...όταν...

 

           …Και κάπου εκεί στην απαρχή τούτης της νύχτας, κάπου εκεί ανάμεσα στον καπνό του τσιγάρου-  ο οποίος λες και προετοίμαζε ένα συννεφένιο τοπίο ομίχλης πάνω από το κεφάλι μου- και στο ταξιδιάρικο ποτήρι ρετσίνας που προσπαθούσε να πολιορκήσει τα «μη» και «πρέπει» της λογικής μου, ήρθες εσύ… Ήρθες εσύ αγέρα να μου ανακατώσεις στην υπεροχή σου τις αντιστάσεις μου, να μου συνεπάρεις τις σκέψεις μου ψηλά, πολύ ψηλά, σε απάτητες κορυφές που προσδοκούν να τις φτάσω. Να επαναστατήσεις τα φύλλα του σημειωματάριού μου και να τα προσκαλέσεις σαν σε χορό γυναίκας ξελογιάστρας που ακουμπώ το βλέμμα μου πάνω της, καθώς δεν μπορώ να αγγίξω ούτε αυτή, ούτε το ρυθμό των φύλλων που μαεστρικά σιγοντάρεις πέρα δώθε. Ήρθες να μου ψιθυρίσεις απελπιστικά, μυστικά, αναγκαία εκείνον τον χρόνο που μπαίνοντας σε αυτόν θα χάσουμε τον εαυτό μας για να βρούμε το είναι μας…

                Μου μετατρέπεις το σώμα μου σε ηχείο για να ακούσω πως η ζωή του καθενός μας δεν είναι κάτι που επιτυγχάνεις ή αποτυγχάνεις, για αυτό πρέπει να αφήσουμε τις αναπνοές μας να τα βγάλουν πέρα μόνες τους. Στέργω προς εσένα αγέρα με μια βαθιά ανακούφιση και γροικώ ερωτήσεις που είχαν μείνει μέσα μου σιωπηλές απορίες. Ο ουρανός ως συμπαντικός πάπυρος με πρόσταξε να τον αντικρίσω. Να τον διαβάσω. Ξέρεις όλα είναι γραμμένα στον ουρανό. Ακόμα και τα μελλούμενα που γίνονται παρελθόν εάν δεν τα διαβάσουμε. Τα αστέρια του σε ρόλο φωτεινών κουκίδων περιμένουν από εμένα να τα ενώσω με τη σωστή σειρά και διάταξη  για  να μου φανερώσουν γράμματα, λέξεις, φράσεις. Με μια νοερή γραμμή νου και ψυχής για να μου αποκαλύψουν το σχήμα των γραμμάτων τους, που θα με φέρει πιο κοντά στις αλήθειες μου.  Δέχομαι την πρόκληση σε αυτό το παιχνίδι που δεν έχει νικητή ή ηττημένο γιατί απλά είναι ένα παιχνίδι. Σιγοκλείνω τα μάτια μου και μέσα από τα βλέφαρα μου αφήνω το νήμα της καρδιάς μου σαν αόρατο μελάνι να ενώσει τις πρώτες κουκίδες για τη πρώτη λέξη… «όταν»… ναι, η πρώτη λέξη ήταν «όταν». Χάρηκα σα μικρό παιδί που κατόρθωσε στα μάτια του Ουρανού πατέρα και στα χέρια της μάνας Γης να βρει ένα χαμένο θησαυρό. Και ξάφνου η πίστη μου για θαύματα με έκανε «Μωυσή»  να ανοίξω τα σπλάχνα του ουρανού ως άλλη θάλασσα και στο δικό μου πέρασμα, στο δικό μου "Πάσχα" αμέτρητα «όταν» πέφταν απάνω μου, μέσα μου, τριγύρω μου. Με έλουζαν σαν κρυμμένες, ατελείωτες αναστάσεις.  Αυτά τα  «όταν» έπεφταν σαν αχώνευτα όνειρα που περίμεναν μια παλινδρόμηση μνήμης να τα λαχταρήσει και να τα γευτεί.

