Θα
ήθελα να είμαι ένα μήνυμα σε ένα άδειο μπουκάλι ρετσίνας Μαλαματίνα. Να λέει
πως η αγάπη είναι αδιαπραγμάτευτη.Να είναι η μοναδική βεβαιότητα της ύπαρξης.Θα
ήθελα να ζητήσω ένα όνειρο που θα έχει μέρες να μεγαλώνουν, διαθέσεις να
αλλάζουν, μελαγχολίες να χάνονται και ευτυχισμένες στιγμές να πληθαίνουν...Στα
όρια της αγάπης και του πόνου, ο θάνατος δεν είναι το τέλος.Κοίταξε να
κερδίσεις την ύπαρξή σου από την αγάπη και τον έρωτα....
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αν το «ξαφνικά» είχε διάρκεια, ποια θα ήταν αυτή;
Μέρες επιβεβλημένες με χαρά, με γιορτινή διάθεση, με αμνήμονες καιρούς. Μέρες που τελειώνουν στον Χρόνο σου…2025. Ο κόσμος αλλάζει, χωρίς ...
-
Οδός Απολογισμού. Νούμερο 64. Όσα τα χρόνια μου. Σιγά-σιγά τα πόδια μου δεν με βαστάνε. Εδώ θα γείρω, εδώ θα κάτσω. Εδώ σε αυτήν ...
-
Και έρχονται κάτι θύμησες όταν κοντοφτάνεις στο αγαπημένο σου Φανάρι Καρδίτσας, θύμησες παιδικές, ξέγνοιαστες, γλυκές σαν πετιμέζι...ή μάλλ...
-
Σαν πολυκαιρισμένη εφημερίδα από τα άλλοτε του χρόνου μας...ο ίδιος εαυτός, ο ίδιος άνθρωπος, κρατά το ίδιο μπαλόνι με τις ίδιες αναζητή...

Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου