Έχεις αφήσει ποτέ το χρόνο να
κυριαρχήσει στις σκέψεις σου;…τούτο αναρωτήθηκα απόψε το βράδυ, λίγες ώρες πριν
την παραμονή Χριστουγέννων. Λίγο πριν ο καθείς μας κάνει τον απολογισμό του και
για τούτη τη χρονιά που πέρασε. Χρόνος όπως ένα άγγιγμα, ένα συναίσθημα, ένα
φόβο…μια γέννηση. Είτε ως Ιστορία, είτε ως ματαιότητα. Και οι μάχες που έδωσες
τι απέγιναν; Εάν έδωσες…Σε αυτές που σου απέμειναν πιστές τουλάχιστον-για αυτές
τις λιγοστές μα τίμιες μάχες- να μπαίνεις με κουράγιο, είτε κερδίζεις, είτε
χάνεις…αυτά να είναι τα προσωρινά σου και το κουράγιο σου να είναι η μονιμότητά
σου. Γιατί σε κάθε κουρ-άγιο γεννιέται πάντα και κάθε άγιο. Όπως ακριβώς η
γέννηση του Θεανθρώπου…μια γέννηση, ένα θαύμα που μας έδειξε στοργικά μα και λυτρωτικά
πως μονάχα εκεί που η Αγάπη μας βρίσκει ανήκουμε…μονάχα εκεί…πουθενά αλλού. Μας
δίδαξε πώς να δίνουμε τα πάντα από τον εσώτερο Εαυτό μας, ακόμα και στο ελάχιστο
που θέλουμε να κάνουμε. Αυτή είναι η ευτυχία της Αγάπης. Είναι ο τρόπος που
αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου, τη ζωή σου, τον συνάνθρωπό σου…είναι ένα
ευλογημένο «πως» και όχι τι και πόσα θα πετύχεις.
Έχεις δώσει ποτέ χρόνο στον χρόνο
σου; Πως γίνεται αυτό; Με καπετάνιο την Αγάπη. Τέτοια ανυπέρβλητη, λυτρωτική μας
έδωσε η γέννηση του Θεανθρώπου μας. Γιατί μας δώρισε τη δυνατότητα να
γεννηθούμε με την επιλογή να είμαστε αυτό που θέλει η ψυχή μας. Γιατί…μια
ανοιχτή καρδιά θέλει ο άνθρωπος για να ζεσταθεί. Τίποτα άλλο.
Σε τι νούμερο φοράς τα όνειρά σου;
Και σε τι την πραγματικότητά σου; Μου αποκρίνεσαι: « Δεν είμαι έτοιμος να απαντήσω»….ποτέ
δεν θα είσαι έτοιμος φίλε μου, ποτέ. Μονάχα αφέσου τούτα τα Χριστούγεννα στην
αγάπη που μας εμφύσησε ο Ιησούς Χριστός μας. Που μας αγαπά χωρίς προσδοκίες.
Όλους. Που μας αγαπά χωρίς καμία διάκριση, χωρίς καμία διαίρεση, χωρίς καμία
απορρόφηση, χωρίς καμία κατάργηση. Μας αγαπά σαν έναν αιώνα που γεννιέται κάθε μέρα. Η αγάπη Του είναι η ρίζα από όπου
μεγαλώνουν όλες μας οι διαστάσεις.
Καμιά αλλαγή μέσα μας , άρα και έξω μας δεν γίνεται χωρίς πόνο. Ειδάλλως δεν υπάρχει μεταμόρφωση. Ο κόσμος μέσα σου, ο κόσμος γύρω σου υπάρχει και θα υπάρχει στο βαθμό που τον μοιράζεσαι. Χριστούγεννα σημαίνει να χαρίζεις χωρίς δυσκολία ό,τι αγαπάς. Ο Ιησούς Χριστός μας , μας χάρισε το Φως Του, χαρίζοντας τη ζωή Του…
Μέρες που οι ψίθυροι, μας κατακλύζουν χωρίς να ακούγονται. Μέρες που διψούν την ισορροπία μας, μέσα από τις αλλαγές μας. Μέρες που καλημερίζουν τα αγέννητά μας. Άνθρωπε ο χρόνος είναι για να είσαι….Μα πάντα, στο αποστράγγισμα της κάθε μέρας νιώσε πως η αγάπη είναι η κατάλληλη στιγμή που ανήκει στο «για πάντα» και «δια πάντα» Η αγάπη είναι ο άτμητος χρόνος μας. Γιατί χωρίς αγάπη γίνεσαι παρελθόν και ψέμα.
Αρχίζει και σκοτεινιάζει….ο
ουρανός ανάβει τα άστρα του ως θυμίαμα για τις ζωές μας και εγώ ξάφνου νιώθω
ένα ζεσταμένο κερί που φωτίζει τις ρωγμές του και κατανοώ ότι οι άνθρωποι
φτιάχνουν την Ιστορία, οι ζωές μας. Και ότι πρέπει τούτες τις μέρες να
δούμε με ανοιχτά τα μάτια της ψυχής μας
και τα άξια και τα ανάξια. Ο Ηράκλειτος λέει ότι ο Θεός ούτε κρύβει, ούτε
φανερώνει, αλλά σημαίνει. Στο δικό σου φως δες τι «σημαίνεις» στα σκοτάδια των
γύρω σου. Αυτό είναι Χριστούγεννα. Αυτό είναι αγάπη…
Όσο για εμένα, τούτο το απόβραδο…παραμονή
Χριστουγέννων, αφήνω για μια μονάχα φορά το παιδί μέσα μου, να μου κάνει την
τελευταία του ερώτηση και για τον φετινό χρόνο που κοντοζυγώνει στο τελείωμά
του….. «Όταν γεννιέσαι είναι για πάντα;»….Σκύβω το κεφάλι μου με αμηχανία και ανημποριά
και αφήνω το βλέμμα μου να βρει απάγκιο στη φάτνη ….και σε ένα παλιό «Αλφαβητάριον».
Για να διαβάσω ξανά από την αρχή, ως μικρό παιδί πως το «αγαπώ» του Θεανθρώπου μας
με τη γέννηση Του, είναι το ίδιο «Αλφαβητάριον» της ζωής ολάκερης…καθώς
περιέχει όλα τα γράμματά της από το ¨α¨ ως και το ¨ω¨. Τούτο το απόβραδο μονάχα
το παιδί μέσα μου θέλω να είμαι. Γιατί τα παιδιά δεν κατοικούν στον χρόνο…είναι
ο Χρόνος.
Ευλογημένη
Χριστού-γέννηση μέσα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου