Έχεις ποτέ επιθυμήσει να ήσουν ένα αντικείμενο? Έστω για μια φορά?

    Έχεις ποτέ επιθυμήσει να ήσουν ένα αντικείμενο? Έστω για μια φορά? Εγώ θα ήθελα να ήμουν ένα σπίρτο. Ναι, ένα μονάχα σπίρτο, να κάψω την δικιά μου αλήθεια και να καώ σε αυτήν. Κάποιες φορές δεν έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στην εξήγηση, για αυτό λέω μπας και καώ σαν ένα σπίρτο , μπας και φωτίσω τα γύρω μου, που είναι μέσα μου. Φαντάσου να μην προοριζόσουν για αυτήν την πραγματικότητα, αλλά απλά η ζωή να ήρθε και να σε βρήκε. Έτσι και εγώ αντί για σπίρτο ,έγινα σώμα με νόηση, πνεύμα και καρδιά. Σαν ένα πεπρωμένο να σε απαιτεί. Το σπίρτο όμως , είναι ένα τόσο ξεχωριστό αντικείμενο. Ικανό για πολλά και για το τίποτα. Ικανό να κάψει, να σε ζεστάνει, μα και να αυτοπυρποληθεί σαν μια φωτοβολίδα μάταιης ελπίδας εφόσον δεν ανάψει σωστά. Τον παν είναι να μεταλαμπαδεύσει φλόγα σωστά στον στόχο του και μετά να καεί σαν ένα προδιεγεγραμμένο τέλος. Όλα βασίζονται και εξαρτώνται από το φώσφορο που έχει στην κεφαλή του. Φέρει φως δηλαδή , πριν καν ανάψει το ξύλινο σώμα του και χαριστεί στις αλήθειες του και στον σκοπό του. Ακριβώς όπως ο καθένας μας. Γεννιόμαστε στο φως, παιδευόμαστε, μοχθούμε στο φως, μα τις περισσότερες φορές δεν είμαστε φωτεινοί στις σκέψεις και στις πράξεις μας. Έχουμε το φως μέσα μας , είμαστε η καυστική ύλη, αλλά αρκετές φορές πέφτουμε στις μαύρες τρύπες της ζωής μας και πονάμε , δεν συγχωρούμε , εχθρευόμαστε, αρρωσταίνουμε ψυχικά με σαθρά συναισθήματα. Σαπίζουμε .Ματαιοπονούμε. Και είναι τόσο εύκολο να ανάψουμε?.Όπως ένα σπίρτο. Μα, πού ο καθένας μας τρίβει την κεφαλή του για να ανάψει και να ζήσει ολάκερος στο φως? Η ζωή μας σύντομη, λίγο παραπάνω, μα και ίσως και λίγο λιγότερο από το κάψιμο ενός σπιρτόξυλου. Δεν το γνωρίζουμε άλλωστε αυτό. Τί μας εμποδίζει άραγε να φωτίσουμε τις δυσκολίες μας?....Η τριβή.....Το σπίρτο για να ανάψει από θερμότητα χρειάζεται μια κατάλληλη τραχιά κάπως επιφάνεια. Όχι μαλακή. Όχι ασταθή. Πού ¨τρίβεται¨ ο καθένας μας στη ζωή του για να βγάλει σπινθήρα τέτοιο που θα είναι το βιοκαύσιμό του? Γιατί με αυτό θα κάψει τα σάπια του, τα αγκάθια του, τα ξερόχορτα του και θα γενεί καρποφόρο χωράφι έτοιμο για σπορά και μετέπειτα για γέννα καρπών, που θα μοιραστούν στους ανθρώπους που αγαπά. Για αυτό σου λέω, καμία φορά ζηλεύω ένα σπίρτο. Φέρει αυτήν την αποφασιστικότητα της μιας φοράς. Δεν έχει άλλη ευκαιρία. Είναι έτοιμο μόνο για την τέλεια καύση. Είναι ακέραιο. Ταπεινό στο μέγεθος του, ελαφρύ στο βάρος του. Σαν μια σκέψη που γίνεται κίνηση μιας μνήμης. Και μένει πάντοτε χαραγμένη, ως φωτεινή στιγμή. Άλλωστε τί άλλο είναι η μικρή ζωή μας , αν όχι αυτό το κυνήγι εκείνων των στιγμών που εκβάλουν στην αιωνιότητα? Μην φοβάσαι μην καείς. Κάψου και άσε τους ανθρώπους γύρω σου να φωτιστούν από εσένα και να σε μυρίσουν , όπως ένα σπίρτο  που μυρίζει αφού έχει πετύχει το σκοπό του.