Η αλήθεια είναι όπως το τσίπουρο...

 

        Ποιο πρόσημο αξίζει η δική μας εποχή και που να την εντάξουμε, στις απογοητευτικές ή στις ελπιδοφόρες; Κάθε μέρα κατακλυζόμαστε από βία που γεννάει βία, από υποκρισία που γεννάει βία, από εγωιστικά στερεότυπα που γεννάν βία, από έλλειψη παιδείας που γεννά βία, από φυλακισμένες ελευθερίες που γεννάν βία, από ανισόρροπες ψυχές που ταΐζονται με βία. Ποια τέρατα και ποιες ελπίδες θα γεννηθούν μέσα στα χαλάσματα; Μου έρχεται η φράση στο μυαλό… «δείξε μου το φίλο σου για να σου πω ποιος είσαι» και αναρωτιέμαι για το πόσο τελικά γνωρίζουμε εμείς οι άνθρωποι τους ανθρώπους, φίλους, συγγενείς, συζύγους, εραστές και ερωμένες, Και πόσο λίγο ή πολύ γνωρίζουμε τον εαυτό μας μέσα από αυτούς.

        Για απόψε όμως τούτη η φράση δεν χωράει στα πνευματικά μου βήματα. Η ανάγκη του νου μου δραπέτευσε σε μια παράφραση που σκάλισαν τα στερνά της καρδιάς μου… «πιες την αλήθεια σου για να σου πω ποιος είσαι». Όχι αυτό που σας λέω δεν είναι το απόπιωμα μιας πίκρας. Είναι κατά πόσο μπορείς να πιείς την αλήθεια στην οποία βρίσκεσαι τώρα , για να αισθανθείς από αλήθειες αποτελείσαι μέσα σου. Αλήθεια όπως ένα τσίπουρο. Διαυγής , που όμως μέσα της κουβαλά ιστορία, την ιστορία σου. Μια αλήθεια που για να γίνει απόσταγμα χρειάζεται να κάψεις τα ξύλα των αντοχών σου, να μαζέψεις τα κάρβουνα των λαθών σου, να πατήσεις τα στέμφυλα των εμπειριών σου…και να βράσεις, να βράσεις με θερμοστάτη καρδιάς σε καζάνι υπομονής. Να δεις τα υπολείμματά σου, το μούστο σου να γίνεται καθάρια αλήθεια. Όπως τότε πριν πολλούς αιώνες που το πρώτο απόσταγμα αλήθειας γεννήθηκε στο Άγιο –Όρος…το πρώτο τσίπουρο. Και εσύ στο δικό σου « άγιο-όρος» για να μπορέσεις να το ανέβεις, απλά ξαπόστασε την αλήθεια σου , με τα αρώματα των πληγών σου και τις ζυμώσεις της συνείδησής σου. Και αυτή θα σε κάνει κατά μία έννοια αθάνατο. Έτσι είναι η αλήθεια, αθάνατη. Δεν φθείρεται. Δεν πεθαίνει. Δεν γνωρίζει θάνατο και ανάσταση. Είναι η ίδια η ζωή, η ζωή μέσα από τις ζωές μας. Παρά μόνο μας συντροφεύει με το μεζέ που ο καθένας μας αξίζει και έχει κοπιάσει για να γευτεί.

        Με τις ήττες της ψυχής σου στον χρόνο πως τα πας; Προλαβαίνεις; Ή ελπίζεις; Γιατί και η ελπίδα να ξέρεις έχει την ευθύνη της. Ποιος είναι έτοιμος να δράσει και όχι να σιχτιρίσει για αυτά που του συμβαίνουν; Ποιος είναι έτοιμος να σηκωθεί μέσα στο κουρνιαχτό; Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο και άμεσο να αλλάξεις την ζοφερή πραγματικότητά σου στην οποία ζεις. Αλλά μην προσπαθήσεις  απλά να μην την επικυρώσεις. Αυτό δεν είναι λύση και εσύ τελικά θα γίνεις ένα τατουάζ της για πάντα ακόμα και εάν δεν ήθελες να ξοδευτεί το μελάνι σου με τέτοιο τρόπο. Το τσίπουρο της δικιάς σου αλήθειας, πιες το με αργόσυρτες γουλιές. Για να αισθανθείς την ιστορία του, τη διαδρομή του, το πώς έγινε. Για να κάψεις τους φόβους στα σωθικά σου που σε τρελαίνουν και σε κατατρώνε σαν σαράκι. Μην μαζεύεις έγνοιες και ενοχές μαζί. Άλλο θηλυκό  η μια, άλλο η άλλη. Άσε την αλήθεια σου να σε οδηγήσει προς την «έκλειψή» της. Όπως ο ήλιος ή η σελήνη. Γιατί έτσι θα δεις τα σκοτάδια σου και θα εκτιμήσεις το φως της.

        Μέσα σε αυτές τις αράδες που σου γράφω, σε κρυφοκοιτάζει η αλήθεια σου, άρα…δες. Δες, γιατί ειδάλλως ο φόβος που συθέμελα κρύβεις θα σε οδηγήσει σε έναν κλειστό ορίζοντα. Ξέρω θα μου πεις πως μερικές φορές το να είσαι ο εαυτός σου, είναι ο μεγαλύτερός σου φόβος. Μα δεν είναι έτσι, γιατί έχεις και σε έχουν μάθει να ζεις βάσει αντιλήψεων τρίτων. Μα η αλήθεια, η αλήθεια σου, εάν έχεις κοπιάσει για αυτήν δεν κρύβεται, απλά δεν την βλέπεις από τους συμβιβασμούς που έχεις κάνει. Ψηλάφισε λοιπόν τις εκκρεμότητές σου και ψάξε για απαντήσεις, όχι ως αναγκαίες υπεκφυγές, ούτε ως ματαιωμένα όνειρα. Μα γίνε ο ίδιος ο ορίζοντάς σου.

        Φίλε να ξέρεις πως μερικές φορές ο τρόπος που έχει «πεθάνει» κάποιος , δείχνει και τον τρόπο που έχει «ζήσει»…