Ποιό είναι το ωράριο της ζωής? Οι άνθρωποι δουλεύουν όλη τη
μέρα και το βράδυ ανταμώνουν τα πρόσωπά τους χωρίς να μιλούν. Μιλούν μόνο για το
παρελθόν τους, που μπορεί να είναι παλιά βιβλία, παλιές φωτογραφίες, παιδικά
όνειρα. Μιλούν μόνο μέσα από το κλάμα για τις ζωές που γεμίζουν με όνειρα και
αναμνήσεις και όχι με ελπίδες. Πάρτε το χαμπάρι. Ζούμε σε έναν κόσμο που μας
πληγώνει όχι γιατί ζούμε σε αυτόν, αλλά γιατί δεν μπορούμε απλώς να τον
παρατηρούμε. Με άλλα λόγια είμαστε ένα κομμάτι μιας ιστορίας που ξετυλίγεται
μέσα μας .Για αυτό σου ψιθυρίζω να προσπαθήσεις να αλλάξεις για πρώτη φορά τον
εαυτό σου, γιατί δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά του να παίζεις και να υπάρχεις. Να
έχεις πολύ έντονη την ανάγκη να φτάσεις εκεί που σε χρειάζονται .Γιατί να ξέρεις
πως πλέον πολύ δύσκολα λέμε σε κάποιον κάτι ουσιαστικό. Με την γλώσσα ψυχής
αγγέλου λοιπόν ψιθυρίστε το στον εαυτό σας , πριν σας κλέψει η σκληρή σας
πραγματικότητα.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αν το «ξαφνικά» είχε διάρκεια, ποια θα ήταν αυτή;
Μέρες επιβεβλημένες με χαρά, με γιορτινή διάθεση, με αμνήμονες καιρούς. Μέρες που τελειώνουν στον Χρόνο σου…2025. Ο κόσμος αλλάζει, χωρίς ...
-
Οδός Απολογισμού. Νούμερο 64. Όσα τα χρόνια μου. Σιγά-σιγά τα πόδια μου δεν με βαστάνε. Εδώ θα γείρω, εδώ θα κάτσω. Εδώ σε αυτήν ...
-
Και έρχονται κάτι θύμησες όταν κοντοφτάνεις στο αγαπημένο σου Φανάρι Καρδίτσας, θύμησες παιδικές, ξέγνοιαστες, γλυκές σαν πετιμέζι...ή μάλλ...
-
Σαν πολυκαιρισμένη εφημερίδα από τα άλλοτε του χρόνου μας...ο ίδιος εαυτός, ο ίδιος άνθρωπος, κρατά το ίδιο μπαλόνι με τις ίδιες αναζητή...

Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου