Το φέρετρο μας δεν θάφτηκε, αποπνέει τη λυσσώδη ανάγκη κάποιου να εξηγήσει τη ζωή...

   Δεν πρέπει να συμβιβαστούμε με την πραγματικότητα ή να πούμε δεν υπάρχει, αλλά να την αντιμετωπίσουμε χωρίς μύθους και αυταπάτες ,γιατί η ίδια αναπαράγει καθημερινά τους όρους ενός τρόπου επιβίωσης που οδηγεί στην εξάρτηση, στον καταναλωτισμό, στην αποξένωση, στη διαμεσολάβηση του χρήματος σε κάθε σχέση στην καθημερινή υλική και πνευματική μιζέρια. Το φέρετρο μας δεν θάφτηκε, αποπνέει τη λυσσώδη ανάγκη κάποιου να εξηγήσει τη ζωή. Το ερώτημα που με βασανίζει είναι εάν μπορεί ο άνθρωπος να γίνει κυρίαρχος του πεπρωμένου του. Το πεπρωμένο μπορείς να το δεις κάτω από το πείσμα της ερώτησης: αν έχει νόημα η ζωή ή εάν δεν έχει. Αυτό δεν το ορίζεις... το ξετύλιγμα της ζωής σου, εάν βρεις ένα τρόπο τελικά να του δώσεις ένα νόημα, να εμφυσήσεις κάτι σε αυτό, τότε έχεις βάλει χέρι στο πεπρωμένο σου. Εσύ είσαι το πεπρωμένο σου. Δεν χρειάζεται να ακολουθούμε πιστά τις τάσεις της εποχής μας για να εντυπωσιάσουμε, γιατί τότε περνάμε στην κατάργηση των εαυτών μας. Να έχουμε πάθος να επιλέγουμε, να προτείνουμε, να δεχόμαστε, να απορρίπτουμε...καταβάλλοντας πάντα το αντίτιμο....Να σιωπήσεις πριν σε σιωπήσουν. Επειδή θα είναι η σοφή επιλογή σου. Να μην κείτεσαι ως κείμενο σε καλά φτιαγμένες σελίδες προς οικείους ή αγνώστους. Χωρίς δήθεν. Χωρίς αυτονόητα. Κατά πρόσωπο να ζεις τον άνθρωπο που ζει στα κύτταρά του την ανάγκη για επικοινωνία. Μεγάλες ιδέες ανθρώπων σε μικρές λέξεις έχουν ξεπεράσει και την ιώβειο υπομονή. Γνώσεις άθικτες. Μην στομώνεσαι με fast-food εκτυπώσεις και εντυπώσεις. Μην στομώνεσαι με επαναστάτες χωρίς αιτία που επιβίωσαν ανώφελα και δεν έχασαν τίποτα...