Η καρδιά σου δεν είναι δική σου ,εάν χτυπά μόνο για σένα...

Καμιά φορά και κανέναν καιρό,

σε ένα χωριό ,πολύ μακριά, αλλά πολύ γνωστό στις ζωές μας , υπήρχαν δυο τεχνίτες. Και οι δυο τους κατασκεύαζαν καμπάνες .Ο πρώτος, ετοίμαζε με βιασύνη πολλά καλούπια μαζί για να παράγει περισσότερες καμπάνες. Το καλούπι τους ,το έψηνε ίσα-ίσα , τις έντυνε με χρυσοποίκιλτα στολίδια, τις ανέβαζε στο κάρο του και τριγύρναγε τα γύρω χωριά για να τις πουλήσει , να εξαπλωθεί η φήμη του, αλλά και τα χρήματα που κέρδιζε. Ο δεύτερος, δεν βιάζονταν. Έλιωνε την κατάλληλη ποσότητα χαλκού και κασσίτερου στην σωστή αναλογία. Προσπαθούσε να υπάρχει καλό ψήσιμο και καλή χήτευση. Έκαιγε επί ώρες κάρβουνα και τα ανανέωνε μέχρι να ψηθεί τελείως ολόκληρο το καλούπι.Ύστερα δημιουργούσε τη σφύρα. Αυτή την ολοστρόγγυλη αιωρούμενη μπάλα .Έτσι η καμπάνα του δεν θα καταπονείται και ο ήχος της θα ήταν φυσικός, μελωδικός, χωρίς παραμορφώσεις. Ο χρόνος περνούσε , και οι καμπάνες πουλήθηκαν. Και όπως στις τωρινές ζωές μας -φτάνει τούτο το ρυτιδωμένο παραμύθι να μας βάλει ένα σπιρτόξυλο στα βλέφαρά μας για να μην κοιμηθούμε από τις επαναληψιμότητες της κάθε μέρας μας-  έφτασε η ανάγκη λοιπόν να ηχήσουν αυτές οι καμπάνες και να μας δείξουν τον χρόνο που κανένα ρολόι δεν δείχνει ποτέ. Το χρόνο της δυσκολίας , του κινδύνου, που μας επισκέπτονται απρόσκλητα , είτε σε εμάς, είτε σε ανθρώπους που νοιαζόμαστε. Οι καμπάνες τους πρώτου τεχνίτη, άρχισαν να χτυπούν γοργά, απελπιστικά...να προλάβουν να ειδοποιήσουν , μα ο ήχος τους ανήμπορος, ανάπηρος, αταξίδευτος. Καλούπια ράγισαν και ο ήχος τους παραμορφώνονταν, δεν σήμαινε τίποτα. Σαν ουρλιαχτό ανθρώπου σε ταινία , που έχουμε κλείσει τον ήχο. Καταλαβαίνεις τότε κάτι? Η καμπάνα του δεύτερου τεχνίτη, ήχησε και αυτή. Και είχε κάτι να πει. Το γλωσσίδι της καμπάνας τούτης δημιουργούσε λέξεις , προτάσεις , νοήματα που ταξίδευαν με τα σύννεφα και τον αέρα, από χωριό σε χωριό και παίρναν μορφή. Σαν μια μουσική που τα κύτταρά της φτιάχναν σώμα, σκελετό, παίρναν τη μορφή της δυσκολίας που έρχονταν στο κατώφλι σου. Το σήμαντρο, σήμαινε στη ζωή σου. Για να δοκιμάσει τις αντοχές σου και τα αντανακλαστικά σου....

Επιμύθιο: εσύ , το κάθε εσύ, μάθε να λάμπεις , μάθε να σβήνεις. Μάθε στο αληθοτόπι του τώρα να ζεις και να σέβεσαι στον χρόνο σου, τους χρόνους των αλλαγών, των συναισθημάτων σου, των δυσκολιών σου, των συνανθρώπων σου .Μη βιαστείς να κρίνεις. Μη βιαστείς να φύγεις. Μη βιαστείς να βοηθήσεις με τρόπους άτροπους, ακατάλληλους. Άκου τη φύση. Άσε τον χρόνο να σε κάνει πιο σοφό. Πιο δίκαιο. Η καρδιά σου δεν είναι δική σου ,εάν χτυπά μόνο για σένα. Γιατί χωρίς να το καταλάβεις θα έχει φύγει, δεν θα μπορείς να μετράς τους χτύπους της πλέον…

Και ζήσαν αυτοί καλά, και εμείς?