Ως μάρτυρας της καθημερινότητάς μας , πιστεύω
στον παλιό καθρέφτη, τον φαγωμένο από χρόνια, που μέσα του βλέπω το είδωλο του
κόσμου ανεστραμμένο. Ειδάλλως θα συναναστρέφομαι τις βίαιες συμπεριφορές μας
και στους εαυτούς μας , αλλά και προς στους ανθρώπους που νοιαζόμαστε. Αγωνίζομαι
να μην επαναληφθεί η αναπνοή μου σε ματαιότητες, να μεταναστεύσω στην
πραγματικότητα με ένα παραμύθι, να πλέω στο άδειο της ελευθερίας μου, να μην
αρκούμαι σε αναμνήσεις σε καταστάσεις που έχουν τον θάνατο μέσα τους σε όλες
τις μορφές του, ούτε σε άσαρκα κορμιά...να μεταλάβω το θαύμα της ζωής χωρίς
φόβο, να τρέξω με τη σημαία της ταχύτητας στο χέρι όχι για να σκαλώσω σε απρόοπτα
και εντάσεις, αλλά για να φθάσω έγκαιρα. Θέλω να είμαι μια γενναία ψυχή με
απερίσκεπτο μυαλό για να μπορώ να χρησιμοποιώ τη δύναμη χωρίς αλαζονεία. Όχι τη
δύναμη της εξουσίας , αλλά της ίδιας μου της ζωής. Και αυτό δεν παζαρεύεται...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Από το φως και τις πληγές μας εκπορευόμαστε...
Απόψε Χριστέ μου, έχω ανάγκη να ξαποστάσω στου σύμπαντος τα πεζούλια. Απόψε Χριστέ μου, μάθε μου, πώς είναι να χαρίζεσαι; Γιατί η μνήμη ...
-
Οδός Απολογισμού. Νούμερο 64. Όσα τα χρόνια μου. Σιγά-σιγά τα πόδια μου δεν με βαστάνε. Εδώ θα γείρω, εδώ θα κάτσω. Εδώ σε αυτήν ...
-
«Γειά σας! Πώς ονομάζομαι; Έχω πολλά ονόματα. Το δικό μου είναι ¨Πορτοκαλί Πεταλούδα¨. Εσείς μπορείτε να με φωνάζετε και Λου-κά. Μου είπαν...
-
Μια φορά και κανέναν καιρό, μέσα σε μια πολύβουη κοινωνία, μέσα σε έναν κονιορτό ενήλικων εγωιστικών προθέσεων, ζούσαν επτά παιδικές νότες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου