...και να τούτη δα τη στιγμή...

 ...και να  τούτη δα τη στιγμή η πλάση με φωτογραφίζει στην προσπάθεια μου να κρατήσω εγώ μια στιγμή μέσα μου από δαύτην...μια γλυκιά αυταπάτη...σχεδόν παιδική...

...και να τούτη δα τη στιγμή συλλογιέμαι πώς αφήνουμε τις ζωές μας να φτιάχνουν γκρεμούς και αδιέξοδα που μετά τα κρύβουμε και από εμάς τους ίδιους...

...και να τούτη δα τη στιγμή που στοχάζομαι πως  φτάσαμε να ζούμε ανάμεσα σε βαρύγδουπα "αν" που φέρουν όλο το βάρος των δηλώσεων μας

...και να τούτη δα τη στιγμή σκέφτομαι το μοναδικό πράγμα που δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτό και αναρωτιέμαι εάν είμαι τελικά μονάχα αυτό...

...και να τούτη δα τη στιγμή διερωτώμαι ότι τελικά εμείς οι άνθρωποι τρέμουμε το θάνατο όχι γιατί μας είναι άγνωστος αλλά γιατί μας θέτει αντιμέτωπους με όλα όσα έχουμε μετανιώσει, με ψέματα που έχουμε πει, με ανθρώπους που έχουμε πληγώσει, ή απλά με τη ζωή που δεν ζήσαμε..

...να ξέρεις όμως πως υπάρχουν πάντα πράγματα που δεν μπορείς να ελέγξεις ...το θέμα είναι τι θα κάνεις με αυτά ...όπως ο πόνος....

....μάθε λοιπόν τον πόνο για τον οποίον συγχωρείς τον εαυτό σου και νιώσε το ψυχικό "χρέος" σε όσους σε αγαπούν ...ξεκινώντας με εσένα τον ίδιο..

...και να τούτη δα τη στιγμή χωράς σε ένα στιγμιότυπο που η ίδια η πλάση σου χαρίζει την ομορφιά της...πάτα λοιπόν το γαμημένο κλικ και νιώσε για λίγο αθάνατος στην θνητότητα σου...