Ψυχογεωγραφία

 -Αλτ τις ει! Πέρασες τα σύνορα! Που πάς; Με ρωτά ο φόβος.

-Στην παραμεθόριο της ψυχής μου. Εκεί, που όσο η ζωή μου ξοδεύεται θα γνωρίσω καταστάσεις και πράγματα, που νόμιζα ότι ήταν ζωή ενώ δεν ήταν. Κλωθογυρίζω την ύπαρξη της ζωής μου για να πω την ιστορία της. Και μετά να την νοσταλγήσω. Πόσο συχνά λέω την ιστορία μου; Πόσο συχνά την προσαρμόζω; Μου είπαν, ότι ο διοικητής μου, ονόματι «Αλτσαχάιμερ», μού  το επιτρέπει πολλές φορές στην ηλικία που είμαι.  Γιατί ο πόνος είναι στο μυαλό. Εκεί πονώ. Εκεί δεν μπορώ να ζήσω τώρα. Εδώ και καιρό, εδώ και λίγο – δεν ξέρω τι ισχύει- ζω με την ψυχή μου. Για αυτό κάνω την περίπολο της. Για να αντικρίσω τις βαθιές ρίζες της. Για να σε αντιμετωπίσω.

-Σύνθημα;

- Το άρωμα των αμυγδαλιών. Μυρίζω την αντίσταση τους στο γινάτι του χειμώνα. Κάνω σημαδούρα τα άνθη τους στις αναμνήσεις μου, που δεν θυμάμαι καλά. Ως αγώνας επιβίωσης. Δεν ξέρω αν είμαι έντιμος  απέναντι τους.

- Που πας;

- Δεν θέλω να πάω κάπου. Θέλω να φύγω από δω. Από εδώ που είσαι εσύ και με διατάζεις.  Θέλω να έχω όμορφες αναμνήσεις, αλλά να τις θυμάμαι. Για αυτό βγαίνω σεργιάνι στην ψυχή μου. Θέλω να δω κάτω από τα αστέρια μια ταινία, που να μου θυμίζει τη ζωή μου. Σε αποκλειστική προβολή. Να κάνω ένα τσιγάρο και να το σβήσω στο σεντόνι του ουρανού. Να γίνει τρύπα. Να βγει φως. Ένα ακόμη αστέρι. Πίσω από αυτό το απέραντο βαθύ μπλε υπάρχει μόνο φως. Το φως αυτών που ζήσαμε. Και όλα αυτά τα άπειρα αστέρια; Οι προσπάθειες μας να ζήσουμε κάτι συμπαντικό, πρωτόγνωρο, λυτρωτικό…. Για αυτό δεν προσπαθώ να πιάσω ένα αστέρι. Προσπαθώ να το φανερώσω και αυτό να είναι το σημάδι, η απόδειξη αυτών που έζησα. Κοιτώ τα αστέρια μου, κοιτώ τις αναμνήσεις και θέλω τόσο πολύ να ενώσω αυτές τις φωτεινές κουκίδες μπας και μπορέσω να διαβάσω το αφήγημα της ζωής μου. Να μάθω ότι ο φόβος του θανάτου δεν είναι τίποτα μπροστά στο φόβο του να μη ζεις…

   Κλείνω το ημερολόγιο του παππού μου, βαθιά συγκινημένος. Με αμέτρητα ερωτήματα, με αμέτρητα όνειρα. Πάντα με συνεπαίρνει αυτό το κομμάτι. Θα μπορούσε να ήταν ένα βιβλίο χωρίς τέλος. Καθήμενος εδώ στους βράχους της αγάπης, στους βράχους όπου ο Απόστολος Παύλος κήρυξε το Ευαγγέλιο της αγάπης, αγναντεύω την απέραντη πόλη μου και διερωτώμαι πόσα «Αλτ τις ει!» κατοικούν στις καρδιές μας.