Συγκράτησέ με στην αιωνιότητα μιας στιγμής σου...

             Εδώ και λίγες μέρες το βιολογικό ημερολόγιό μου έδειξε 44 χρονών. Όποιο και να βάλεις μπρος-πίσω το ίδιο αποτέλεσμα θα δείξει. Το ψυχικό μου ημερολόγιο συμφωνεί μόνο με το λήγοντα. Και αυτό γιατί υπάρχουν πολλές φορές όπου η ¨κατάταξη¨ των εμπειριών μου, των επιλογών μου, των θέλω μου, δίνουν τις δικές τους πανελλήνιες εξετάσεις ερμηνειών για την πραγματικότητά μου-εκεί γύρω στα 18-, μα άλλοτε οι κρίσεις μου, τα συναισθήματά μου, οι ανησυχίες μου, οι φόβοι μου, συμπορεύονται με ένα μεσήλικο μπαστούνι. Και τα δυο ισχύουν. Και τα δυο διαδέχονται το ένα το άλλο. Ποιο προτιμώ; Με ποιο θα πορευτώ; Δεν υπάρχει τωρινή απάντηση. Υπάρχει μονάχα η αφορμή για αυτές τις σκέψεις. Αφορμή όπου οι σκέψεις μου ξεπήδησαν σαν ¨αναβλύζοντα άνθη¨ από έναν ξεχασμένο παιδότοπο. Εκεί όπου οι σαμπρέλες έστεκαν ως άλλες καρέκλες για να σε υποδεχτούν στη μαγεία της φύσης που εμείς οι άνθρωποι μπορούμε να δημιουργήσουμε. Τα δέντρα ως άλλα πρόσωπα, σού χαμογέλαγαν και σε προσκαλούσαν σε μια ανείπωτη κουβέντα όπου η λογική έχει τον τελευταίο λόγο. Και κάτι πλαστικά κουτιά σε αντίκριζαν με το πιο ευθύβολο, αναπάντεχο βλέμμα τους και βλέπαν εσένα…όχι ηλικίες….παρά μονάχα τις εξορμήσεις της φαντασίας σου και τη γλυκύτητα των ονειροπολήσεών σου.

        Πόσο θα ήθελα να μπω μέσα και να γίνω και εγώ μέρος αυτού του συμπαντικού παιδότοπου. Και να προσκαλέσω όλους τους ενήλικες της γειτονιάς στην πιο χρωματιστή, ειλικρινή συνέλευση και όλους τους μικρούς μας φίλους να στέκονται από έξω και να μας βλέπουν. Να βλέπουν τι είχαμε και τι χάσαμε. Να βλέπουν τα όνειρά μας να τα λιτανεύουμε μπας και γίνει κάποιο θαύμα και πραγματοποιηθούν. Και εάν τα παιδικά μας, εφηβικά μας όνειρα γίνουν αλήθεια του σήμερα, θα τα αντέξουμε άραγε; Θα μας φοβίσουν; Ή θα μας απελευθερώσουν; Δεν ξέρω πόσες δεκαετίες κουβαλά ο καθείς μας στην πλάτη του, μα ξέρω πως η πίστη για ζωή προυποθέτει αναχώρηση από κάθε σιγουριά και αυτάρκεια ύλης. Δεν ξέρω με πόσο επιπόλαια σοφία ή σοφή επιπολαιότητα γεμίζουμε τις αποφάσεις μας εμείς οι ενήλικοι, μα ξέρω πως  Γνώση αποχτούμε μόνον όταν μας αγαπούν και αγαπάμε….

       Η αγάπη , η πίστη, η θέληση, η φαντασία μπορούν να είναι αθέατες, μη χειροπιαστές, μα αυτό δε σημαίνει ότι είναι και ανύπαρκτες. Γιατί πως ειδάλλως θα μου εξηγήσεις τους φόβους σου που ενίοτε είναι αθέατοι, μη χειροπιαστοί, μα υπαρκτοί και σε χειρίζονται σαν μια μαριονέτα;

        Με τον καιρό μιμούμαστε αυτά που κατηγορούμε. Ενδιαφερόμαστε δήθεν για κάποιον άλλον για να μην ενδιαφερθούμε για τον αληθινό εαυτό μας. Στο ¨ήδη¨ συναισθανόμαστε προκαταβολικά τους φόβους μας που δεν έχουν γίνει ακόμη. Επιστρέφουμε  σε ζωές επώδυνες, χαμένες στη μετάφραση του εγωισμού και δε μετέχουμε σε αυτό που θέλουμε να υπάρξουμε για να γίνει ο κόσμος μας καλύτερος. Φίλε μου ό,τι σε βολεύει είναι πλάνη. Να το υπενθυμίζεις κάθε μέρα στον εαυτό σου , γιατί η ζωή δεν είναι βολή, είναι πρωτίστως ξεβόλεμα. Άνθρωπε δεν υπάρχουν όρια που καταργούνται. Υπάρχουν όρια που υπερβαίνονται. Μέχρι τα επόμενα. Τελικά τι είναι αυτό που μπορούμε να αλλάξουμε εμείς οι μεγαλύτεροι για ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας; Η μόνη δυνατή επιλογή , το μόνο που μπορεί να γίνει, είναι να αποδεχτείς με στωικότητα αυτό που είσαι. Δηλαδή από τι είσαι φτιαγμένος...να είσαι ελεύθερος και να αγαπάς. Οπότε μην κουβαλιέσαι από τα χρόνια σου, όσο χρονών και να είσαι. Ο Χρόνος δεν έχει συμβατικές ηλικίες. Άρα ούτε εσύ. Στη ρανίδα του θελήματός σου μετάγγισε το χρόνο σου. Και αναζήτα έξοδο. Έξοδο από οτιδήποτε αρνητικό σε διαιρεί. Σε κάνει κομμάτια. Σε κάνει αδύναμο. Σε διαιρεί σε εβδομάδες άγχους. Σε ώρες μίσους. Σε μήνες κατάθλιψης. Σε εποχές επαναλήψεων. Κράτα το λήγοντα των χρόνων σου. Αυτόν που γεμίζεις με δευτερόλεπτα χαράς, χαμόγελου, πίστης, αισιοδοξίας. Αγάπης. Για αυτό σε παρακαλώ…συγκράτησέ με στην αιωνιότητα της στιγμής σου…

        Στα χρόνια που απομένουν από εσένα να τα αξιωθείς και να τα διαβείς μην ξεχνάς ότι δεν είσαι για να «κάνεις», αλλά είσαι για να «είσαι». Ειδάλλως όσο αποφεύγεις αυτά που σε ζορίζουν, τόσο θα τα κουβαλάς. Δίνεις «αίμα» για να πάρεις πνεύμα. Για αυτό μην επιστρατεύεσαι στο παρελθόν σου και απουσιάζεις στο παρόν σου. Σε αυτές τις εποχές της γενικευμένης ματαίωσης που ζούμε, όπου αντικρίζουμε τα ενθύμια των ακυρωμένων δυνατοτήτων της συναισθηματικής ζωής μας , όπου πνιγόμαστε στο χείμαρρο ενός καταναλωτικού πανικού, όπου γεμίζουμε τις νέες γενιές με τα δικά μας δυσβάσταχτα φορτία των προσδοκιών μας, ας κοιταχτούμε κατάβαθα και ας συλλογιστούμε πως η ζωή, η ζωή μου, η ζωή σου δεν έχει ανάγκη ούτε υπεράσπισης, ούτε παρακαλετού, ούτε απολογίας. Η ίδια η ζωή, η ζωή μου, η ζωή σου θα σε αυτοδικαιώσει ή όχι. Τούτο το κείμενο δεν είναι παρά μια συνομιλία με την εποχή του…