Και τώρα συναντιόμαστε με τις σκιές μας...

 

         Πάνε καιροί τώρα που είμαστε πλέον οι προεκτάσεις των σκιών μας. Πάνε χρόνια τώρα που είμαστε μια εξίσωση που ο ένας συμπληρώνει τους δαίμονες του άλλου. Πάνε μνήμες τώρα που είμαστε μια αποκομμένη εκδοχή του εαυτού μας. Κανείς μας δεν είναι ακριβώς όπως φαίνεται…έτσι δεν είναι;

        Πάντα όμως θα προκύπτει κάτι. Θέλω ακόμα να σε αγγίξω. Θέλω ακόμα να σε φιλήσω. Έστω και από τους ίσκιους μας, τα μέσα μας , τους φόβους μας…Σκέψου το μοναδικό «πράγμα» που δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτό…αυτό είσαι. Και εγώ δεν μπορώ χωρίς εσένα, παλεύοντας να είμαι έστω και μια φορά έντιμος με τις αναμνήσεις μου.

        Βρίσκουμε παρηγοριά στις εμμονές μας , βρίσκουμε αδιέξοδα σε δρόμους που δεν υπάρχουν. Και τώρα συναντιόμαστε στις σκιές μας. Να ξέρεις όμως στις γωνιές των ονείρων μας υπάρχει ζωή...Ακριβώς εκεί που δεν μπορείς να σκουπίσεις τον χρόνο τω φόβων που ανήκεις. Κοίτα να ψάξεις να βρεις τη θέση σου σε αυτόν τον κόσμο και μην παραχωρείς το δικαίωμά σου αυτό… Είναι χρέος σου.