεί θα ήμουν. Ο θείος μου ο Ναπολέων έσκυψε με ένα χαμόγελο καλοσύνης και με
χάιδεψε στο κεφάλι…
-«Και και να σε ρωτήσω θείε κάτι
άλλο;»
-«Ρώτα βρε μπαγάσα».
-« Και πότε γιορτάζεις δηλαδή εσύ;
Για να σε θυμάμαι…»
-« Γιορτάζω των Αγίων Πάντων».
-«Ααα τώρα μάλιστα!», αναπήδησα
με ενθουσιασμό, τινάχτηκα σαν πυροτέχνημα.
Χρόνια ολάκερα μετά κατάλαβα και
ερμήνευσα αυτόν μου τον ενθουσιασμό. Μέσα μου τότε η ψυχή μου είχε κατανοήσει
πολλά. Γιόρταζε των Αγίων Πάντων και στο δικό μου παιδικό σύμπαν γράφτηκε ανεξίτηλα
ότι γιόρταζε τότε γιατί σήμαινε «τα πάντα» για εμένα. Θείος, νονός, δεύτερος
πατέρας, συνομιλητής των προβληματισμών μου, ενισχυτής στο να κερδίζω τους παιδικούς
μου φόβους και ανησυχίες, ¨χορηγός¨ στα χατίρια για παιχνίδια που ήθελα.
Γενναιόδωρος όπως μόνο αυτός ήξερε. Ήταν εκεί. Ήταν πάντα εκεί. Ακόμα και όταν
δε το ζητούσα. Ακόμα και όταν δε το γνώριζα. Πίσω από την αυλαία, έτοιμος να
επέμβει για να μην ξεχάσω τα «λόγια» μου. Από εχθές ο θείος μου, ο Ναπολέων, ως
άλλος στρατηγός, έφυγε για να κατακτήσει τα μέρη του Παραδείσου. Πάει να
συναντήσει τον παππού και την γιαγιά μου. Ο χρόνος και ο χώρος πίσω που άφησε σέρνεται πυκνός
και ταχύς. Βαρύς και βασανιστικός. Ο πόνος δυναμώνει τα σώματά μας, σαν να
θέλει να κυριεύσει όλα τα οχυρά της ζωής μας. Χθες η νύχτα ήταν ψυχρή , μα
διαυγής και μια ιερή σκόνη κάθονταν στα «μέσα» μου με τις παιδικές μου
αναμνήσεις. Όπως τότε που μου πήρε το πρώτο μου ποδήλατο.
Από χθες μέσα μου βγαίνουν λέξεις σαν
ξυπνητήρια μνήμης. Τότε που έτρεχα σε εκείνον για να μου αναλύσει στα σχολικά
μου χρόνια λέξεις και έννοιες που δεν καταλάβαινα, να μιλήσουμε για το θέμα της
έκθεσης που μας έβαζε η δασκάλα να γράψουμε….και τόσα άλλα. Και εγώ χανόμουνα
πότε ευτυχής, πότε βαριεστημένος μα πάντα με θαυμασμό στις ατελείωτες συζητήσεις
που είχαμε περί των πάντων. Δεινός αφηγητής, εξαιρετικός γνώστης της Ιστορίας.
Τελειόφοιτος της σχολής των αξιωματικών της Αστυνομίας και της Νομικής. Από τις
αφηγήσεις που είχα ως παιδί για το θείο μου πάντα θυμάμαι το βραβείο έκθεσης
που είχε πάρει πανελλαδικά με τίτλο «Η αποταμίευση». Και τότε αυτό το γεγονός
ήταν σημαντικό για όλο το χωριό. Λες και το ίδιο δανείζονταν λίγο από την αίγλη
του και την περηφάνεια.
Θείε θα ήθελα τόσο πολύ να πω «ο
παράδεισος μπορεί να περιμένει!». Μα ξέρω πως ο χρόνος επιμηκύνεται μερικές φορές
όχι για να μας παρηγορήσει, αλλά για να μας προετοιμάσει. Να προετοιμάσει να
μην ζούμε τις ζωές μας, τις πραγματικότητές μας σαν βάσανο και σαν λάθος, αλλά
ως σπόρος που άντεξε μέσα στη γη και από βροχές και από κρύα και από ζέστες και
θα βλαστήσει πάλι. Να κατανοήσουμε τι μάθαμε στη ζωή και τι ξεχάσαμε από αυτά
που ζήσαμε για να συνεχίσουμε να ζούμε. Σήμερα η πραγματικότητα ήρθε και με
βρήκε απρόσμενα σιωπηλό. Προσπαθώ να ξεκουκίσω το κομπολόι των νοημάτων μέσα
μου από το «φευγιό» σου. Σαν σπόρος, Σαν θραύσμα. Σαν ψίθυρος. Να ξέρεις ότι
ποτέ δεν θα πάψω να κοιτώ τα αστέρια. Γιατί ξέρω ότι από κάπου εκεί ψηλά θα μας
φωτίζεις στα μονοπάτια μας ως σιωπηλό φως που θα γίνεται αφορμή για ερωτήσεις
μέσα μας. Όπως τότε που μου είχες πάρει δώρο το πρώτο μου δημοσιογραφικό
μαγνητοφωνάκι όταν σπόυδαζα και μου πες ότι δεν υπάρχουν πάντα σωστές
απαντήσεις μα πρέπει να υπάρχουν πάντα σωστές ερωτήσεις.
Σαν πείσμα στους καιρούς θα συνεχίζω να
σε γιορτάζω και να σε τιμώ των Αγίων Πάντων, γιατί σήμαινες τα «πάντα» για
εμένα και να κρατώ σαν φυλαχτό στο χέρι μου τη φράση σου «…μπορείς Άγγελε
μπορείς». Άντε σειρά σου τώρα με το αντάρτικο πείσμα σου να αφηγηθείς ως
σημαιοφόρος ζωής, στους αγγέλους εκεί ψηλά την ιστορία του Ναπολέοντα για το πώς
«κατέκτησες» με τη γενναιόδωρη αγάπη σου την ευγνωμοσύνη πολλών ανθρώπων.
Καλό Παράδεισο θείε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου