Ας
είμαστε αληθινοί σαν το νερό, όπως η ζωή, όπως ο θάνατος, στις συμπληγάδες του
έρωτα, του νου και του κορμιού.Ας ανταμώσουμε τους χαρακτήρες μας, σε πάλη και
σε αγώνα με τα πάθη μας...όχι ως μια θύμηση, μα σαν μια μεγαλόψυχη εφευρετική
ανυπομονησία.Έτσι οι ζωές μας δεν θα είναι αριθμητικά ψηφία σε προσθέσεις,
αφαιρέσεις, διαιρέσεις και πολλαπλασιασμούς, αλλά ένας εφικτός τοκετός που θα
φέρει το νεογνό της απλής και αγνής ευτυχίας μέσα μας
Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2019
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Από το φως και τις πληγές μας εκπορευόμαστε...
Απόψε Χριστέ μου, έχω ανάγκη να ξαποστάσω στου σύμπαντος τα πεζούλια. Απόψε Χριστέ μου, μάθε μου, πώς είναι να χαρίζεσαι; Γιατί η μνήμη ...
-
Οδός Απολογισμού. Νούμερο 64. Όσα τα χρόνια μου. Σιγά-σιγά τα πόδια μου δεν με βαστάνε. Εδώ θα γείρω, εδώ θα κάτσω. Εδώ σε αυτήν ...
-
«Γειά σας! Πώς ονομάζομαι; Έχω πολλά ονόματα. Το δικό μου είναι ¨Πορτοκαλί Πεταλούδα¨. Εσείς μπορείτε να με φωνάζετε και Λου-κά. Μου είπαν...
-
Μια φορά και κανέναν καιρό, μέσα σε μια πολύβουη κοινωνία, μέσα σε έναν κονιορτό ενήλικων εγωιστικών προθέσεων, ζούσαν επτά παιδικές νότες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου