Τα πρόσωπα είναι αυτά που κινούν
την δημιουργική αμφισβήτηση του κόσμου και όχι οι ιδεολογίες πλέον. Τούτο
κατάλαβε :ο σπόρος εάν δεν πεθάνει , δεν ζει .Το ίδιο γίνεται και με μας τους
ανθρώπους .Όποιος πεθαίνει από τα πάθη του, αυτός πραγματικά παρατείνει τον βίο
του. Θάνατος, δηλαδή ρήξη με το κακό παρελθόν .Είναι ανάγκη , κατεξοχήν σήμερα,
να ισχύσει μέσα σου. Διαφορετικά η ανάσταση για τη ζωή μας θα είναι ένα
εξωτερικό και όχι ένα εσωτερικό γεγονός, σαν ένα συμβάν μιας παλιάς
εποχής....Αγγίζω την επώδυνη αυτογνωσία, αυτή που φτάνει στα άκρα της γνώσης
μας για την σχέση του έσω και του έξω κόσμου και μου ψιθυρίζει πως η ύπαρξή μας
δεν αρθρώνεται. Ανοίγω στα μάτια μου τη βεντάλια της αλήθειας και αυτή με
δροσίζει με αλήθειες σαν ψέματα και ψέματα αληθινά σαν τις ζωές μας...Πάλεψε να
μην κάνεις εκπτώσεις στα οράματά σου , ούτε οράματα στις εκπτώσεις σου. Ζήσε
πολυτελώς χωρίς πολυτέλειες, μην γίνεσαι άλλοθι για μια ζωή στην φτήνια που
εξαντλείται στο άκουσμα ενός καινούργιου ψέματος .....
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Από το φως και τις πληγές μας εκπορευόμαστε...
Απόψε Χριστέ μου, έχω ανάγκη να ξαποστάσω στου σύμπαντος τα πεζούλια. Απόψε Χριστέ μου, μάθε μου, πώς είναι να χαρίζεσαι; Γιατί η μνήμη ...
-
Οδός Απολογισμού. Νούμερο 64. Όσα τα χρόνια μου. Σιγά-σιγά τα πόδια μου δεν με βαστάνε. Εδώ θα γείρω, εδώ θα κάτσω. Εδώ σε αυτήν ...
-
«Γειά σας! Πώς ονομάζομαι; Έχω πολλά ονόματα. Το δικό μου είναι ¨Πορτοκαλί Πεταλούδα¨. Εσείς μπορείτε να με φωνάζετε και Λου-κά. Μου είπαν...
-
Μια φορά και κανέναν καιρό, μέσα σε μια πολύβουη κοινωνία, μέσα σε έναν κονιορτό ενήλικων εγωιστικών προθέσεων, ζούσαν επτά παιδικές νότες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου