Η πτήση που γεννήθηκε από την πτώση της...

 

     Μια φορά και κανέναν καιρό, δηλαδή στις μέρες μας, στη χώρα της ονειροφαντασίας των παιδιών –όπου μόνο εκεί οι αλήθειες και τα επιτεύγματα τους μπορούν να σουλατσάρουν ανενόχλητα- έπαιζαν και περνούσαν δημιουργικά τέσσερις μικροί φίλοι. Ή αλλιώς η ομάδα Σ. Ο Σπύρος, η σκάλα, η σαΐτα και το σκόρδο. Ο καθένας τους με την δικιά του προσωπικότητα και χαρακτήρα. Ο μικρός Σπύρος, στα πρώτα χρόνια της παιδικής του ηλικίας, γεμάτος περιέργεια για αυτά που δεν μπορεί ακόμα να κατορθώσει. Η σκάλα με την αέναη θέα της από τα χαμηλά της στα ψηλά της, εκεί πάντα ως στήριγμα. Η σαΐτα ως μια πεινασμένη φαντασία  που ήθελε να αγγίξει το όνειρό της και το σκόρδο, ταπεινό, γεμάτο χώματα που του θύμιζε την προέλευσή του, με έντονη μυρωδιά και με ένα κάψιμο που έκαιγε το «κακό μάτι» των περαστικών.

     Μια και δυο και τρεις που λέτε οι τέσσερις αυτοί φίλοι βάλθηκαν να κάμουν το παιχνίδι τους….κατόρθωμα…και αυτό εμπειρία…και αυτή με τη σειρά της…αλήθεια. Τη δική τους αλήθεια, που μόνο μέσα από την σχέση, την αθωότητα και την παιδική αυτή φιλία θα μπορούσε να πάρει σάρκα και οστά. Ήθελαν να πετάξει η σαΐτα όσο πιο μακριά και ψηλά μπορούσε και να τους μεταφέρει ύστερα όλα αυτά που έζησε και είδε. Έστω και εάν αυτό το πέταγμα διαρκούσε λίγες στιγμές…αέναες όμως στην καρδιά τους.

     Ο μικρός Σπύρος πήρε στα χέρια του τη φίλη του τη σαΐτα και προσπάθησε να ανέβει όσο πιο ψηλά μπορούσε στη σκάλα. Τέντωσε τα μικρά χεράκια του για να φτάσει στο πρώτο σκαλί της σκάλας.

-¨Πρόσεχε Σπύρο από πού πιάνεσαι. Με έχουν αφήσει τον τελευταίο καιρό παραμελημένο οι γονείς μου και μου έχουν βγει αγκίδες στο σώμα μου. Πρόσεχε μην σου μπει καμιά¨.

-¨Εντάξει, εντάξει¨, αποκρίθηκε ο μικρός ανυπόμονος Σπύρος γνέφοντας καταφατικά το κεφάλι του στη σκάλα, μα που στην ουσία δεν έδωσε την κατάλληλη προσοχή στα λόγια της…και τσουπ πάτησε μία και μάτωσε το ακροδάχτυλο του ποδιού του.

¨Μάτωσα , μάτωσα!¨αναφώνησε ο Σπύρος.

-¨Μην φοβάσαι¨, είπε το σκόρδο. ¨Αυτό λέγεται μάθημα και εμπειρία. Έλα πλησίασε, πάρε μια σκελίδα και τρίψε την στην πληγή σου για να την απολυμάνει. ¨

-¨Συγγνώμη φίλε μου!¨φώναξε η σκάλα εμφανώς στενοχωρημένη.

-¨Όλα καλά, όλα καλά¨, απάντησε ο μικρός Σπύρος. Τώρα θα είμαι προσεχτικός. Και έτσι ξαναπροσπάθησε να τεντώσει το σώμα του για να φτάσει το πρώτο σκαλί, μα δεν τα κατάφερνε καλά, γιατί κρατούσε παράλληλα και τη φίλη του τη σαΐτα.

-¨Χμμ¨, μουρμούρισε το σκόρδο, που ήξερε από δυσκολίες στη ζωή του, μιας και έπρεπε να βλαστήσει και να δώσει τον καρπό του μέσα από  αντίξοες για αυτό συνθήκες που είχε ζήσει στο χώμα. Μα αυτό το έκανε πιο ώριμο, πιο ανθεκτικό και πιο πιστό στον εαυτό του και σε αυτό που ήθελε να δώσει. ¨Κοίτα, βάλε στα χείλη σου την ελαφριά σαΐτα, ώστε και τα δυο σου χέρια σου να είναι ελεύθερα. Αυτό λέγεται προσαρμοστικότητα και ευστροφία¨.

-¨Έχεις δίκιο! Πως δεν το είχα σκεφτεί¨. Και έτσι έκανε. Και ανέβηκε με επιτυχία και το πρώτο και το δεύτερο και το τρίτο σκαλί, μα κουράστηκε γιατί ήταν μικρός για να ανέβει εύκολα και γρήγορα την σκάλα.

-¨Εεε Σπύρο, άκουσε με λίγο¨, του μίλησε η σκάλα. ¨Ξαπόστασε λίγο σε κάθε σκαλί. Απόλαυσε τη θέα που σου δίνει το καθένα, δες το ως ένα παράθυρο και δες αυτά που σου χαρίζονται. Όλα θα σου φανούν χρήσιμα. Αυτό λέγεται υπομονή. Δες σε κάθε παράθυρο τη διαφορετική οπτική γωνία που σου χαρίζει η ζωή , από τα κάτω έως και τα πάνω.¨ Και έτσι έπραξε ο μικρός Σπύρος. Έπαιρνε ανάσες απορρόφησης των γύρω του και αυτό τον έκανε πιο ξεκούραστο και πιο αισιόδοξο ταυτόχρονα. Κάπως έτσι λοιπόν έφτασε  στην κορυφής της σκάλας.

-¨Επιτέλους, επιτέλους! Τα καταφέραμε!¨, αναφώνησε με χαρά η μικρή σαΐτα. ¨Έλα Σπύρο πέταξέ με όσο πιο μακριά γίνεται¨ Και έτσι έγινε, μα όταν έφυγε από τα χέρια του Σπύρου, ελάχιστα πέταξε και σωριάστηκε χάμω. Τσαλακώθηκε. Στενοχωρήθηκε. Πτοήθηκε. Μα οι άλλοι τρεις φίλοι δεν άφησαν μόνη της τη σαΐτα. Έστερξαν για να τη βοηθήσουν να σηκωθεί και να την παρηγορήσουν.

-¨Μη στενοχωριέσαι φίλη μου σαΐτα, ξέρεις δε μπορούμε πάντα να τα καταφέρνουμε σε όλα με την πρώτη. Αυτό λέγεται επιμονή στο όνειρο. Δίψα για την επόμενη προσπάθεια. Αυτό μας κάνει πιο σοφούς. Γιατί θα δεις πως μέσα από την πτώση σου θα γεννηθεί η πτήση σου. Να ο Σπύρος θα σουλουπώσει λίγο τα φτερά σου και τη μύτη σου, θα τα κάνει πιο ίσια. Βιάστηκες να πετάξεις, ενώ δεν είχε καθόλου αέρα¨ είπε το σκόρδο.

-¨Έχεις δίκιο¨, απάντησε η σαΐτα. ¨Επιπόλαια σκέφτηκα και έπραξα. Μα τώρα με την φροντίδα σας και την αγάπη σας γίνηκα πιο δυνατή μέσα μου, πιο αποφασισμένη, γίνηκα ….πιο ψυχή. Οπότε η πτήση μου είναι η αγάπη σας τελικάααααα…..¨ και δεν πρόλαβε να τελειώσει τη λέξη της αφήνοντας πολλά «αααα» να αιωρούνται αναπάντεχα και συναρπαστικά και ένα αγιασμένο μελτέμι, κάτι σαν μοίρα το λες, φύσηξε και την ανασήκωσε τόσο όμορφα, τόσο απρόσμενα, τόσο αρμονικά που η καρδιά της πήγαινε να σπάσει. Και έκανε κύκλους, μικρούς και μεγάλους, γνώριμους και άγνωστους…ώσπου στο τέλος αποκαμωμένη από μια γλυκιά εξάντληση ήρθε και προσγειώθηκε ξανά κοντά στους φίλους της. Σιγά σιγά ήρθε το απόβραδο και οι τέσσερις φίλοι ήτανε όλοι τους τόσο ευτυχισμένοι που το κατάφεραν, που μοιράστηκαν όλα αυτά, που κατάλαβαν πως  μόνο μέσα από τους ανθρώπους που αγαπάς μια πτήση μπορεί να γεννηθεί από την πτώση της.

     Επιμύθιο: Άνθρωπε η διαφορά του δυνατού από το αδύνατο είναι ότι το αδύνατο του παίρνει λίγο περισσότερο χρόνο…μα εσύ έχεις χρόνο…γιατί αντέχεις…αρκεί να θυμηθείς το παιδί μέσα σου. Κοίτα λοιπόν να επιστρέφεις συχνά εκεί που ονειρεύτηκες μας και συναντήσεις τον αληθινό σου εαυτό. Γιατί δεν είναι εύκολο τελικά να υπάρχεις όταν ξεχάσεις το παιδί μέσα σου. Αρκεί να είσαι διαφανής, διαπερατός και σταθερός. Και όχι μονάχα ένας ρόλος που επέτρεψες να σου επιβάλλουν. Άνθρωπε δεν έχει σημασία εάν τα όνειρά σου αντέχουν στην καθημερινότητά σου, αλλά εάν η καθημερινότητά σου αντέχει στα όνειρά σου. Για να δεις ποιος είσαι, ρώτα τον εαυτό σου τι θέλει, γιατί το θέλει και με ποιον τρόπο το θέλει. Και φρόντισε ο δρόμος που αφήνεις πίσω σου να μην είναι ο δρόμος που αφήνεις τα όνειρά σου.

     Μια φορά και κανέναν καιρό, δηλαδή στις μέρες μας, στη χώρα της ονειροφαντασίας των παιδιών, όπου μόνο εκεί οι αλήθειες και τα επιτεύγματά τους μπορούσαν να σουλατσάρουν ανενόχλητα, ζούσαν αρμονικά τέσσερις καρδιακοί φίλοι…ο Σπύρος, η σκάλα, η σαΐτα και το σκόρδο. Ή αλλιώς η ομάδα των σςςς…απέναντι στους φόβους μας.