Έχεις ξεφύγει ποτέ από τον εαυτό σου;

 

Κι όμως στις ζωές μας, πολλές φορές τα μικρά που μας «τυχαίνουν» έχουν το μεγαλύτερο βάθος από τα μεγάλα που προσδοκούμε.

Κι όμως όταν ανοίγεις ένα σου πόνο, ελευθερώνεις και μια σιωπή σου.

Κι όμως τα πιο ωραία ταξίδια είναι τα πιο σύντομα, αυτά μεταξύ εσού και της καρδιάς σου.

Κι αν στις ακάθιστες νύχτες μας στρογγυλοκάθονται πλέον οι φόβοι μας;

Κι αν στις μέρες μας δεν έχουμε πια καμιά «Κυριακή»;

Κι αν ξεμακραίνουμε από τα λόγια μας;

Κι αν ξεχνάμε πως τελικά πάντα θέλουμε να θυμόμαστε;

Τουλάχιστον προσπάθησε να κοινωνείς κάθε σου μέρα ουρανό, γη και λίγο χάζι.

Τουλάχιστον να χάνεσαι και να βρίσκεσαι στην έκλειψη και στο γέμισμα του φεγγαριού, στο φως και το σκοτάδι του…αυτό είναι το αναμέτρημα με τη ζωή μας.

Τουλάχιστο αν δεν έχεις ηλικία, να έχεις μνήμη.

Θυμήσου πως στις ζωές μας υπάρχουν λέξεις που είναι γιομάτες χίλια ρήματα…όπως το «γεια» ή το «αντίο».

Θυμήσου πως για να σε φωτίζουν τα άστρα σου  , δημιούργησε τον ουρανό στη ζωή σου.

Θυμήσου πως όταν δεν θα μπορέσεις να απαντήσεις σε ένα σου «γιατί;»…θα είσαι η απάντησή του.

Θυμήσου πως και εάν σταματήσεις να ζεις , δεν σημαίνει ότι θα σταματήσει να υπάρχει η αγάπη σου.

Νιώσε τα παιδιά, που δεν γνωρίζουν ούτε από παρελθόν, ούτε από μέλλον, παρά μονάχα από το τώρα τους.

Νιώσε ότι αυτό που έχεις , είναι αυτό που προσφέρεις.

Νιώσε στη ζωή σου πάντα να έχεις έναν ορίζοντα για να φεύγεις όταν το χρειάζεσαι.

Νιώσε ευγνωμοσύνη και για τα όμορφά σου και για τα άσχημά σου που σου έμαθαν πολλά.

Ειδάλλως στο λάθος pin…στην τρίτη προσπάθεια στην τράπεζα των δειλιών σου, οι φόβοι σου θα σε κολλήσουν. Και στην οθόνη θα διαβάζεις: «Θέλετε ανάληψη, κατάθεση ή ενημέρωση για αυτούς; Ή μήπως τις τελευταίες κινήσεις των φόβων σου;».

Ειδάλλως θα χωράμε σε κορνίζες.

Ειδάλλως θα κουνάμε τα χέρια μας σε αδειανούς χαιρετισμούς.

Ειδάλλως δεν θα κάνουμε ερωτήσεις , γιατί δεν θα μπορούμε να διαχειριστούμε τις απαντήσεις τους και κάπως έτσι στις συντριβές μας θα μετράμε τις συνειδήσεις μας.

Μήπως έχουμε αρκετό χρόνο μπροστά μας για να ξεχνάμε; Ή μήπως όχι;

Μήπως έχουμε αρκετό χρόνο πίσω μας για να θέλουμε να θυμηθούμε; Ή μήπως όχι;

Έχεις ξεφύγει ποτέ από τον εαυτό σου;

Εγώ προσπαθώ…το έχω ανάγκη…χαζεύοντας τα παιδιά. Ξέρεις όταν τα παιδιά παίζουν κρυφτό…τα φυλάνε αυτά και «κρύβεται» ο Θεός, προσπαθεί τουλάχιστον, γιατί στο τέλος πάντα τον βρίσκουν, πάντα νιώθουν που «κρύβεται»… «κρύβεται» μέσα τους.

Έχεις ξεφύγει ποτέ από τον εαυτό σου;

Εγώ προσπαθώ…όχι πάντα αποτελεσματικά…αλλά το έχω ανάγκη. Τότε είναι που θυμάμαι το παιδί που ήμουν (γιατί δεν είμαι πλέον;) και όταν το φεγγάρι ήταν ολόγιομο στις ζεστές νύχτες του καλοκαιριού, έπαιρνα τον κουβά μου και έτρεχα με λαχτάρα στην ακροθαλασσιά, έμπαινα μέχρι τα γόνατα στη θάλασσα…και ξέρεις μαζί με τη θάλασσα έπαιρνα στο κουβαδάκι μου και το φεγγάρι…για να με φωτίζει στα σκοτάδια μου, στους φόβους μου, στις ανησυχίες μου…και κάπως έτσι στο κουβαδάκι μου εκείνο χωρούσα όλον τον κόσμο.

Έχεις ξεφύγει ποτέ από τον εαυτό σου;