Μί...λα...ρε...

 

Μια φορά και κανέναν καιρό, μέσα σε μια πολύβουη κοινωνία, μέσα σε έναν κονιορτό ενήλικων εγωιστικών προθέσεων, ζούσαν επτά παιδικές νότες. Η «Ντο» ένα όμορφο κορίτσι, που ο φόβος της, της είχε αντικαταστήσει τη συστολή της. Ο «Ρε», ένα ατίθασο σγουρομάλλικο αγόρι που επειδή κανείς από τους δικούς του δεν του έδινε σημασία, έκανε ότι του κατέβει στον παιδικό του αυθορμητισμό μπας και τον προσέξουν. Η «Μι», μια λιγομίλητη μικρή παρουσία, που το μόνο που δεν ήθελε να ακούει ήταν ο ήχος του ονόματός της, μα με  ¨η¨ ….¨μη¨ από τους γονείς της που την είχαν εγκλωβίσει στα όριά τους. Ο «Φα», ένα γλυκύτατο τροφαντό αγόρι , που κανείς δεν του έκανε παρέα λόγω των παραπανίσιων κιλών του. Η «Σολ» μια κακοποιημένη παιδική ψυχή, θύμα οικογενειακών καταστάσεων, που το σημάδι της βίας πάνω στο κορμάκι της ήταν το όνομα της , ¨σολ¨ και το ¨α¨ του πόνου. Ο «Λα», ένα εσωστρεφές, αντικοινωνικό αγόρι, που για να καταφέρει να επιβιώσει σε μια οικογένεια που ο μπαμπάς του ήταν παραβατικός και η μαμά του με βαριά κατάθλιψη, επιδίδονταν σε λα-μογιές. Και ο «Σι», ένα πανέξυπνο αγόρι που ήταν ¨σί-γουρο¨ πως εάν όλα τα παιδιά ενωθούν και πως εάν όλες οι νότες  που κρύβουν στις ψυχές τους ταιριάξουν αρμονικά η μια με την άλλη, τότε αυτή η ψυχική τους κατάθεση θα άλλαζε τα ¨ώτα¨ των μεγάλων σε ¨φώτα¨ για να φωτιστούν επιτέλους τα σκοτάδια τους.

Μια φορά και έναν καιρό, δηλαδή τώρα, αυτές ο επτά παιδικές νότες αποφάσισαν να ανέβουν έστω για λίγο στα ακονισμένα όνειρά τους, μπας και κόψουν τα δεσμά τους από τη στυγνή πραγματικότητα τους, που τους κατέτρωγε. Και θέλαν να ανέβουν εκεί ψηλά στα όνειρά τους, γιατί ο ουρανός τους δεν ήξερε ούτε από φόβο, ούτε από ψέμα. Γιατί θέλαν ο ουρανός τους να γίνει βροχή και στα όνειρα των μεγάλων, για να καθαρίσουν οι οξειδώσεις των φόβων , να ξεβρωμίσουν οι δειλίες, να μουλιάσει η βία, να ποτιστούν τα άνυδρα συναισθήματα, να ξεδιψάσει το σκασμένο στόμα από τα ψέματα. Μπας και το ουράνιο τόξο ύστερα από τη βροχή, να γίνει γιοφύρι, πέρασμα από τα κακά μας στα καλά, από τα κάτωθεν στα Άνωθεν.

Μια φορά και κανέναν καιρό, δηλαδή τώρα, οι επτά παιδικές νότες αποφάσισαν να αναλάβουν δράση. Να στείλουν το πιο ηχηρό μήνυμα και στα υπόλοιπα παιδιά, αλλά και στους μεγάλους. Έτσι αποφάσισαν να κάνουν ¨κατάληψη¨ στα όνειρα όλων,για πρώτη και παντοτινή φορά, δίνοντας μια δυναμική απάντηση στις συνένοχες σιωπές και στις απειλητικές λέξεις που ταυτίζονται με την εξουσία, μα ήταν εκτός ουσίας. Κάπως έτσι τρία από δαύτες κληρώθηκαν να πέσουν με τα «αλεξ-‘ιπτωτα» τους, η «Μι»…ο «Λα» και ο «Ρε». Όλες μαζί σαν ένα σώμα, μια φράση «Μίλα ρε», μπας και ταρακουνήσουν τις αβέβαιες βεβαιότητες των μεγάλων και ακούσουν επιτέλους τα παιδιά τους για όλα αυτά που τους ανησυχούν. Γιατί κάθε παιδί είναι «αλέξ-ω»(απομάκρυνση κάποιου από το κακό) από την «πτώση» των μεγάλων.