Ποιό είναι το ωράριο της ζωής? Οι άνθρωποι δουλεύουν όλη τη
μέρα και το βράδυ ανταμώνουν τα πρόσωπά τους χωρίς να μιλούν.Μιλούν μόνο για το
παρελθόν τους, που μπορεί να είναι παλιά βιβλία, παλιές φωτογραφίες, παιδικά
όνειρα.Μιλούν μόνο μέσα από το κλάμα για τις ζωές που γεμίζουν με όνειρα και
αναμνήσεις και όχι με ελπίδες.Πάρτε το χαμπάρι.Ζούμε σε έναν κόσμο που μας
πληγώνει όχι γιατί ζούμε σε αυτόν, αλλά γιατί δεν μπορούμε απλώς να τον
παρατηρούμε.Με άλλα λόγια είμαστε ένα κομμάτι μιας ιστορίας που ξετυλίγεται
μέσα μας.Για αυτό σου ψιθυρίζω να προσπαθήσεις να αλλάξεις για πρώτη φορά τον
εαυτό σου, γιατί δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά του να παίζεις και να υπάρχεις.Να
έχεις πολύ έντονη την ανάγκη να φτάσεις εκεί που σε χρειάζονται.Γιατί να ξέρεις
πως πλέον πολύ δύσκολα λέμε σε κάποιον κάτι ουσιαστικό.Με την γλώσσα ψυχής
αγγέλου λοιπόν ψιθυρίστε το στον εαυτό σας , πριν σας κλέψει η σκληρή σας
πραγματικότητα.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Από το φως και τις πληγές μας εκπορευόμαστε...
Απόψε Χριστέ μου, έχω ανάγκη να ξαποστάσω στου σύμπαντος τα πεζούλια. Απόψε Χριστέ μου, μάθε μου, πώς είναι να χαρίζεσαι; Γιατί η μνήμη ...
-
Οδός Απολογισμού. Νούμερο 64. Όσα τα χρόνια μου. Σιγά-σιγά τα πόδια μου δεν με βαστάνε. Εδώ θα γείρω, εδώ θα κάτσω. Εδώ σε αυτήν ...
-
«Γειά σας! Πώς ονομάζομαι; Έχω πολλά ονόματα. Το δικό μου είναι ¨Πορτοκαλί Πεταλούδα¨. Εσείς μπορείτε να με φωνάζετε και Λου-κά. Μου είπαν...
-
Μια φορά και κανέναν καιρό, μέσα σε μια πολύβουη κοινωνία, μέσα σε έναν κονιορτό ενήλικων εγωιστικών προθέσεων, ζούσαν επτά παιδικές νότες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου