Έχεις δώσει ποτέ χρόνο στο χρόνο σου;

Έχεις αφήσει ποτέ το χρόνο να κυριαρχήσει στις σκέψεις σου;…τούτο αναρωτήθηκα απόψε το βράδυ, λίγες ώρες πριν την παραμονή Χριστουγέννων. Λίγο πριν ο καθείς μας κάνει τον απολογισμό του και για τούτη τη χρονιά που πέρασε. Χρόνος όπως ένα άγγιγμα, ένα συναίσθημα, ένα φόβο…μια γέννηση. Είτε ως Ιστορία, είτε ως ματαιότητα. Και οι μάχες που έδωσες τι απέγιναν; Εάν έδωσες…Σε αυτές που σου απέμειναν πιστές τουλάχιστον-για αυτές τις λιγοστές μα τίμιες μάχες- να μπαίνεις με κουράγιο, είτε κερδίζεις, είτε χάνεις…αυτά να είναι τα προσωρινά σου και το κουράγιο σου να είναι η μονιμότητά σου. Γιατί σε κάθε κουρ-άγιο γεννιέται πάντα και κάθε άγιο. Όπως ακριβώς η γέννηση του Θεανθρώπου…μια γέννηση, ένα θαύμα που μας έδειξε στοργικά μα και λυτρωτικά πως μονάχα εκεί που η Αγάπη μας βρίσκει ανήκουμε…μονάχα εκεί…πουθενά αλλού. Μας δίδαξε πώς να δίνουμε τα πάντα από τον εσώτερο Εαυτό μας, ακόμα και στο ελάχιστο που θέλουμε να κάνουμε. Αυτή είναι η ευτυχία της Αγάπης. Είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου, τη ζωή σου, τον συνάνθρωπό σου…είναι ένα ευλογημένο «πως» και όχι τι και πόσα θα πετύχεις.

Έχεις δώσει ποτέ χρόνο στον χρόνο σου; Πως γίνεται αυτό; Με καπετάνιο την Αγάπη. Τέτοια ανυπέρβλητη, λυτρωτική μας έδωσε η γέννηση του Θεανθρώπου μας. Γιατί μας δώρισε τη δυνατότητα να γεννηθούμε με την επιλογή να είμαστε αυτό που θέλει η ψυχή μας. Γιατί…μια ανοιχτή καρδιά θέλει ο άνθρωπος για να ζεσταθεί. Τίποτα άλλο.

Σε τι νούμερο φοράς τα όνειρά σου; Και σε τι την πραγματικότητά σου; Μου αποκρίνεσαι: « Δεν είμαι έτοιμος να απαντήσω»….ποτέ δεν θα είσαι έτοιμος φίλε μου, ποτέ. Μονάχα αφέσου τούτα τα Χριστούγεννα στην αγάπη που μας εμφύσησε ο Ιησούς Χριστός μας. Που μας αγαπά χωρίς προσδοκίες. Όλους. Που μας αγαπά χωρίς καμία διάκριση, χωρίς καμία διαίρεση, χωρίς καμία απορρόφηση, χωρίς καμία κατάργηση. Μας αγαπά σαν  έναν αιώνα που γεννιέται κάθε μέρα. Η αγάπη Του είναι η ρίζα από όπου μεγαλώνουν όλες μας οι διαστάσεις.

Καμιά αλλαγή μέσα μας , άρα και έξω μας δεν γίνεται χωρίς πόνο. Ειδάλλως δεν υπάρχει μεταμόρφωση. Ο κόσμος  μέσα σου, ο κόσμος γύρω σου υπάρχει και θα υπάρχει στο βαθμό που τον μοιράζεσαι. Χριστούγεννα σημαίνει να χαρίζεις χωρίς δυσκολία ό,τι αγαπάς. Ο Ιησούς Χριστός μας , μας χάρισε το Φως Του, χαρίζοντας τη ζωή Του…

Μέρες που οι ψίθυροι, μας κατακλύζουν χωρίς να ακούγονται. Μέρες που διψούν την ισορροπία μας, μέσα από τις αλλαγές μας. Μέρες που καλημερίζουν τα αγέννητά μας. Άνθρωπε ο χρόνος είναι για να είσαι….Μα πάντα, στο αποστράγγισμα της κάθε μέρας νιώσε πως η αγάπη είναι η κατάλληλη στιγμή που ανήκει στο «για πάντα» και «δια πάντα» Η αγάπη είναι ο άτμητος χρόνος μας. Γιατί χωρίς αγάπη γίνεσαι παρελθόν και ψέμα.

Αρχίζει και σκοτεινιάζει….ο ουρανός ανάβει τα άστρα του ως θυμίαμα για τις ζωές μας και εγώ ξάφνου νιώθω ένα ζεσταμένο κερί που φωτίζει τις ρωγμές του και κατανοώ ότι οι άνθρωποι φτιάχνουν την Ιστορία, οι ζωές μας. Και ότι πρέπει τούτες τις μέρες να δούμε  με ανοιχτά τα μάτια της ψυχής μας και τα άξια και τα ανάξια. Ο Ηράκλειτος λέει ότι ο Θεός ούτε κρύβει, ούτε φανερώνει, αλλά σημαίνει. Στο δικό σου φως δες τι «σημαίνεις» στα σκοτάδια των γύρω σου. Αυτό είναι Χριστούγεννα. Αυτό είναι αγάπη…

Όσο για εμένα, τούτο το απόβραδο…παραμονή Χριστουγέννων, αφήνω για μια μονάχα φορά το παιδί μέσα μου, να μου κάνει την τελευταία του ερώτηση και για τον φετινό χρόνο που κοντοζυγώνει στο τελείωμά του….. «Όταν γεννιέσαι είναι για πάντα;»….Σκύβω το κεφάλι μου με αμηχανία και ανημποριά και αφήνω το βλέμμα μου να βρει απάγκιο στη φάτνη ….και σε ένα παλιό «Αλφαβητάριον». Για να διαβάσω ξανά από την αρχή, ως μικρό παιδί πως το «αγαπώ» του Θεανθρώπου μας με τη γέννηση Του, είναι το ίδιο «Αλφαβητάριον» της ζωής ολάκερης…καθώς περιέχει όλα τα γράμματά της από το ¨α¨ ως και το ¨ω¨. Τούτο το απόβραδο μονάχα το παιδί μέσα μου θέλω να είμαι. Γιατί τα παιδιά δεν κατοικούν στον χρόνο…είναι ο Χρόνος.

                                          Ευλογημένη Χριστού-γέννηση μέσα μας.

 

Επιθυμία= χ επί θυμάμαι

 

    Στον κόσμο της επιθυμίας , όχι ως μια βιολογική αντανακλαστική παρότρυνση, αλλά ως κατανόηση έννοιας και επιλογής, βαπτίστηκα από τον θείο και νονό μου Ναπολέοντα και από την προπαίδεια του δημοτικού. Και εξηγούμαι. Ο θείος μου, λάτρης της αρχαίας και νεοελληνικής γλώσσας και εξαίρετος γνώστης της, κάθε φορά που συναντούσα μια καινούργια λέξη και τον ρωτούσα για την έννοιά της…μου αράδιαζε με στόμφο μα και με πείραγμα την ετυμολογία της και παραδείγματά της. Μόνο που στην συγκεκριμένη λέξη, αυτή της «επιθυμίας», έκανε της ετυμολογία της και το παράδειγμά της ως εξής, για να με πειράξει και να σκουντήσει τα μέσα μου….Επιθυμία= Χ επί τον θυμό. Και εκεί γίνονταν το μπέρδεμα στην κούτρα μου…

-«Άγγελε πόσο κάνει 3 επί 5;

-«15!» αναφωνούσα εύκολα και γρήγορα

-«Ωραία, πόσο κάνει θέληση επί θυμό;»

-«Εεεε, δεν ξέρω» και έξυνα την κεφάλα μου. «Εσύ θείε ξέρεις;»

-«Όχι», μου έλεγε, «δεν ξέρω για εσένα , αλλά για εμένα. Αυτός ο πολλαπλασιασμός είναι προσωπική υπόθεση. Όσο μεγαλώνεις, τόσο θα την μαθαίνεις αυτή την συγκεκριμένη προπαίδεια».

    Και είχε δίκιο. Τα χρόνια πέρασαν, κάποια από αυτά μαζί με τον θείο μου. Τώρα που το συλλογίζομαι, κάθε φορά που «τσουπ» φυτρώνει και ανθίζει μέσα μου μια επιθυμία, θυμάμαι εκείνο το καλαμπούρι του. Υπάρχουν φορές μάλιστα, που πίνω στην υγειά των επιθυμιών που δεν διάλεξα. Ούτως ή άλλως είμαστε και οι επιθυμίες μας που διαλέξαμε μα και αυτές που δε διαλέξαμε. Γιατί άλλοτε κατανοούσα την ολότητα μιας επιθυμίας που με κυοφορούσε ως ένα «επί» της καρδιάς μου, που είναι πολύ βαθύτερο και άλλοτε ως ένα «επί» του θυμού για αυτά που δεν μπόρεσα να κάνω. Δεν ξέρω, κάποιες φορές αναρωτιέμαι εάν επιλέγουμε εμείς τις επιθυμίες μας ή αυτές εμάς.

    Στις ζωές μας υπάρχουν πεθυμιές που μας ακούνε, πριν καν τις ξεστομίσουμε. Στωικά κινούνται με ένα τικ τακ στους χτύπους των καρδιών μας. Σήμερα λέω να μαζέψω τα δώρα της ημέρας μου μέσα από αυτές τις βαθύτερες επιθυμίες και όχι τις επίπλαστες και με το δισάκι μου στον ώμο να πορευτώ σε μνήμες ενσαρκωμένες σε επιθυμίες…όπως τότε που ήμουν στο δημοτικό.

    Καμιά φορά ξέρεις η επιθυμία είναι το αίνιγμα ενός κόσμου, του κόσμου σου, που χάθηκε γιατί δεν της έδωσες χώρο, χρόνο και πνοή. Το σίγουρο είναι για εμένα πάντως πως και εγώ με τη σειρά μου έχω δημιουργήσει τη δικιά μου προπαίδεια  της επιθυμίας, με φαντασία και χιούμορ, όπου το επιθυμία ισούται με το «επί» + «θυμάμαι»…και το χρησιμοποιώ ως ένα παιδικό ξυπνητήρι στην κάθε μου μέρα. Η επιθυμία μπορεί καμιά φορά να είναι ακατανόητη στο νου, μα πάντα κατανοητή στην καρδιά…