Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2019

Πώς κλίνεται το ρήμα αξίζω?


    Ρωτώ να μάθω πως κλίνεται το ρήμα αξίζω. Δεν ξέρω σε τι θα μου χρησιμεύσει. Έχει περάσει τόσος καιρός, τόσος πολύς χρόνος από τότε που δεν δεχόμουν το ¨ΑΔΥΝΑΤΟ¨.....μεγάλωσα....Ρε συ ό,τι βλέπεις ,τα μάτια της ψυχής σου το βλέπουν. Μην αυτογελιέσαι. Για αυτό είμαστε δυστυχείς ή ευτυχείς. Όλα λοιπόν μπορούν να συμβούν στις ζωές μας. Μην πετάμε τα τρίμματα των ξεχασμένων πόθων μας .Εκεί μέσα ταπεινά μπορεί και να κρύβεται το νόημα της ζωής μας. Αρκετά μπουκώσαμε από βέβαιες ασφάλειες ζωής σε μια εποχή που τα πάντα είναι σχετικά. Ας ανοιγοκλείσουμε τα αχόρταγα μάτια μας πιο ζωηρά, όχι περιμένοντας τα βλέμματά μας να χαθούν στο πέρας της μέρας. Υπήρξαν εποχές που η προσωπική μου ζωή ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό από εμένα. Δεν συνταυτιζόμασταν. Δεν συγχρωτιζόμασταν. Ίσως και για αυτό δεν της έδινα και την πρέπουσα σημασία...Τώρα σαν έτοιμος από καιρό αυτά που γράφω είναι ένα ποτάμι από νίκες μου, από ήττες μου, από ¨αν¨, από δάκρυα, από γέλια , από τα λάφυρα από πληγές Αναρωτιέμαι εάν αυτές μου οι σκέψεις είναι ένα πένθος. Δημιουργικό. Μέσα μου. Αφού είναι το παρελθόν μου. Αφού όλα αυτά είμαι εγώ. Και όταν έχεις πενθήσει μέσα σου, όταν δεν έχεις αφήσει κάτι απωθημένο, μπορείς να έχεις και την σοφία των εμπειριών σου. Ρε συ ό,τι βλέπεις , τα μάτια της ψυχής σου το βλέπουν. Για αυτό άσε τις πλαστές σου ανάγκες να μην οπλίζουν τις επιθυμίες σου σε ασπρόμαυρη ζωή. Για αυτό ας ατενίσουμε τα πάντα για μια στιγμή, σαν μια αιώνια αστραπή και ας την αφήσουμε να κάψει μέσα μας τους εγωισμούς μας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η αισιοδοξία μιας αλήθειας...

  Οι λάτρεις των βιβλίων μιας δυστοπικής πραγματικότητας, μπορούν πλέον δυστυχώς αντί να αναγνώσουν αυτά τα βιβλία, μπορούν να «διαβάζουν» μ...