...ό,τι σκεφτόμασταν το κάναμε παιχνίδι...

  ¨Αν σημαίνει κάτι η ελευθερία , τότε αυτό είναι να λες στους ανθρώπους ό,τι δεν θέλουν να ακούσουν¨..είχε γράψει κάποτε ο Τζ. Όργουελ. Σε αυτή την περίπτωση λοιπόν νιώθω το στόμα μου μπουκωμένο από σκέψεις που δεν πήραν το σχήμα του λόγου, βρίσκω μέσα μου λέξεις ανήμπορες, που χάθηκαν σαν ένα γρήγορο πυροτέχνημα. Την ματαιότητα να λερώνει το στόμα μου. Τον αέρα που φεύγει από μέσα μου, όπως από ένα μπαλόνι που ξεφουσκώνει και δεν πάει ψηλά. Οι αλήθειες τόσο για εμάς , όσο και για τους γύρω μας θέλουν αφοσίωση. Θέλουν καθαρά βλέμματα που να καταργούν κάθε μικρότητα. Ειδάλλως η γνώση που σου χαρίζει η αλήθεια είναι άχρηστη, εάν η ανάλυσή της είναι άχρηστη. Ιδανικό θα ήταν μέσα από την συνάντηση με την αλήθεια σου να αποκομίζεις μια κάποια ικανοποίηση μέσω μιας πειθαρχίας και ίσως και μιας τιμωρίας που αυτή θα σου προσφέρει. Για να μπορείς να πετύχεις στη ζωή σου αυτό που θες. Γιατί η ζωή μας είναι ένα ταξίδι και η αγάπη που έχουμε μέσα μας για ανθρώπους, για τόπους , για έννοιες, για πνευματικά μονοπάτια είναι ταυτόχρονα αναχώρηση και προορισμός. Συγγνώμη λοιπόν ζητώ που κάποιες φορές οι λέξεις μου , δεν είναι λέξεις σκουντήματα.  Δεν ήταν καρπαζιές στο σβέρκο της στείρας λογικής και του συμβιβασμού. Δεν ήταν παιδικές φωνές , σε εκείνη την γνώριμη αλάνα μας -που όταν ήμασταν μικροί- είχαμε όλον τον κόσμο, γιατί ήμασταν ελεύθεροι όχι για να τον κατακτήσουμε , αλλά να του πούμε τα μυστικά μας, να παίξουμε μαζί του κρυφτό, κυνηγητό...χωρίς νικητή ή ηττημένο....και καταμεσής της ζέστης του καλοκαιριού να κρατάμε στα χέρια μας το αγαπημένο μας παγωτό ως έπαθλο ακόμα μιας μέρας που ό,τι σκεφτόμασταν το κάναμε παιχνίδι...