Σε ανάμνησης ακρογιαλιά
ακούω την ηχώ πριν τα φιλιά
που λέει: «μη με ξεχάσεις
καλύτερα να αλλάξεις».
Του έρωτα μας την αρχή ξέχασα
μα το τέλος του βέβαιο
στις πληγές του με έντυσα
ως θαρραλέο έρμαιο.
Θυμάμαι λιγότερο συχνά
την υπόσχεση που πεινά
απόλυτα ερωτευμένος ή απόλυτα απών
στης καρδιάς μου το παρόν.
Για μια μονάχα, για μια νύχτα, για αυτή μόνο
πριν οριστεί η ζωή μου στον πόνο
θα ήθελα να ήμουν γυμνός σαν παιδί και σαν τρελός
να γίνω για λίγο ένας απελπισμένος θεός
μα όλα αυτά…ανάγκες, από σκέψεις με ανάγκες
ξεπερασμένη πίστη και μνήμη γίναν πλέον μάγκες.
Πάλι θα χάσω, πάλι θα γελάσω
πάλι θα πιστέψω, στον χρόνο να αντέξω,
δε θα μεγαλώσω..
44χρόνια έφηβος…
Υπέροχο!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή