Τρεις καρδιές σε μία...

 

«-Μαμά, μαμά… φτιάχνω, χαλάω, ξεχνιέμαι, φτιάχνω, χαλάω, ξεχνιέμαι …με στενοχωρεί, γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί δε μπορώ να θυμηθώ να μην χαλάω αυτό που φτιάχνω;

-Γιατί καρδιά μου είσαι σαν ένα πεισματάρικο όνειρο, αρνείσαι να εγκαταλείψεις να προσπαθείς ξανά και ξανά…μακάρι και εγώ να προσπαθούσα να δημιουργώ συνεχώς …και ας ξέχναγα μετά.

-Μπαμπά, μπαμπά ως πότε θα έχεις το κουράγιο να με φέρνεις στη θάλασσα; Δεν είναι δύσκολο για εσένα με το αναπηρικό μου καροτσάκι;

-Όχι ψυχή μου, όχι! Να ξέρεις πως σε κάθε κουρ-άγιο κατοικεί κάτι άγιο μέσα του. Και αυτό για εμένα είσαι εσύ.

-Μαμά, θα είμαστε πάντα οι τρεις μας;

-Μα εγώ δε νιώθω ότι είμαστε τρεις, νιώθω ότι μαζί σου το ανέφικτο είναι το πιο εφικτό. Και σε ευχαριστώ για αυτό. Γιατί είμαστε τρεις καρδιές σε μία!

-Μπαμπά, ποιο είναι το πιο γενναίο πράγμα που έχεις πει;

-Ότι θέλω τη βοήθειά σου.

-Εσύ μπαμπά από εμένα; Μα πως είναι δυνατόν;

-Κι όμως ναι. Γιατί η βοήθειά σου μου δίνει ορίζοντα. Να σαν τη θάλασσα. Και κάθε φορά που μου τη δίνεις καρδιά μου, μέσα από αυτά που νιώθεις είναι σαν να γίνομαι ένα βότσαλο που με πετάς στη θάλασσα μου και κάνω αμέτρητα γκελ πάνω της, τόσα πολλά, τόσο μακριά… μέχρι να με βρω. Και σε ευχαριστώ για αυτό».

 

Κάπως έτσι το απόγευμα με αγκάλιασε σήμερα με το δώρο του. Κάπως έτσι στο περιθώριο τούτης της κόλλας χαρτιού γράφτηκε και απόψε η αλήθεια μου για αυτό που αντίκρισα σήμερα. Στην υγρασία της μνήμης μου, μου έμαθαν αυτοί οι άνθρωποι πως ο πόνος σου μαθαίνει και τις αντοχές σου. Κάπως έτσι εκεί ανάμεσα στις ψυχές και στις αμείλικτες φοβίες μας, ίσως οφείλουμε να δώσουμε τον αγώνα για τον επίγειο παράδεισό μας.

Άνθρωπε σε παρακαλώ μην ονειρεύεσαι τη ζωή σου τοποθετημένη σε ένα μικρό κάδρο που το μόνο που αντικρίζεις είναι ένα άλλο μικρό κάδρο στον απέναντι τοίχο σου. Άνθρωπε να θυμάσαι πως σε τούτο τον κόσμο θαυμαστά είναι τα ανέγγιχτα, τα ακατέργαστα από τη λογική του φόβου… και ένα τέτοιο ανέγγιχτο τούτο το απόγευμα μου γίνηκε δώρο. Άνθρωπε μη λησμονάς να είσαι έτοιμος πάντα και ας μη γνωρίζεις το γιατί. Το γιατί άστο στη ζωή. Για να μπορέσεις κάθε φορά να κάνεις την κάθε σου μέρα γιορτή. Γιορτή ευγνωμοσύνης. Ξέρεις γιορτή είναι τελικά εκείνη η μέρα που δεν θα την ξεχωρίζεις από τις άλλες, γιατί έκανες τη συγχώρεση ανάστημά σου σε αυτές.

Άνθρωπε να είσαι ένα «μνήσθητι» στις ζωές των συνανθρώπων σου και να νιώθεις, να αισθάνεσαι, να ζεις πως το θαύμα δεν γεννιέται μέσα μας όταν είμαστε έτοιμοι και άξιοι ίσως… το θαύμα γεννιέται όταν λίγο πριν το τέλος από τις ρωγμές  μας μπαίνει το φως. Όπως ακριβώς αυτό το φως αντίκρισα εγώ απόψε….ο ανάξιος….

Γιατί σε τούτη τη ζωή ανάπηρες ψυχές υπάρχουν, όχι σώματα.