Σκοτεινοί διάδρομοι με φωτεινές ψυχές...

 

«Γειά σας! Πώς ονομάζομαι; Έχω πολλά ονόματα. Το δικό μου είναι ¨Πορτοκαλί Πεταλούδα¨. Εσείς μπορείτε να με φωνάζετε και Λου-κά. Μου είπαν πως βγαίνει από τη φράση «κα-λού κακού». Και ότι εγώ είμαι το καλό. Μα μέσα μου, μέσα στο μυαλό μου, μέσα στα σωθικά μου υπάρχει και το κακό. Το κακό που κάνω στον εαυτό μου και στους γύρω μου. Μου λένε πως προξενώ πόνο τις φορές που δεν ξέρω ποιος είμαι. Αλλά τι φταίω εγώ που δεν ξέρω ποιος είμαι; Για αυτό αποφάσισα όπως οι Ινδιάνοι έχουν αυτά τα παράξενα ονόματα, να ονομάζομαι και εγώ ¨Πορτοκαλί Πεταλούδα¨. Μου λένε πως είμαι 22 χρονών, αλλά εγώ μπερδεύω ποιο 2 προηγείται…αφού νιώθω μόνος. Κάποιοι με φωνάζουν τρελό, ψυχάκια, ψυχασθενή, φρικιό. Μα εγώ είμαι μόνο μια ¨Πορτοκαλί Πεταλούδα¨.

 Και με την πεταλούδα αυτή εγώ μπορώ να πετώ όπου θέλω, όταν θέλω, όσο θέλω. Και σαν όνειρο η ψυχή μου να γυρίζει. Πάνω σας, κάτω σας, μέσα σας, έξω σας. Να μπορώ να φεύγω  μακριά από τα κάγκελα εδώ μέσα, να μην μπορούν να με δέσουν με σχοινί. Να μπορώ να πετώ στους χαλασμένους σοφάδες του ταβανιού που φαντάζουν σαν γιρλάντες από μούχλα και υγρασία, να πετώ έως τις πορτοκαλί ψυχές σας. Γιατί πορτοκαλί; Μα τέτοιο χρώμα έχουν.

Έτσι μου είπαν οι φίλες μου, η Ειρήνη και η Σταυρούλα….Εγώ βέβαια όταν τις συναντώ νιώθω πολύ χαρούμενος., νιώθω, νιώθω …ως πεταλούδα που πετά πάνω από τα κεφάλια τους. Και από την αμέτρητη χαρά μου τις φωνάζω ¨Σταυρήνη¨! Ήρθε η ¨Σταυρήνη¨ παιδιά! Σάμπως έτσι δεν πρέπει να είναι οι άνθρωποι; Όχι μόνοι. Μα δυο-δυο. Σαν στήριγμα ο ένας στον άλλον. Μάλλον από εκεί βγήκε και η ηλικία μου…δυο-δυο. Μα εγώ νιώθω μόνος. Μα σαν έρχονται οι φίλες μου κάτι γρατσουνισμένα πρωινά, η στάχτη μέσα μου γίνεται φως. Ένα πορτοκαλί φως. Σαν αυτό του ήλιου. Και εάν είναι να καώ , ας καώ από τον ήλιο μου τουλάχιστον. Για αυτό και εγώ είμαι μια ¨Πορτοκαλί Πεταλούδα¨ που σαν ψυχάρι ψάχνω να κάνω την επιμνημόσυνο δέηση και να κοινωνήσω Αγάπη.

Οι φίλες μου λοιπόν που λέτε , ¨Σταυρήνη¨, ήρθαν να μας μάθουν πως μπορούμε να εξυπηρετούμαστε σιγά-σιγά από μόνοι μας και να μπορούμε και να τρώμε και σωστά. Και όταν τις ρώτησα ποια «τροφή» είναι η καλύτερη για το σώμα και τη ψυχή μου…μου απάντησαν, το πορτοκάλι και η πεταλούδα. Το πορτοκάλι δίνει υγεία και βιταμίνες και η πεταλούδα την ελευθερία. Για αυτό και ονομάζομαι ¨Πορτοκάλι Πεταλούδα¨. Μάλιστα σε μια μας συνάντηση είχαν πάρει οι φίλες μου ένα πορτοκάλι και είχαν χαράξει με το μαχαιράκι τους πάνω στη φλούδα , μια πεταλούδα. Και ύστερα και άλλη και άλλη. Το δικό μου πορτοκάλι βγάζοντας τη σάρκα του, τη φλούδα του, σε αυτό το σχήμα χωρούσαν 4 πεταλούδες. Και από μέσα ξεπρόβαλλε ως ήλιος ολοζώντανος, ζωηφόρος ο καρπός του πορτοκαλιού σε φέτες, έτοιμες για μοίρασμα, για απόλαυση…για ζωή. Από τότε κάθε βράδυ πάνω στα φοβισμένα σεντόνια μου βάζω τις πεταλούδες φλούδες πορτοκάλι, για να φωτίζουν τα σκοτάδια μου, για να μην φοβάμαι. Για να μη νιώθω μόνος. Αλλά είμαι μόνος. Και τις μετρώ κάθε βράδυ, όπως τα χρόνια μου, ανά 2. Εγώ και εσύ. Εσύ και εγώ.

Είμαι η ¨Πορτοκαλί Πεταλούδα¨, κάποιοι με φωνάζουν Λου-κά. Μου είπαν ότι βγήκε ανάποδα από τη φράση «κα-λού κακού». Εγώ είμαι με το καλό, μα τα ψυχωτικά μου στο κακό. Προσπαθώ να είμαι 22 χρονών, όπως εγώ με εσένα που μας κάνουν 2 και η Ειρήνη με τη Σταυρούλα που κάνουν το άλλο 2. Μα κάποιες φορές νομίζω πως η ηλικία μου είναι  (1+1)2…γιατί κανείς δεν θέλει να πάρει τη φλούδα πορτοκάλι σε σχήμα πεταλούδας, που κάνει καλό και στην υγεία, έτσι μου είπαν η ¨Σταυρήνη¨. Και όταν τις ρώτησα γιατί ψάχνω το άλλο ένα μου και δεν το βρίσκω, μου είπαν πως εγώ δεν φταίω σε κάτι. Παρά μονάχα οι «απέξω άνθρωποι», οι λογικοί, που μόνο εάν «σταυρώσουν» τα λάθη τους θα φέρουν «ειρήνη» γαλήνια μέσα τους και τότε το 1 θα γενεί 2, όσο και οι πεταλούδες στα σεντόνια μου, όσο και η ηλικία μου».

Απόψε θέλησα να συλλάβω επ-αυτοφόρω τον ήχο της δικιάς μου ύπαρξης. Της δικής σου. Της δικής του. Μα οι χειροπέδες κενές, άχρηστες. Έχουμε προ πολλού «πεθάνει» μέσα μας, με τον τρόπο που έχουμε επιλέξει να ζούμε. Γινόμαστε άνθρωποι ανώφελοι μέσα στη μοναξιά του πλήθους, αγνοώντας επίμονα μα και εύστοχα τους ψυχικά νοσούντες συνανθρώπους μας που βρίσκονται δίπλα μας, μέσα μας ακόμα και στην οικογένειά μας, στη γειτονιά μας…και μας έχουν ανάγκη όπως και εμείς έχουμε ανάγκη αυτούς καθώς μας δίνουν απλόχερα το μονοπάτι της ευκαιρίας να σώσουμε τη ψυχή μας και να αξιωθούμε τις ζωές μας. Μην νομίζετε πως μόνον αυτοί ζούνε σε κελιά. Το ίδιο και εμείς. Απλά είναι οι δικοί μας τοίχοι αόρατοι. Άκου για λίγο τις κραυγές τους στη σιωπή σου. Και αν θέλουμε να νομίζουμε πως «τίποτα δεν ξέρουμε» για όλα αυτά, ας νοιώσουμε έστω γα μια φορά τα πάντα. Μη γινόμαστε για αυτούς τους ανθρώπους μια απελπισμένη απάντηση στις ερωτήσεις τους. Γιατί Άνθρωπε σε κάθε τρόπο σου απέναντί τους, χωρά και ο τόπος σου. Αυτόν που ψάχνεις για να ολοκληρωθείς. Οι συμπεριφορές μας δυστυχώς γινήκανε ασύγγνωστες. Άνθρωπε η αγάπη προς αυτούς τους συμπολίτες σου να είναι πιο δυνατή από την αρρώστια τους και εμπιστεύσου έστω για μια φορά την ανάσα τους, όπως τη μέρα που ήρθες στον κόσμο εσύ. Γιατί για αυτούς είσαι ο κόσμος τους….

 

Το κείμενο είναι εξ ολοκλήρου αφιερωμένο σε αυτές τις φωτεινές ψυχές του Ψ.Ν.Α του Δρομοκαΐτειου, όπου πραγματοποιείται και μια εικαστική έκθεση με τίτλο το «Στίγμα» από τις 10-29 Οκτώβρη, αλλά και στην αγαπημένη μου αδελφή Ειρήνη Τάσκου και στην επιστήθια φίλη της Σταυρούλα Μ., που μέσα από την Μεταπτυχιακή Διπλωματική Εργασία τους με τίτλο : «Η διατροφική εκπαίδευση ατόμων με ψυχωσική εμπειρία που νοσηλεύονται σε ψυχιατρικό νοσοκομείο και ενοίκων στεγαστικής μονάδας ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης, με στόχο την επίδραση στην αυτοεκτίμηση και στην ποιότητα ζωής τους», μας διαφώτισαν και μας δίδαξαν σε πολλά και σπουδαία….ευχαριστώ από ψυχής.