Κι αν στις συντριβές μετριούνται
πλέον οι συνειδήσεις μας…
Κι αν πνιγόμαστε στους προσδοκώμενους
φόβους μας που τους βαπτίσαμε πεθυμιές…
Κι αν τα βλέμματα μας γίνηκαν
ανείπωτες λέξεις επειδή δειλιάσαμε…
Κι αν οι ενοχές μας που τρων τα
μέσα μας, μεταβάλλονται σε λογικούς λογισμούς…
Κι αν στην έμμηνο ρύση των
αντοχών μας οι φόβοι αρμέγουν το χρόνο μας…
Κάνε το πεζοδρόμιο των δυσκολιών
σου…παιζω-δρόμιο, πότισε με το χαμόγελο που σου απέμεινε, χαρίσου στο τελευταίο
όνειρό σου, οδηγήσου από αυτό που νιώθεις και όχι αποκλειστικά από αυτό που
μόνο ζεις…και θα δεις και πως στα πιο σκληρά, άνυδρα μέρη θα φυτρώσει ζωή που
θα σου χαρίσει το οξυγόνο της και θα σου θυμίσει πως μόνο η αγάπη είναι πιο
ικανή από οποιαδήποτε αμαρτία του ανθρώπου ..γιατί στο κάτω-κάτω αυτό που
κρύβεις, αυτό σε φανερώνει στο τέλος…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου