Στα ερείπιά σου...χωράνε τα αιρεί-πια σου.

 

   Σουλάτσο πρωινό σήμερα στους δρόμους της πόλης. Όχι τους πολυσύχναστους. Περισσότερο στους underground. Εκεί όπου τα αποτυπώματα ζωής μιλάν πιο βαρυσήμαντα από τις κενοφανείς οχλαγωγίες των εμπορικών δρόμων. Εκεί όπου η σιωπή παραμένει ασάλευτη στον χρόνο έως ότου την «αγγίξεις» και την ξετυλίξεις σαν εκείνο το παιχνίδι, το γιο-γιο. Το έβαζες στα δάχτυλα και με μια παλινδρομική κίνηση πρώτα προς τα κάτω και μετά προς τα πάνω, ξετυλίγεις και μαζεύεις τη σιωπή αυτή που είχε τελικά τόσες ιστορίες να σου διηγηθεί. Αρκεί να κράταγες τον ρυθμό. Στο χέρι σου είναι.

   Σε αυτό μου το διάβα λοιπόν, αντίκρισα αυτά τα ξέφωτα-ερείπια, που στο πείσμα των καιρών αντέχουν ακόμα ανάμεσα στις πολύβουες, στενόχωρες πολυκατοικίες, ως άλλες αρχαίες στιγμές που χάθηκαν στις υποσχέσεις τους, μα που σήμερα βλέποντάς τες, ήρθε ο καιρός να εκπληρωθούν. Στέκονται εκεί ως επίγεια κρησφύγετα αναμνήσεων και ανείπωτων ιστοριών. Στέκονται εκεί μπρος από τα γκρεμισμένα σπίτια με τα ίχνη που αυτά αφήνουν…μιας άλλης εποχής…πιο ανθρώπινης και πιο περήφανης.

    Μέσα σε αυτά λοιπόν τα χαλάσματα, μέσα σε αυτά λοιπόν τα ερείπια, πάσχισα σήμερα να βρω μέσα μου, όχι τη νομιζόμενη αβεβαιότητα της εποχής που ζούμε, μα τον λόγο της βεβαιότητας της ψυχής μου. Κοντοστέκομαι για να ακούσω την ερώτησή μου… «ο χρόνος σε οδηγεί στους δρόμους σου ή οι δρόμοι σου στο χρόνο σου;». Σήμερα, σήμερα…δεν ξέρω τι να απαντήσω. Ούτε αύριο θα ξέρω.

    Ένα στέκι είναι η ζωή που είσαι ο πιο πιστός θαμώνας. Τα πάντα μέσα σε αυτά είναι ή φαίνονται αναλλοίωτα. Αλλά που όταν από το παράθυρο παρατηρείς έξω…τα πάντα αλλάζουν, τα χρόνια, οι δεκαετίες, ο κόσμος, τα μέρη, τα κτίρια, οι συνήθειες, τα αγγίγματα…μα όχι τα ψυχικά αποτυπώματα. Ως ένα φιλμ μηχανής, απαγκιάζουν εκεί τα «αρνητικά» τους για να σου δείξουν πως μέσα από τα χαλάσματα, μέσα από το φως, μέσα από τα ερείπια…η ζωή συνεχίζεται. Πιο στωική και ελπιδοφόρα από ποτέ.

    Πως αλλιώς να εκλάβω αυτά που βλέπω…το δέντρο…ναι φίλε μου στα ερείπιά σου, στα ερείπιά μου υπάρχουν οι ρίζες σου. Για να κρατηθείς. Και μη χαθείς. Ούτως ή άλλως η ψυχή δε θέλει να ξεχάσει, θέλει να θυμάται. Και γίνηκε δέντρο. Μοναχικό και αγέρωχο που παίζει με τις σκιές του, τα θροΐσματά των φύλλων του στο φως, ώστε εσύ να αντιληφθείς εάν έχεις κοιτάξει, ψάξει ποτέ τα όρια των σκοταδιών σου. Για να σου δείξει πως βρίσκεσαι ανάμεσα στην εισπνοή σου και την εκπνοή σου.

    Και άλλοτε ως κάτι πολυκαιρισμένα ρούχα, -τα ρούχα σου- ως μια παλιά ξεχασμένη μπουγάδα, να κρεμαστείς ως νότες στο πεντάγραμμο που τα ερείπιά σου, σου δίνουν και να γενείς αιρεί-πια. Να σηκωθείς πιο ψηλά από το ύψος των ορίων των φυλακών που οι πολύ-κατοικίες των επιτηδευμένων φόβων σού επιβάλλουν και να στεγνώσεις τη μούχλα των λαθών σου στο φως του ήλιου. Να στραγγίξεις την υγρασία που σου περονιάζει χρόνια ολάκερα τώρα τα όνειρά σου. Γιατί μέσα στα ερείπιά σου, χωράνε τα αιρεί-πια σου. Με ένα «πιστεύω» και με ένα «νιώθω» δώσε εκείνες τις μάχες, τις πιο σημαντικές…που δίνονται πρώτα μέσα μας και μετά έξω μας. Γιατί όταν δίνεις μια μάχη για το πνευματικό σου μέλλον, δε μπορεί αυτή η μάχη να μην είναι παρά μόνον…ω-ραία.