Μοναδικά γεννιόμαστε, ξεχωριστά γινόμαστε....

Στο απρόσμενο των βημάτων σου μπορεί να μετουσιωθείς στα φύλλα που πέφτουν. Κουβαλάνε στην πτώση τους αυτή τη ριπή του ανέμου, το μαστίγωμα μιας καταιγίδας, το καφέ χρώμα μιας νομοτελειακής εμπειρίας ζωής.

Σημασία τότε δεν έχει γιατί έχουν πέσει τα φύλλα σου. Αλλά που απαγκιάζουν...όπως εδώ...που στρογγυλοκάθισαν σε τόπο συνάντησης και περιμένουν από τον πρώτο διαβάτη να καθίσει και να τα αφουγκραστεί...γιατί η ζωή δεν ασχολείται με τα χρόνια, αλλά με την πίστη που δεν γνωρίζει κανένα εγγυημένο κέρδος. Η πίστη στον άνθρωπο.

Και σαν τα κλαδιά απογυμνωθούν και παραμείνουν έρημα, πουλιά θα έρθουν να κουρνιάσουν και να ζεστάνουν τις θέσεις των φύλλων που έπεσαν, καθώς μοναδικά γεννιόμαστε, ξεχωριστά γινόμαστε.

Μέχρι και αυτά να ξαναγίνουν η μοίρα της πτώσης ενός φύλλου. Στο απρόσμενο των βημάτων μου σήμερα ξεγλίστρησα από τις υποψίες μου και με το νου μονάχα στην καρδιά, με το δίκιο πάνω από το νόμιμο, κοπιάζω να γίνω μια μνήμη, μια ισχυρή εκδοχή μέσα στον Χρόνο μπας και οι ζωές μας γίνουν και οι προφητείες μας. Γίνουν μια απεριόριστη και τέλεια αιτία...για να αγαπάμε τις πτώσεις μας. Όπως τούτα εδώ τα φύλλα...