...όλοι μας κρύβουμε έναν
εξόριστο που είναι αλλεργικός στην προθεσμίες που του επιβάλουμε εμείς οι
ίδιοι, όλοι μας κάποτε είχαμε ευχές για πέταμα, που τώρα
αναζητούμε....συλλογίσου τη σιωπή σου λοιπόν, και εάν γκρεμίζεται ο χρόνος σου
κάποιες φορές άνθισε από τα ερείπία του, άσε το όχι σου να γίνει μια στιγμή του
ναι σου και ξεπέρασε την ακαταστασία των φοβισμένων λέξεων σου, γιατί τελικά
όλα τερματίζουν χωρίς να τελειώνουν και
όλα αρχίζουν χωρίς να ξεκινούν...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Από το φως και τις πληγές μας εκπορευόμαστε...
Απόψε Χριστέ μου, έχω ανάγκη να ξαποστάσω στου σύμπαντος τα πεζούλια. Απόψε Χριστέ μου, μάθε μου, πώς είναι να χαρίζεσαι; Γιατί η μνήμη ...
-
Οδός Απολογισμού. Νούμερο 64. Όσα τα χρόνια μου. Σιγά-σιγά τα πόδια μου δεν με βαστάνε. Εδώ θα γείρω, εδώ θα κάτσω. Εδώ σε αυτήν ...
-
«Γειά σας! Πώς ονομάζομαι; Έχω πολλά ονόματα. Το δικό μου είναι ¨Πορτοκαλί Πεταλούδα¨. Εσείς μπορείτε να με φωνάζετε και Λου-κά. Μου είπαν...
-
Μια φορά και κανέναν καιρό, μέσα σε μια πολύβουη κοινωνία, μέσα σε έναν κονιορτό ενήλικων εγωιστικών προθέσεων, ζούσαν επτά παιδικές νότες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου