...όλοι μας κρύβουμε έναν
εξόριστο που είναι αλλεργικός στην προθεσμίες που του επιβάλουμε εμείς οι
ίδιοι, όλοι μας κάποτε είχαμε ευχές για πέταμα, που τώρα
αναζητούμε....συλλογίσου τη σιωπή σου λοιπόν, και εάν γκρεμίζεται ο χρόνος σου
κάποιες φορές άνθισε από τα ερείπία του, άσε το όχι σου να γίνει μια στιγμή του
ναι σου και ξεπέρασε την ακαταστασία των φοβισμένων λέξεων σου, γιατί τελικά
όλα τερματίζουν χωρίς να τελειώνουν και
όλα αρχίζουν χωρίς να ξεκινούν...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αν το «ξαφνικά» είχε διάρκεια, ποια θα ήταν αυτή;
Μέρες επιβεβλημένες με χαρά, με γιορτινή διάθεση, με αμνήμονες καιρούς. Μέρες που τελειώνουν στον Χρόνο σου…2025. Ο κόσμος αλλάζει, χωρίς ...
-
Οδός Απολογισμού. Νούμερο 64. Όσα τα χρόνια μου. Σιγά-σιγά τα πόδια μου δεν με βαστάνε. Εδώ θα γείρω, εδώ θα κάτσω. Εδώ σε αυτήν ...
-
Και έρχονται κάτι θύμησες όταν κοντοφτάνεις στο αγαπημένο σου Φανάρι Καρδίτσας, θύμησες παιδικές, ξέγνοιαστες, γλυκές σαν πετιμέζι...ή μάλλ...
-
Σαν πολυκαιρισμένη εφημερίδα από τα άλλοτε του χρόνου μας...ο ίδιος εαυτός, ο ίδιος άνθρωπος, κρατά το ίδιο μπαλόνι με τις ίδιες αναζητή...

Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου