'Ενας άστεγος που άκουγε τη γη του...

 

              Παραμονή Καθαράς Δευτέρας. Και εμένα με βρίσκει τούτο το απόβραδο αντιμέτωπο ή σύμμαχο- ακόμα δεν ξέρω- με μια λευκή κόλλα χαρτί, που λαχταρά να προϋπαντήσει τις σκέψεις μου, σαν μουσαφίρηδες λέξεων, που δεν ξέρω ούτε τη σειρά τους, ούτε πόσο θα καθίσουν, ούτε καν με τι θα τους φιλέψει αυτή η λευκή κόλλα χαρτί.  Υπάρχουν φορές όπως τούτη που θέλω να φέρω τα μέσα μου έξω. Να ντυθώ με τη φόδρα των σκέψεων μου. Ξέρεις αυτή τη φόδρα που πάντα και τακτικά μεριμνούμε να μην ανακαλύπτουμε.

                Σήμερα μια ερώτηση ενός πιτσιρικά προς τη μητέρα του με έκανε να σκεφτώ πως παρότι το τριήμερο αυτό είναι το τριήμερο της Απόκρεω, εμείς οι μεγαλύτεροι θα πρέπει να συμφωνήσουμε σε κάτι. Πιότερο ηθικό και έντιμο είναι να φοράμε μάσκες τώρα τις μέρες των γιορτών αυτών, παρά στο υπόλοιπο του ημερολογιακού έτους. Γιατί; Μα γιατί δεν ήξερα τι να σκεφτώ και τι να απαντήσω και εγώ στην ερώτηση που έκανε αυτός ο χαριτωμένος πιτσιρικάς στη μαμά του: «αφού αύριο είναι Καθαρά Δευτέρα, γιατί να μην υπάρχει καθαρά Τρίτη ή Τετάρτη; Σημαίνει ότι οι υπόλοιπες μέρες είναι βρώμικες;». Η αγνή, άδολη και απρόσμενη ερώτηση αυτή του μικρού φίλου δεν χωρούσε καμία μονολεκτική απάντηση. Ή καλύτερα δεν χωρούσε καμία βολική αλήθεια. Λες και οι υπόλοιπες μέρες μας έχουν μείνει βρώμικες, παραμελημένες, χωρίς φροντίδα από εμάς. Ή μήπως έτσι είναι; Σάμπως δεν ζούμε σε μια ένδεια γυμνού παρόντος, αφού με περισσή ευκολία και ανακούφιση γεμίζουμε μια βρώμικη Πέμπτη, ή μια Παρασκευή λερωμένη,  με ταπεινωμένα τοπία συναισθημάτων, με τροχιές άδειων βλεμμάτων, με πτώσεις γεμάτες φόβους σωπασμένες από καιρό;

                Μήπως ένα λιγδιασμένο Σάββατο δεν είναι στιγματισμένο και αυτό από συγχύσεις που τρέφουν την απελπισία μας, από υπερβολές καταναλωτικές που όχι μόνο επιτρέπονται αλλά τις θεωρούμε και επιβεβλημένες; Μήπως μια Τρίτη που αγκομαχά να γίνει Κυριακή, δεν μυρίζει μπόχα από ένα οθονικό σύμπαν όπου οι ζωές μας κυλούν σαν μια ροή αναμονών που ποτέ δεν εκβάλλει; Και τελικά τι μένει; Μια Καθαρά Δευτέρα. Μια Καθαρά Δευτέρα όπου η καρδιά  σου ως άλλος χαρταετός ποθεί, στέργει να πετάξει όσο πιο ψηλά γίνεται. Δώσε στο χαρταετό τη μορφή που η ψυχή σου θα σου πλάσει γενναιόδωρα και δες έως που μπορείς να φτάσεις.

                Οι ζωές μας αναπνέουν  στο «ανάμεσα». Ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι. Στην ελευθερία ή στη τυραννία ενός φόβου. Στην καθαρότητα ή στη δυσωδία μιας βρωμιάς. Ζούμε σε εποχές βίαιων αληθειών , όπου οι καιροί μας, μας καλούν να σκεφτούμε. Καλούμαστε να ξυπνήσουμε από το λήθαργο της ψυχικής μας ακινησίας, ειδάλλως θα γίνουμε πασατέμπος που θα μας φτύνει η πραγματικότητα μας. Ξέρεις δεν είναι κακό, ακόμα και αν δυσκολευτείς να πετάξεις τον χαρταετό της ψυχής σου. Δεν είναι κακό αν σου πέσει στη γη. Μα γιατί; Μα γιατί πάντα μέσα από  κάθε δυσκολία, στραβοτιμονιά, στραβοπάτημα βλασταίνει η προσπάθεια για αυτογνωσία και αυτοκριτική. Μα γιατί πρέπει να ακούσεις τη γη μέσα σου. Εκεί που πατάς. Τη βάση σου. Τη βάση του είναι σου. Και πως θα γίνει αυτό; Γίνε ζητιάνος, γίνε άστεγος για λίγο και θα δεις ότι όλες σου οι αισθήσεις θα εκτιμήσουν το καθετί που θα σου δοθεί και θα ιεραρχήσεις τις αξίες σου ξανά ως τα ζύγια στο χαρταετό σου.

                 Δεν με πιστεύεις; Πίστευε και μη, ερεύνα. Όπως ακριβώς διάβασα, έκανε ένας άστεγος στη χώρα μας, που εκεί που απάγκιαζε για ακόμη μια μέρα όλα τα υπάρχοντα του καταγής, άκουγε- μέρες πριν τους πρόσφατους σεισμούς- όταν το βράδυ έμεινε μόνος του, τη γη  να του μιλά με βρυχηθμούς, με βοές, με τριξίματα. Η γη καλούσε να την ακούσουμε. Να την αφουγκραστούμε. Να της δώσουμε χρόνο και έγνοια. Εάν δεν ακούς τη γη σου, τα χώματα σου, εάν δεν ακουμπάς τις μορφές που παίρνουν οι πέτρες,  κανέναν χαρταετό δεν θα μπορέσεις να πετάξεις ψηλά. Μόνο με την ταπεινότητα της εσώτερης γης σου θα μπορέσεις να καθαρίσεις τις μέρες σου και δεν θα περιμένεις μόνο και αποκλειστικά μια Καθαρά Δευτέρα για να πετάξεις ως μια πεινασμένη αύρα που λαχταρά φως και το απέραντο του ουρανού.

                Αναζήτα εκείνον τον χρόνο της κάθε σου μέρας, τον χρόνο της ψυχής σου όπου κανένα ρολόι, κανένα ημερολόγιο δεν θα μπορέσει να το μετρήσει και θα δεις πως από τα πιο βέβαια βγαίνουν τα απίθανα, πως μετά από άχρονες στιγμές της ταιριαστής ζωής χώμα και ουρανός θα γίνουν συγκινήσεις… μια λιχουδιά ήλιου που θα ζεστάνει τη γη σου άστεγε για να μπορείς να ξαπλώνεις πάνω της και να την ακούς… καθαρά σε καθαρές μέρες.