Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2020

Μην στριμώχνεσαι κάπου ανάμεσα σε όσα μπορείς και σε όσα θες...


   Στο διάβα  τούτης  της μέρας πεθύμησα έναν ελληνικό καφέ με το φλερτ ενός λουκουμιού με γεύση τριαντάφυλλου. Σήμα κατατεθέν για μένα ως στιγμή απομόνωσης από τα τετριμμένα της καθημερινότητας, στιγμή δημιουργικής μοναξιάς, στιγμή όπου ο χρόνος μου και ο χώρος μου κρύβουν μέσα τους παρελθόν-παρόν-μέλλον.Σκέψεις που γίνονται θύμησες, αναμνήσεις που γίνονται τωρινά πειράγματα, όνειρα που κουβαλάν την αστερόσκονη του χρονοντούλαπου. Μπορείς άραγε στις μέρες μας να κατέχεις ασφάλεια και αισιοδοξία? Θάρρος και μπόρεση? Μπορείς...αρκεί να καταπιαστείς με το άπιαστο. Την μόνη μας περιουσία. Ας γίνουμε χρόνος και όχι μονάδες κινητού που περιμένουμε κάποιος να μας καλέσει. Ο χρόνος είναι ακόμα δικός μας. Τι συμβαίνει όμως όταν ανακαλύψουμε ότι μας απομένει λιγότερος από όσο υπολογίζαμε; Και μέσα σε αυτόν τον χρόνο δεν βαδίζαμε προς τα εμπρός παρά κάναμε βήματα επί τόπου; Ζούμε ως έγκλειστοι και μοναχικοί θεατές και όχι ως συμμέτοχοι του κόσμου. Περιστρέφω τις λέξεις μπας και δώσουν μια απάντηση. Μα τίποτα. Πίνω μια γουλιά καφέ και άλλη μια, λες και περιμένω το φλιτζάνι να μου πει τα μελλούμενα. Δαγκώνω το λουκούμι και η άχνη του σκονίζει τους φόβους. Οι καιροί μάς καλούν να σκεφτούμε χωρίς στερεότυπα, χωρίς ψευδοσυνενοχές , χωρίς εξωραϊσμούς. Χωρίς χρέη. Άλλωστε στο τέλος αυτό που κάθε άνθρωπος έχει να δείξει είναι ο εαυτός του απόλυτα απογυμνωμένος. Την προστασία την δικιά σου, αλλά και του κόσμου σου την συνδημιουργείς και εσύ. Δεν θέλεις προστάτες. Όπου ακούς πολλούς προστάτες θα έχεις και πολλές πόρνες. Τα όνειρα των νέων, τα όνειρα των παιδιών δεν επιδέχονται επιδιόρθωση, μοντάρισμα, μεταποίηση. Άσε τα υγρά σου μάτια να πλημμυρίσουν εμπειρίες. Γίνε ισοβίτης της ελεύθερης συγκίνησης σου. Μην στριμώχνεσαι κάπου ανάμεσα σε όσα μπορείς και σε όσα θες. Γιατί ζούμε με δανεισμένο χρόνο. Σηκώνω το γυρισμένο μου φλιτζάνι και το δίνω στην μοίρα για να μου διαβάσει το κατακάθι... και τι μου λέει;..... Γίνε ο μικρός πρίγκιπας στον πλανήτη σου και ταξίδεψε σε όλον τον κόσμο... για να γίνει  έτσι καλύτερος και θα ανακαλύψεις ένα ολόκληρο Σύμπαν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Από το φως και τις πληγές μας εκπορευόμαστε...

  Απόψε Χριστέ μου, έχω ανάγκη να ξαποστάσω στου σύμπαντος τα πεζούλια. Απόψε Χριστέ μου, μάθε μου, πώς είναι να χαρίζεσαι; Γιατί η μνήμη ...