Τα πρόσωπα είναι αυτά που κινούν
την δημιουργική αμφισβήτηση του κόσμου και όχι οι ιδεολογίες πλέον. Τούτο
κατάλαβε :ο σπόρος εάν δεν πεθάνει , δεν ζει .Το ίδιο γίνεται και με μας τους
ανθρώπους .Όποιος πεθαίνει από τα πάθη του, αυτός πραγματικά παρατείνει τον βίο
του. Θάνατος, δηλαδή ρήξη με το κακό παρελθόν .Είναι ανάγκη , κατεξοχήν σήμερα,
να ισχύσει μέσα σου. Διαφορετικά η ανάσταση για τη ζωή μας θα είναι ένα
εξωτερικό και όχι ένα εσωτερικό γεγονός, σαν ένα συμβάν μιας παλιάς
εποχής....Αγγίζω την επώδυνη αυτογνωσία, αυτή που φτάνει στα άκρα της γνώσης
μας για την σχέση του έσω και του έξω κόσμου και μου ψιθυρίζει πως η ύπαρξή μας
δεν αρθρώνεται. Ανοίγω στα μάτια μου τη βεντάλια της αλήθειας και αυτή με
δροσίζει με αλήθειες σαν ψέματα και ψέματα αληθινά σαν τις ζωές μας...Πάλεψε να
μην κάνεις εκπτώσεις στα οράματά σου , ούτε οράματα στις εκπτώσεις σου. Ζήσε
πολυτελώς χωρίς πολυτέλειες, μην γίνεσαι άλλοθι για μια ζωή στην φτήνια που
εξαντλείται στο άκουσμα ενός καινούργιου ψέματος .....
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Το νήμα που έγινε νάμα...
Μία φορά και κανέναν καιρό, ζούσε μια γιαγιά…που κατά κάποιον τρόπο ήταν, είναι και θα είναι η γιαγιά όλων μας. Το όνομά της , Μνήμη. Αυτή η...
-
Κι όμως στις ζωές μας, πολλές φορές τα μικρά που μας «τυχαίνουν» έχουν το μεγαλύτερο βάθος από τα μεγάλα που προσδοκούμε. Κι όμως όταν α...
-
Μια φορά και κανέναν καιρό, δηλαδή στις μέρες μας, ζούσε ένα αλογάκι, όμορφο, αδάμαστο, ανένταχτο σε χαλινάρια και σαμάρια. Έτρεχε στους λόγ...
-
Υπάρχουν φορές που βολευόμαστε στις προσευχές μας λες και έτσι διώχνουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν. Υπάρχουν φορές που βολευόμαστε στι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου