Επιθυμία= χ επί θυμάμαι

 

    Στον κόσμο της επιθυμίας , όχι ως μια βιολογική αντανακλαστική παρότρυνση, αλλά ως κατανόηση έννοιας και επιλογής, βαπτίστηκα από τον θείο και νονό μου Ναπολέοντα και από την προπαίδεια του δημοτικού. Και εξηγούμαι. Ο θείος μου, λάτρης της αρχαίας και νεοελληνικής γλώσσας και εξαίρετος γνώστης της, κάθε φορά που συναντούσα μια καινούργια λέξη και τον ρωτούσα για την έννοιά της…μου αράδιαζε με στόμφο μα και με πείραγμα την ετυμολογία της και παραδείγματά της. Μόνο που στην συγκεκριμένη λέξη, αυτή της «επιθυμίας», έκανε της ετυμολογία της και το παράδειγμά της ως εξής, για να με πειράξει και να σκουντήσει τα μέσα μου….Επιθυμία= Χ επί τον θυμό. Και εκεί γίνονταν το μπέρδεμα στην κούτρα μου…

-«Άγγελε πόσο κάνει 3 επί 5;

-«15!» αναφωνούσα εύκολα και γρήγορα

-«Ωραία, πόσο κάνει θέληση επί θυμό;»

-«Εεεε, δεν ξέρω» και έξυνα την κεφάλα μου. «Εσύ θείε ξέρεις;»

-«Όχι», μου έλεγε, «δεν ξέρω για εσένα , αλλά για εμένα. Αυτός ο πολλαπλασιασμός είναι προσωπική υπόθεση. Όσο μεγαλώνεις, τόσο θα την μαθαίνεις αυτή την συγκεκριμένη προπαίδεια».

    Και είχε δίκιο. Τα χρόνια πέρασαν, κάποια από αυτά μαζί με τον θείο μου. Τώρα που το συλλογίζομαι, κάθε φορά που «τσουπ» φυτρώνει και ανθίζει μέσα μου μια επιθυμία, θυμάμαι εκείνο το καλαμπούρι του. Υπάρχουν φορές μάλιστα, που πίνω στην υγειά των επιθυμιών που δεν διάλεξα. Ούτως ή άλλως είμαστε και οι επιθυμίες μας που διαλέξαμε μα και αυτές που δε διαλέξαμε. Γιατί άλλοτε κατανοούσα την ολότητα μιας επιθυμίας που με κυοφορούσε ως ένα «επί» της καρδιάς μου, που είναι πολύ βαθύτερο και άλλοτε ως ένα «επί» του θυμού για αυτά που δεν μπόρεσα να κάνω. Δεν ξέρω, κάποιες φορές αναρωτιέμαι εάν επιλέγουμε εμείς τις επιθυμίες μας ή αυτές εμάς.

    Στις ζωές μας υπάρχουν πεθυμιές που μας ακούνε, πριν καν τις ξεστομίσουμε. Στωικά κινούνται με ένα τικ τακ στους χτύπους των καρδιών μας. Σήμερα λέω να μαζέψω τα δώρα της ημέρας μου μέσα από αυτές τις βαθύτερες επιθυμίες και όχι τις επίπλαστες και με το δισάκι μου στον ώμο να πορευτώ σε μνήμες ενσαρκωμένες σε επιθυμίες…όπως τότε που ήμουν στο δημοτικό.

    Καμιά φορά ξέρεις η επιθυμία είναι το αίνιγμα ενός κόσμου, του κόσμου σου, που χάθηκε γιατί δεν της έδωσες χώρο, χρόνο και πνοή. Το σίγουρο είναι για εμένα πάντως πως και εγώ με τη σειρά μου έχω δημιουργήσει τη δικιά μου προπαίδεια  της επιθυμίας, με φαντασία και χιούμορ, όπου το επιθυμία ισούται με το «επί» + «θυμάμαι»…και το χρησιμοποιώ ως ένα παιδικό ξυπνητήρι στην κάθε μου μέρα. Η επιθυμία μπορεί καμιά φορά να είναι ακατανόητη στο νου, μα πάντα κατανοητή στην καρδιά…