Αν το «ξαφνικά» είχε διάρκεια, ποια θα ήταν αυτή;

 

Μέρες επιβεβλημένες με χαρά, με γιορτινή διάθεση, με αμνήμονες καιρούς. Μέρες που τελειώνουν στον Χρόνο σου…2025. Ο κόσμος αλλάζει, χωρίς να μας ενδιαφέρει για ποιον λόγο αλλάζει και για ποιον αλλάζει.  Μέρες που μυρίζουμε την αφύγρανση της δημοκρατίας μας. Και εμείς συνεχίζουμε να ζούμε με πείρα, κουράγιο και χώμα. Αυτός είναι ο πόνος του σημερινού ανθρώπου. Βουτηγμένος σε άφθαρτες και άφταστες ανεπάρκειες. Όσο για τα κουράγια μας… πλέον ούτε αυτά κάνουν θόρυβο, έχουν ως σιγαστήρα τη σιωπή τους. Μέρες στις οποίες καταντήσαμε να περιφερόμαστε σαν φαντάσματα σε εμπορικά κέντρα… γιατί εγκαταλείψαμε τις ψυχές μας. Μια βαβέλ από μοναξιές ….αυτό είμαστε. Μέρες που ζούμε με πεπερασμένες εκκρεμότητες, με πεπερασμένες ικανότητες και δυνατότητες… ας φροντίσουμε τουλάχιστον να μην αναπνέουμε και με πεπερασμένες πνοές. Ακόμα ένας χρόνος ημερολογιακά κοντοφτάνει στο γέρμα του και αναρωτιέμαι εάν σε αυτόν τον χρόνο που διάβηκε, μπόρεσε ο καθένας μας να απαντήσει σε αυτό που μας ρωτήσαμε στις ζόρικες στιγμές μας.

Μέρες που οι ψίθυροι των παιδιών φωνάζουν τα ανήμπορα όνειρά μας … για να παίξουν μπας και γίνουν ικανά. Και τούτοι οι ψίθυροί τους ξάφνου προστρέχουν να βοηθήσουν την πίστη μου, την πίστη μου για τον άνθρωπο. Την πίστη μου που κλονίζεται, ψυχορραγεί, αμφιταλαντεύεται… κρυώνει. Και το μόνο που πλέον της έχει απομείνει να κάνει είναι να σταθεί, να παραμείνει με την περιέργεια ενός μικρού παιδιού… για το από εδώ και πέρα, μήπως και αντικρίσει το θαύμα της. Μέρες που αναγκάζεσαι σώνει και ντε να γίνεις για κάποιον «καλύτερος», για τα μάτια του κόσμου, να γίνεις «καλύτερος» από όσο αντέχεις τελικά.

Μέρες που υπάρχουν φορές σαν αυτές, να νιώθεις εξωτερικά τη ζωή σου να συνεχίζει κανονικά, αλλά μέσα σου τίποτα, μα τίποτα δεν πάει μπρος, δεν προχωρά. Μέρες που ζούμε με τις άχρονες παρουσίες μας που μας συνθλίβουν. Μα άνθρωπε να θυμάσαι πως η ζωή σου δεν ανήκει στον χρόνο… ανήκει στη σχέση, στη σχέση με τα μέσα σου, με το παιδί που έχεις μέσα σου, με τους ανθρώπους δίπλα σου. Άνθρωπε ο χρόνος δεν είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή σου. Δεν είναι η βάση σου και εσύ ο αριθμητής του. Ούτε καν ο βατήρας σου στις χρονολογίες σου. Είναι απλά το πλαίσιο ενός κάδρου όπου το μεγάλο στοίχημα είναι τι θα αποτυπώσεις στο καμβά του. Εσένα ή την απουσία σου; Αν θα μπορέσεις να αποτυπώσεις τις σχέσεις σου. Γιατί χωρίς σχέση ο άνθρωπος δεν έχει χρόνο, δεν είναι ένας άχρονος χρόνος….

Άνθρωπε ξέρω πως στις μέρες μας υπάρχουν ερωτήσεις που σε κρατάνε σιωπηλό. Υπάρχουν χρόνοι χωρίς διάρκεια, που δε συσσωρεύονται, ούτε αποδεικνύονται. Ξέρω πως τελικά οι άνθρωποι, μας εξαντλούν μερικές φορές και όχι οι δυσκολίες τους. Και εγώ σε ρωτώ… αν το «ξαφνικά» είχε διάρκεια, ποια θα ήταν αυτή; «Ξαφνικά» ο χρόνος δεν θα είχε τέλος , ούτε αξία εφόσον η αγάπη σου αρνείται να τελειώσει. «Ξαφνικά» πολλές φορές η ζωή σου θα άρχιζε να σε αλλάζει χωρίς καν να σου ζητήσει την άδεια. «Ξαφνικά» θα γινόσουν η λύση και όχι η απάντηση σε κάποιον. «Ξαφνικά» ο χρόνος σου θα μετρούσε τα βήματά σου που χάθηκαν παιδιόθεν. «Ξαφνικά» αφού δανείσαμε τα όνειρά μας στον ουρανό κάποτε και αυτός τα έκανε αστέρια να μας φωτίζουν, και τώρα ήρθε η στιγμή της «Γέννησης», εκείνης της στιγμής να τα ρίξει ως ευχές και να τα επιστρέψει ως όνειρα σε εμάς. Έτσι ήταν και το αστέρι πάνω από την φάτνη του Χριστού μας. Ένα πεφταστέρι λύτρωσης, σχέσης …αντάμωσης... με το όνειρό μας πως το μωρό εκείνο θα ευαγγελιζόταν την Αγάπη για πάντα και δια πάντα.

Μέρες που καλό είναι να θυμάσαι τα παιδικά σου χρόνια όχι με νοσταλγία, ούτε καν με καημό. Αλλά με καθαρότητα άνθρωπε. Μέρες, μέρες που είναι δεν κάνεις μια πράξη αγάπης για να έχεις τη συνείδησή σου καθαρή και ήσυχη, για να ανακουφιστείς. Κάνεις μια πράξη αγάπης για να αποκαλυφθεί η ενεργή μετακίνησή σου, ως ζωηφόρο βήμα αλληλεγγύης στην ανάγκη και στον πόνο του άλλου… δηλαδή του ίδιου σου του εαυτού στο τέλος τέλος. Για αυτό σε ρωτώ άνθρωπε… πως είναι ο χριστουγεννιάτικος χρόνος σου; Άνθρωπε ο χρόνος της ζωής σου, είναι ο χρόνος μιας διαρκούς κύησης. Την κύηση αυτή οφείλουμε να την αναμείνουμε με ταπεινότητα, να την αναμείνουμε ως παιδιά. Μέχρι την ολοκλήρωσή της. Γιατί εάν βιαστούμε, εάν τη ζορίσουμε, εάν την πιέσουμε, θα καταλήξουμε σε μια αποβολή. Στην αποβολή του ίδιου μας του Εαυτού. Για αυτό για την νέα χρονιά εύχομαι όχι καλό χρόνο… μα καλές «ΣΧΕΣΕΙΣ». Γιατί αυτές είναι ο Χριστός μας. Από αυτές θα «γεννηθούμε». Σχέση με τον Πατέρα μας, σχέση με τα μέσα μας, σχέση με τον συνάνθρωπό μας. Και το δώρο του Αϊ- Βασίλη να είναι αυτή η διάρκεια στο «ξαφνικά» μας. Μπας και «ξαφνικά» δούμε τον κόσμο, την ανθρωπότητα ολάκερη από το ύψος των παιδιών μας . Από το ύψος του βλέμματος τους και μόνο. Γιατί ειδάλλως ούτε κόσμος, ούτε ανθρωπότητα δεν θα υπάρξει. Και αυτό είναι νομοτελειακό.

Καλές σχέσεις σε όλους σας!!!