Κάποτε τα αγάλματα θα κλέψουν τα
πρόσωπά μας και θα τραγουδήσουν κατάμαυρες αλήθειες, μια ιδέα στεγανή, μια
αγάπη κουρελιασμένη. Δε λέω είναι ωραία καμιά φορά η αμηχανία μας, αλλά πολλές
φορές την μετατρέπουμε σε αδιαφορία και αναβλητικότητα...και τότε...τότε οι
μόνες βέρες που θα φοράμε για να παντρευτούμε τη ζωή θα είναι οι κύκλοι κάτω
από τα μάτια μας...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Το νήμα που έγινε νάμα...
Μία φορά και κανέναν καιρό, ζούσε μια γιαγιά…που κατά κάποιον τρόπο ήταν, είναι και θα είναι η γιαγιά όλων μας. Το όνομά της , Μνήμη. Αυτή η...
-
Κι όμως στις ζωές μας, πολλές φορές τα μικρά που μας «τυχαίνουν» έχουν το μεγαλύτερο βάθος από τα μεγάλα που προσδοκούμε. Κι όμως όταν α...
-
Μια φορά και κανέναν καιρό, δηλαδή στις μέρες μας, ζούσε ένα αλογάκι, όμορφο, αδάμαστο, ανένταχτο σε χαλινάρια και σαμάρια. Έτρεχε στους λόγ...
-
Υπάρχουν φορές που βολευόμαστε στις προσευχές μας λες και έτσι διώχνουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν. Υπάρχουν φορές που βολευόμαστε στι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου