Ανήμερη ψυχή… παράγεται η πραγματικότητα ή ερμηνεύεται;

 

                   Απομεσήμερο… ο Αύγουστος προσπαθεί να κάνει τατουάζ τις ζεστές ηλιαχτίδες πάνω στα κορμιά μας αυτές τις μέρες, λες και μας προμηνύει κάτι παγερό και ψυχρό που θα έρθει στις ζωές μας τον ερχόμενο καιρό σαν αναγκαία κατάσταση. Σήμερα οι σκέψεις μου ξετυλίγονται γενναιόδωρα, μοναχικά, επίμονα. Παρατηρώ ανθρώπους να πηγαινοέρχονται, να σουλατσάρουν ως προδιαγεγραμμένες πορείες σε αβέβαιους δρόμους με ανερμήνευτους ματαιόδοξους σκοπούς. Και κάπου εκεί μερικές φορές αναγνωρίζω και το ολόγραμμα μου.

               Οι μέρες αυτές μέσα μου περνάνε ακατοίκητες από ενδοιασμούς και «ίσως». Ερωτοτροπούν μόνο με το φως του ήλιου και τη σαγήνη της νύχτας. Οι μέρες μου αυτές περνάν ασυμμάζευτες, ασυγύριστες από μέτρα, σταθμά, κανόνες, που γράφονται στα εγχειρίδια των φόβων μας. Όλων των φόβων μας. Οι μέρες αυτές χωρούν τα αλλόκοτα βήματα της ψυχής μου. Τα ανήμερα. Πότε μπρος. Πότε πίσω. Πότε δεξά. Πότε ζερβά. Πότε επιτόπου. Βήματα που περιμένουν να πατηθούν ως τρύγος Σεπτέμβρη, να αγκαλιαστούν με μούστο προτροπής και προσμονής για κάτι όμορφο, να μυρίσουν σαν βαρέλι δρύινο γεμάτο διάκενα εμπειριών και κεντήματα επιθυμιών. Έχω στο μυαλό μου και την αρχή και το τέλος. Έχω στο μυαλό μου όμως και το ενδιάμεσο. Ως ένα ταξίδι χωρίς χάρτη, χωρίς gps για την πιο γρήγορη διαδρομή, χωρίς δρόμους με ή άνευ διοδίων. Ένα ταξίδι με στιγμές που πεθαίνουν λίγο αφότου γεννηθούν, αφού ο  τοκετός τους είναι ιερός και η διάρκειά τους είναι συντελεσμένος μέλλοντας.

                Ξέρεις κάτι; Τελικά πιστεύω πως τα χρόνια της ζωής μας δεν μετριούνται. Αλλά ζυγίζονται. Στο ζύγι που έχουμε μέσα μας. Τι υπερισχύει στη ζυγαριά μας; Η κατάθλιψη ή η δίψα για προσπάθεια και αντοχή; Τα γενόσημα φόβων ή ένα φρούτο γεμάτο βιταμίνες θάρρους και συνέπειας; Η απογοήτευση μιας μάσκας που μας ξεγελά ή μπόρεση στην καθαρή ματιά των βλεμμάτων μας; Ποιο πρόσημο αξίζει η δική μας εποχή; Και που να την εντάξουμε; Στις απογοητευτικές ή στις ελπιδοφόρες; Εγώ θέλω να ζω στο δεύτερο. Να κάνω τις μικρές μου απογοητεύσεις ελπιδοφόρες. Και όχι να τις αφήνω να σιγοντάρουν παραλογισμούς επιβίωσης.

                Απομεσήμερο Αυγούστου. Ήδη η μέρα αρχίζει να μικραίνει και εγώ συνειδητοποιώ πως το φως το εκτιμάς από τη σκιά του. Όταν το έχεις δεν το εκτιμάς. Όταν το χάνεις λυπάσαι. Άσε ανήμερη λοιπόν τη ψυχή σου να σε ερμηνεύσει πραγματικά και όχι την καθορισμένη πραγματικότητα σου να ερμηνεύσει την ψυχή σου. Πως; Με δύο δρασκελιές καρδιάς και ένα δράμι αγάπης και συμπόρευσης. Θα δεις πως θα μεταβάλλεις το ρυθμό του κόσμου. Του κόσμου σου. Του κόσμου γύρω σου. Άσε την αγάπη σου να χαμογελά χωρίς ανταπόκριση στην κάθε σου μέρα, στην κάθε σου συναναστροφή. Θα δεις τις στιγμές σου να γεννιούνται και ας πεθαίνουν αμέσως μετά. Γιατί κάθε μια είναι σαν να τη ζούμε έχοντας πεθάνει την αμέσως προηγούμενη. Αενάως αέναα.

               Δώσε χρόνο στην ανήμερη ψυχή σου να ομολογήσει τις σκευωρίες της λογικής σου. Μπας και αυτό που θέλεις να πλάσεις, να δημιουργήσεις, να αισθανθείς, να πράξεις...να ξεκινάει από αυτό που θες να φωτίσεις και όχι από αυτό που θες να κρατήσεις στο σκοτάδι. Μην φτάσεις στο σημείο να κρύβεις τις προτιμήσεις σου, τις αντιρρήσεις σου, τον εαυτό σου. Ειδάλλως θα είσαι ένα δεδικασμένο παρελθοντικό παρόν. Μην επιτρέπεις στη ζωή σου να ζεις μέσα σε ένα «είτε» και σε ένα «είτε». Μην σπρώχνεις τις ώρες σου να υφαίνουν τη ζωή σου. Πάρε τα σωματικά σου δρομολόγια και μπες στο συναίσθημα αυτό που δεν θα σου δίνει επιλογή. Γιατί δεν θα την χρειάζεσαι. Η αγάπη δεν έχει επιλογές άλλωστε. Πάρε και εσύ ένα ρεπό από την δήθεν ανέγγιχτη ηθική που σου μπόλιασαν και άσε εκεί τις μισοπεθαμένες ενοχές σου. Πείνασε σαν χειμώνας για λίγο φως μέσα σου. Άσε τη συνείδησή σου να γίνει μια φοβερή «κατάρα» για αυτούς που θέλουν να τη χειρουργήσουν με σκιές και προσταγές δειλιών.

             Στα άχρονα μάτια, τα ανήμερα της ψυχής σου άφησε το ανερμήνευτο αίμα της να ζήσει μια ζωή που δεν θα μπορείς να τη νοσταλγήσεις, γιατί θα την έχεις ζήσει ως το πιο ευτυχισμένο τέλος σου. Το άχρονο…