Κάποτε τα αγάλματα θα κλέψουν τα
πρόσωπά μας και θα τραγουδήσουν κατάμαυρες αλήθειες, μια ιδέα στεγανή, μια
αγάπη κουρελιασμένη. Δε λέω είναι ωραία καμιά φορά η αμηχανία μας, αλλά πολλές
φορές την μετατρέπουμε σε αδιαφορία και αναβλητικότητα...και τότε...τότε οι
μόνες βέρες που θα φοράμε για να παντρευτούμε τη ζωή θα είναι οι κύκλοι κάτω
από τα μάτια μας...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αν το «ξαφνικά» είχε διάρκεια, ποια θα ήταν αυτή;
Μέρες επιβεβλημένες με χαρά, με γιορτινή διάθεση, με αμνήμονες καιρούς. Μέρες που τελειώνουν στον Χρόνο σου…2025. Ο κόσμος αλλάζει, χωρίς ...
-
Οδός Απολογισμού. Νούμερο 64. Όσα τα χρόνια μου. Σιγά-σιγά τα πόδια μου δεν με βαστάνε. Εδώ θα γείρω, εδώ θα κάτσω. Εδώ σε αυτήν ...
-
Και έρχονται κάτι θύμησες όταν κοντοφτάνεις στο αγαπημένο σου Φανάρι Καρδίτσας, θύμησες παιδικές, ξέγνοιαστες, γλυκές σαν πετιμέζι...ή μάλλ...
-
Σαν πολυκαιρισμένη εφημερίδα από τα άλλοτε του χρόνου μας...ο ίδιος εαυτός, ο ίδιος άνθρωπος, κρατά το ίδιο μπαλόνι με τις ίδιες αναζητή...

Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου