Κάποτε τα αγάλματα θα κλέψουν τα
πρόσωπά μας και θα τραγουδήσουν κατάμαυρες αλήθειες, μια ιδέα στεγανή, μια
αγάπη κουρελιασμένη. Δε λέω είναι ωραία καμιά φορά η αμηχανία μας, αλλά πολλές
φορές την μετατρέπουμε σε αδιαφορία και αναβλητικότητα...και τότε...τότε οι
μόνες βέρες που θα φοράμε για να παντρευτούμε τη ζωή θα είναι οι κύκλοι κάτω
από τα μάτια μας...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Υποβρύχιο σύννεφο...
Και έρχονται κάτι θύμησες όταν κοντοφτάνεις στο αγαπημένο σου Φανάρι Καρδίτσας, θύμησες παιδικές, ξέγνοιαστες, γλυκές σαν πετιμέζι...ή μάλλ...

-
Και έρχονται κάτι θύμησες όταν κοντοφτάνεις στο αγαπημένο σου Φανάρι Καρδίτσας, θύμησες παιδικές, ξέγνοιαστες, γλυκές σαν πετιμέζι...ή μάλλ...
-
Μια φορά και κανέναν καιρό, δηλαδή στις μέρες μας, ζούσε ένα αλογάκι, όμορφο, αδάμαστο, ανένταχτο σε χαλινάρια και σαμάρια. Έτρεχε στους λόγ...
-
Υπάρχουν φορές που βολευόμαστε στις προσευχές μας λες και έτσι διώχνουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν. Υπάρχουν φορές που βολευόμαστε στι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου