Σε κάθε τρόπο σου, χωρά ο τόπος σου;

 

 

Υπάρχουν φορές που οι άνθρωποι αμφισβητούν τις μνήμες τους, για να μην παίρνουν αληθινές απαντήσεις. Μα μπορεί ο άνθρωπος να ζήσει χωρίς Ιστορία, χωρίς μνήμη; Υπάρχουν φορές που η ψυχική μας υγεία ορίζεται κυρίως δια της απουσίας της. Όπως και η ευτυχία, άλλωστε στις μέρες μας. Και αυτό, γιατί στοιχείο ταυτότητας του σύγχρονου βίου είναι απλά η καταξίωση του εντυπωσιασμού. Οπότε στο σέλας των αναμνήσεων που ο καθένας μας έχει, πιότερο κατοικούν στεγνές και μάταιες πληροφορίες που τις κουβαλάμε και τις συσσωρεύουμε χωρίς καν να τις διαλέγουμε. Και εμείς συνεχίζουμε να γεννάμε επιθυμίες που δεν συνειδητοποιούμε ότι τις έχει γεννήσει ο φόβος μας.

Πλέον στην εποχή μας η μνήμη προσαρμόζεται στις ανάγκες μας, αλλά σε ανάγκες που υπακούνε στους νόμους της επιβίωσης, αλλά και στις επιταγές της αγοράς. Και έτσι με αυτόν τον τρόπο εμπειρίες και μνήμες γίνονται κομμένες και ραμμένες στα γούστα του καταναλωτή-πελάτη. Και κάπου εκεί στα φυλάκια της μνήμης μου, που φιλώ σκοπιά, μπαίνω στον πειρασμό να γίνω ένας αντιρρησίας μνήμης. Γιατί οι περισσότεροι από εμάς επιχειρούμε να ζήσουμε χωρίς τον εαυτό μας; Πως θα προχωρήσουμε όσο είμαστε αυτό που δεν είμαστε πια; Ποιοι φόβοι μασουλάνε τον χρόνο μας;

Με ρωτάς που πάω….Πάω για service τις αναμνήσεις μου, θέλουν αλλαγή τα τακάκια των φρένων που αυτές φέρουν. Εκεί έχω καταντήσει. Αποπροσανατολισμένος και απορροφημένος σε μνήμες και προσδοκίες και το τώρα μου περνά αξόδευτο, απαρατήρητο, ανάξιο…σαν το φαγητό που περισσεύει και το πετώ στα σκουπίδια, γιατί το έχω αφήσει να μουχλιάσει. Και στο τέλος τι μου μένει; Να μαστιγώσω τις μνήμες μου, να τις ματώσω μπας και στάξουν τις πορφυρές αλήθειες τους.

Σε κάθε τρόπο σου, χωρά και ο τόπος σου; Ο τόπος της μνήμης σου; «Απελπισμένη ερώτηση που ψάχνει την απάντησή της», θα μου πεις. «Πόσα «θέλω» σκούριασαν μέσα σου;» .Σε ρωτώ. «Τόσα, όσα και τα ρήματα τα ανύπαρκτα που κυοφορώ, τα φανατισμένα επίθετα, τα σκελετωμένα ουσιαστικά μου», μου απαντάς. «Ποιόν λαβύρινθο ετοιμάζεις στον εαυτό σου;», επιμένω. «Όσο οι αντοχές μου γίνηκαν δελτία προβλέψιμου καιρού», μου αποκρίνεσαι. «Όσο αντικαθιστούμε τις ελπίδες μας με πειραγμένα ζάρια».

 Ζούμε εποχές που ακόμα και οι ευχές μας , κάνουν αναστροφή. Γιατί στο τέλος τέλος τι άλλο είμαστε παρά η αλήθεια που κρύβει ο καθένας μέσα του; Ζούμε σε εποχές που αγκομαχάμε να αντέξουμε την ψηφιακή μας πραγματικότητα. Τουλάχιστον προσπάθησε να μη μείνεις στον χρόνο που περιμένεις…απάγκιασε καλύτερα στον χρόνο που ελπίζει, καθώς ο χρόνος έχει το βάρος των πραγμάτων που έχεις κάνει, μα πολύ περισσότερο αυτών που δεν έκανες από φόβο.

Χανόμαστε σε εποχές που το πρόβλημα με τα πολλά επίθετα στις λέξεις μας είναι ότι μας τυφλώνουν να δούμε το ουσιαστικό μας. Τελικά είμαστε οι ζωές που δεν ζήσαμε; Αλήθεια πώς να ξεφύγει κανείς από τις συνέπειες των απουσιών του; Και πόσο εμπιστοσύνη δείχνεις σε αυτά που αντέχουν στον χρόνο και στη σιωπή; Χανόμαστε σε εποχές που κατά κάποιον τρόπο ο καθένας φοβάται αυτό που του αξίζει και όλες εμείς οι ανθρώπινες ζωές σαν άρρωστοι καιροί, μουχλιάζουμε στις γωνίες των φόβων μας. Μα άνθρωπε ο χρόνος δεν είναι ληγμένες υποσχέσεις…ο χρόνος είναι ένταση, διάρκεια, κατόρθωμα σε αυτά που θέλεις να κάνεις. Ο χρόνος είναι ο πόνος που δεν τον σηκώνεις…απλά τον καταλαβαίνεις. Χρόνος είναι, στη ζωή που αξιώνεις, να μπορείς να ανέβεις ως εκεί που μπορείς να κατέβεις. Για αυτό σου λέω στέγνωσε του φόβους σου, τους κάθιδρους με υπομονή, με θάρρος, με αγκαλιά και με ένα φιλί. Ξέρω πως δεν έχουν μάθει οι ζωές μας την αξία της υπομονής, αλλά της αντοχής, ξέρω πως κάποιες φορές δεν είμαστε ίδιοι…αρκεί όμως να είμαστε ο εαυτός μας.

Κάνουμε μνημόσυνο στις μνήμες μας; Περπατάμε βιαστικά μέσα σε ρωγμές, σε αναστεναγμούς, σε κάτι ξεχασμένα χαμόγελα; Περπατάμε βιαστικά μέσα μας; Σε μια εποχή τόσο ασφυκτικά γεμάτη, ερεθίσματα, αληθινές και fake πληροφορίες, αλγόριθμους που μπορούν από το μηδέν να κατασκευάσουν ολόκληρες πραγματικότητες, πώς επηρεάζονται η μνήμη και η νοσταλγία; Αλήθεια σε ρώτησα, κάνεις μνημόσυνο στης μνήμες σου; Σε μια εποχή που οι μάχες που δεν έδωσες είναι οι πληγές σου, που συγχώρεση σημαίνει ότι αποζητάς την αλήθεια μα εμείς δεν έχουμε συγχωρέσει ούτε τους εαυτούς μας , ούτε τους συνανθρώπους μας. Απλά ζούμε σε ελεύθερες…κυριαρχίες άλλων. Και σε εμάς απομένει να είμαστε ελεύθεροι να διαλέγουμε τις σκλαβιές μας. Γιατί πριν φοβηθούμε να δούμε τι είμαστε, φοβόμαστε μήπως και το χάσουμε. Γιατί σε αυτά που η ξεχνάει η μνήμη μας συνήθως κρύβεται η ισορροπία και η ηρεμία του καθενός μας.

Για αυτό σου λέω μην ζεις σε οξειδωμένους χρόνους με άβαφες ανάγκες. Απλά να αφουγκράζεσαι και να χαίρεσαι τις λεπτομέρειές σου. Καθώς η ζωή περνά και δεν υπολογίζει εκπτώσεις. Γιατί η αλήθεια έχει ένα ειδικό βάρος, που το ψέμα δεν μπορεί να ανταγωνιστεί. Γιατί καμιά φορά στη ζωή το αντίθετο του αληθινού δεν είναι το ψεύτικο…μα το σωστό ηθικά. Για αυτό σε ρωτώ…Οι διαπραγματεύσεις σου έχουν ανοχές ή αντοχές πλέον; Αλήθεια σε ποια διορία τελειώνουν οι φόβοι σου; Οι πόνοι σου; Και σαν κάψεις τις αναμνήσεις σου, τι καπνός θα βγει…λευκός ή μαύρος; Πόσο σε κρατά πίσω η βαρύτητα των φόβων σου και οι νόμοι τους; Και πως είναι πλέον οι ευχές σου και αυτές να ψεύδονται; Και όταν παίζεις κρυφτό με τους φόβους σου, τους βρίσκεις όλους ή αυτοί σου λένε «φτου ξελευθερία»;

Όσο για εμένα πασχίζω να θυμηθώ να μην ζω στην ισορροπία των εκκρεμοτήτων μου. Να θυμηθώ να μην γλιστρήσω στους φόβους μου και πάθω συντριπτικά κατάγματα συναισθημάτων. Να θυμηθώ να μην γίνω μια υπόσχεση που δεν άκουσε ούτε καν τις ανάγκες μου. Να θυμηθώ…να θυμηθώ. Αλήθεια θυμάμαι; Θυμάμαι ότι στα μικρά της ζωής γεννιέται η ανυπέρβλητη θέληση για να ζήσουμε; Θυμάμαι ότι η αλήθεια έχει το πιο πλούσιο λεξιλόγιο της, όταν τα έχει πει όλα,…τη σιωπή της; Όσο για εμένα πασχίζω….και όταν όλα τελειώσουν τότε μόνο θα αναμετρηθούμε ψυχή μου….