Ποιό είναι το ωράριο της ζωής? Οι άνθρωποι δουλεύουν όλη τη
μέρα και το βράδυ ανταμώνουν τα πρόσωπά τους χωρίς να μιλούν.Μιλούν μόνο για το
παρελθόν τους, που μπορεί να είναι παλιά βιβλία, παλιές φωτογραφίες, παιδικά
όνειρα.Μιλούν μόνο μέσα από το κλάμα για τις ζωές που γεμίζουν με όνειρα και
αναμνήσεις και όχι με ελπίδες.Πάρτε το χαμπάρι.Ζούμε σε έναν κόσμο που μας
πληγώνει όχι γιατί ζούμε σε αυτόν, αλλά γιατί δεν μπορούμε απλώς να τον
παρατηρούμε.Με άλλα λόγια είμαστε ένα κομμάτι μιας ιστορίας που ξετυλίγεται
μέσα μας.Για αυτό σου ψιθυρίζω να προσπαθήσεις να αλλάξεις για πρώτη φορά τον
εαυτό σου, γιατί δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά του να παίζεις και να υπάρχεις.Να
έχεις πολύ έντονη την ανάγκη να φτάσεις εκεί που σε χρειάζονται.Γιατί να ξέρεις
πως πλέον πολύ δύσκολα λέμε σε κάποιον κάτι ουσιαστικό.Με την γλώσσα ψυχής
αγγέλου λοιπόν ψιθυρίστε το στον εαυτό σας , πριν σας κλέψει η σκληρή σας
πραγματικότητα.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Το αλογάκι και η καμπάνα...
Μια φορά και κανέναν καιρό, δηλαδή στις μέρες μας, ζούσε ένα αλογάκι, όμορφο, αδάμαστο, ανένταχτο σε χαλινάρια και σαμάρια. Έτρεχε στους λόγ...
-
Ζωοδόχου Πηγής και Ακαδημίας γωνία…..τα βλέμματα των περαστικών πέφτουν πάνω στην βιτρίνα , όπως τα φύλλα του φθινοπώρ...
-
Κι όμως στις ζωές μας, πολλές φορές τα μικρά που μας «τυχαίνουν» έχουν το μεγαλύτερο βάθος από τα μεγάλα που προσδοκούμε. Κι όμως όταν α...
-
Υπάρχουν φορές που βολευόμαστε στις προσευχές μας λες και έτσι διώχνουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν. Υπάρχουν φορές που βολευόμαστε στι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου