Προορισμός της γυναίκας δεν είναι να εννοηθεί, αλλά να αγαπηθεί….

 

         Όταν θέλω μερικές φορές να «αποδράσω» από το εδώ και τώρα, ανάβω ένα τσιγάρο, ρουφώ δυο-τρεις φορές βιαστικά και ύστερα αφήνω τον καπνό να κυριαρχήσει ως το μόνο τοπίο μπροστά στα μάτια μου, ως ένα ξαφνικό σινεμά, ως μια τεράστια οθόνη, που μέσα από τη θολούρα ξεπροβάλλει μια ταινία που πρωταγωνιστής και θεατής της είμαι μονάχα εγώ. Βέβαια οφείλω να ομολογήσω πως αυτό το αιθερικό τρικ με το καπνό σίγουρα από κάποια ταινία θα το έχει ξεπατικώσει η μνήμη μου.

        Ανασκαλεύοντας χαρτιά, εικόνες, ανακάλυψα πως από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να διαβάζει τότε στην μεταεφηβική μου ηλικία τις κυριακάτικες εφημερίδες-με αυθόρμητη σπουδή- πάντα πήγαινα και διάβαζα συνήθως τα άρθρα γνώμης κάποιων για εμένα πολύ σημαντικών αρθρογράφων…που με άφηναν να μπω στον κόσμο των λέξεών τους και σαν πιτσιρικάς που μοιράζει τις εφημερίδες, έβαζα στη ζούλα στην τσέπη μου όποια λέξη έπεφτε από το γραφείο τους καθώς έγραφαν, για να μπορέσω και εγώ κάποτε να γράφω τα δικά μου κείμενα.

        Και ευθύς αμέσως με τη σιγουριά ενός χαρτοκόπτη έκοβα και μάζευα εικόνες από τις επιφυλλίδες και τα περιοδικά, που μέσα μου γεννούσαν όχι μόνο ερωτήματα, αλλά δημιουργούσαν ολάκερα κείμενα χωρίς απολύτως καμία λέξη. Εικόνες από τοπία, βλέμματα, πρόσωπα, σώματα. Κάπως έτσι σήμερα η γρήγορη ματιά μου έκανε μια τερματική στάση σε μια φωτογραφία από το «βημαgazino της Κυριακής» χρονολογημένη σχεδόν πριν 20 περίπου χρόνια. Στο δωμάτιο ένας καθήμενος άντρας, κοιτώντας πότε ως πιστός σε ένα θαύμα, πότε ως ένα μικρό αγόρι μπροστά σε μια «Μαλένα», πότε ως δυνάστης που δεν έχει τον έλεγχο, πότε ως ένας πόθος που λιμοκτονεί…απέναντί του μια ανείπωτη θηλυκή ομορφιά, ένα γυμνό γυναικείο σώμα ως άλλη αρχαία θεά Αφροδίτη, όπου το μόνο που ζητάς είναι να χαρτογραφήσεις σαν εξερευνητής τα τοπία εκείνα όπου ο έρωτας σου θα γίνει ταξιδευτής σε αυτό το κορμί, ψάχνοντας να ανακαλύψει την ξεχασμένη σου πατρίδα.

        Σαφώς και απερίφραστα σε αυτό τον ήχο των λέξεων που γράφω δε θέλω με τίποτα να παρερμηνευτεί πως το γυμνό γυναικείο σώμα είναι ένα έπαθλο για τον άντρα, ένα σκεύος ηδονής του. Τουναντίον μάλιστα. Σε έναν κόσμο όπου η σεξουαλική παρενόχληση, οι βιασμοί και οι εξαναγκασμοί σε οποιαδήποτε γυναίκα-κόρη,αδελφή,σύζυγο,μάνα- είναι τελεσίδικα ανεπίτρεπτες καταδικαστέες, αφορισμένες και όλοι εμείς οι άνδρες- γιος, αδελφός, σύζυγος, πατέρας- πρέπει να δράσουμε καταλυτικά και άμεσα και όχι να μένουμε σε ευχολόγια.

       Μερικές φορές συλλογιέμαι πως ο προορισμός της γυναίκας δεν είναι να εννοηθεί, αλλά να αγαπηθεί. Σαν  αλαφιασμένος έφηβος που δεν χωρά την τωρινή του ηλικία, ψάχνω εκείνη τη ματιά στη ΓΥΝΑΙΚΑ που δαμάζει της ζωής σου τα κύματα με των μαλλιών της τα νήματα. Σαν αλαφιασμένος έφηβος αναζητώ εκείνα τα φιλιά στη ΓΥΝΑΙΚΑ που γίνονται του έρωτα μεταλαβιά. Την ΓΥΝΑΙΚΑ εκείνη που και στις τέσσερις εποχές της σε λυτρώνει ΑΝΤΡΑ από τις ενοχές. Ω εσύ άντρα, κάθε άντρα, γίνε μια μνήμη στο κορμί της, ένα γεια στη φωνή της. Άστην  να γίνει η Ανατολή και η Δύση , πριν ο εγωισμός σου αποφασίσει. Γίνε μονομάχος, μικρός και μεγάλος και ας ξέρεις πως θα «εξοντωθείς». Μονάχα έτσι θα λυτρωθείς. Άσε τη ματιά σου να ξαποστάσει στο βλέμμα της, μπας και γίνεις μνήμη που ανακαλύπτει τα μονοπάτια της.  Νοστάλγησέ την ως μια καληνύχτα και πες το πιο ολογέμιστο όχι στο κάθε «αν» και στο κάθε «όταν» του φόβου σου.

        Γίνε κλειδοκράτορας, της κάθε πόρτας του κορμιού της. Ειδάλλως ω εσύ άντρα, θα νιώσεις τους έρωτες που θα μπορούσαν να είχαν υπάρξει και δεν υπήρξαν. Και τότε θα δεις το σώμα σου να περιφέρεται μάταια, άσκοπα σαν κουφάρι που δεν έχει ζωή. Θα νίωσεις την καρδιά σου να χτυπά χωρίς ρυθμό, σαν ξεκούρδιστο ρολόι που έχασε τον χρόνο του. Θα κουβαλάς τα χέρια σου σαν γερμένα, σχεδόν ξεριζωμένα κλαδιά που δεν κράτησαν ποτέ τους κανένα άνθος και καρπό. Θα καταλάβεις στα μάτια σου πως η «κόρη» είναι που τα κάνει να βλέπουν την ομορφιά τριγύρω. Θα ξεραθούν τα χείλη σου σαν ηφαίστεια ανενεργά, χωρίς λάβα έρωτα, κορμιού και ηδονής. Θα λογιαριαστείς με τις σκέψεις σου που μάντεψαν, αλλά δεν άντεξαν. Γίνε προσκυνητής στο δρόμο της. Στο δρόμο μιας ιερής ομορφιάς. Γίνε για λίγο ο άντρας της φωτογραφίας που ζητά τη λύτρωση στις λέξεις του:

                               Για εμένα είσαι το ωραιότερο ελάττωμα της φύσης

                               μια ατέλεια γεμάτη τελειότητες

                               ο δαίμονας που με στέλνει στην κόλαση

                               από την πόρτα του παραδείσου

                               το πιο χαριτωμένο ερωτηματικό.

        Άκου την καρδιά σου, εκεί ζούνε οι αναμνήσεις για το μέλλον σου. Γίνε ένα βλέμμα, όπως του άντρα στη φωτογραφία, απείρως διεισδυτικό που η μια του άκρη έχει πιαστεί στο άγκιστρο και τρέμει. Τρέμει στη λίμνη της λαχτάρα της. Γίνε εκείνος ο αντάρτης που θα ανέβει στο στήθος της, στις κορυφές που θα στήσει σημαία όχι νίκης, αλλά της πιο ποθητής γενναίας παράδοσης. Και άκου από εκεί τα καρδιοχτύπια της, τους πόθους της, αλλά και τους φόβους της, τις πληγωμένες της μνήμες που αιχμαλωτίζουν το σώμα και τη ψυχή της. Ψηλάφισε το σώμα της που είναι πλασμένο και από απουσίες. Απουσίες στοργής, χαδιού, ηρεμίας, φροντίδας. Και γίνε αυτή η παρουσία τότε που γεννιέται από την αρχή εκείνη όπου η ζωή σου θα λογιστεί ως μέτρημα για την αξία της.

       Γίνε βουτηχτής στα βάθη των εσωτερικών αναγκών της. Γίνε ο βαθύς χρόνος…που είναι ο χρόνος πριν από το χρόνο. Ξέρω, ξέρω ω εσύ άντρα. Θα μου πεις όλα τούτα δεν γίνονται. Η προσπάθεια φίλε μου είναι το γινόμενο και όχι το αποτέλεσμα. Το τι νιώθεις είναι η πυξίδα και όχι πότε θα φτάσεις. Γιατί ο άνδρας για τη γυναίκα και η γυναίκα για τον άνδρα είναι η σωτηρία χωρίς όρια στα όρια. Είναι το μυστήριο που οι πράξεις ζωής μονάχα φανερώνουν. Γίνε για λίγο ο άντρας της φωτογραφίας που κρατά σφιχτά, κατηχητικά τα χέρια του γιατί:

                                               Θέλει να αναγνώσει το σώμα της

                                               να ρίξει το πεινασμένο κοπάδι των πόθων του

                                               για να βρει το πέρασμα της λύτρωσης

                                               το κουράγιο για να υπάρχει.

       Μάγκα, προορισμός της γυναίκας δεν είναι να εννοηθεί, αλλά μονάχα να αγαπηθεί….