                -Όταν … το φθινόπωρο ένα φύλλο πέσει και ακουμπήσει το χέρι σου μην το αγνοήσεις. Είναι ένας αγγελιοφόρος. Μείνε εκεί για να συλλάβεις το μήνυμα. Το μήνυμα πως ο θάνατος του είναι προς τα κάτω, προς τη γη, ώσπου να γίνει λίπασμα, τροφή και να ξαναγεννηθεί μετά σε άλλο δέντρο. Η δικιά μας πορεία είναι προς τα πάνω. Να γίνουμε λίπασμα του ουρανού και να ξαναγεννηθούμε μέσα από πράξεις αγάπης και συγχώρεσης. Για αυτό τίμα τη ζωή σου.

                - Όταν … ο αγγελιοφόρος έρχεται με τη μορφή ενός κοχυλιού, μη βιάζεσαι να το πετάξεις στη θάλασσα. Γίνε κεραία και μέσα σε μια σιωπηλή νότα άκου το ρυθμό των μυστικών που έχει να σου πει για να μη φοβάσαι τα εμπόδια σου. Βάλτο στο αυτί σου και άσε να σου γαληνέψει τις ματαιοδοξίες σου. Και ψιθύρισε του όλα όσα σε τρομάζουν. Τα ανείπωτα αυτά που ποτέ σου δεν τόλμησες να ντύσεις με λέξεις. Και μετά άστο να το πάρει το κύμα μέσα ξανά σαν ένα ναυάγιο που βρήκε τη λύτρωση στο βυθό του νερού. Εκεί όπου τα συναισθήματα βαπτίζονται και καθαγιάζονται.

                - Όταν …ο αγγελιοφόρος σου είναι ένα σκοτάδι στη μέρα σου, μη τρομάξεις. Μην ανάψεις τα φώτα από πανικό. Άσε την υγρασία του να ποτίσει τα κόκκαλα σου για να σου υπενθυμίσει ότι είσαι περαστικός από εδώ και γίνε εσύ ολόγιομο φεγγάρι, γίνε πανσέληνος για να φωτίσεις τα μέσα σου, όχι με θλίψη αλλά με ανυπομονησία. Καθώς θα ξέρεις ότι με την ολοκλήρωση της πανσελήνου θα αρχίζεις να κοπιάζεις από την αρχή ξανά. Μα αυτό είναι η ζωή. Να προσπαθείς να γίνεις ένα αναπόφευκτο ξέφωτο.

                - Όταν … ο αγγελιοφόρος είναι ένα χαμομήλι μην κλείσεις τα ρουθούνια σου. Μύρισε την ταπεινότητα του και την ίαση που σου προσφέρει.  Και εκεί δες την καταγωγή σου, μα και τον προορισμό σου. Να κοιτάς χαμηλά, χωρίς κομπασμούς και εγωισμούς, μα να προσφέρεις αφέψημα ανακούφισης  σε οποιονδήποτε λαιμό που πονά και ξεραίνεται από κομπορρημοσύνη.

                - Όταν …ο αγγελιοφόρος σου είναι ένα μυρμήγκι,  άσε να κουβαλήσει τον σπόρο σου σε καταφύγιο ζεστό. Είναι προάγγελος εργατικότητας, υπομονής και επιμονής. Ακολούθα τα χνάρια του για να ξεχειμωνιάσεις τα αναπάντεχα δύσκολα της ζωής.

            - Όταν …ο αγγελιοφόρος σου είναι ένα πάρκινγκ που δεν βρίσκεις για να αφήσεις το αυτοκίνητο σου, άκου τη μηχανή που μουγκρίζει για να φύγεις μακριά.  Μακριά από την οχλαγωγία παραπόνων και βρισιών. Χαμογέλα και στρίψε στη γωνία του αδιεξόδου που νομίζεις ότι έχεις και θα βρεις τη διέξοδο που πάντα είχες μα που ποτέ σου δεν τόλμησες να στρίψεις.  Θα βρεις άπλετο χώρο για να παρκάρεις την προσωπικότητά σου. Μη τα θες όλα, εδώ και τώρα.

                  - Όταν …ο αγγελιοφόρος σου είναι ένα χαμένο κενό βλέμμα περαστικού που δεν ξέρει που να το ακουμπήσει θα διαπιστώσεις πως εάν αυτό το βλέμμα είχε φωνή  θα είχε να σου πει κάτι που δεν λέγεται με ευκολία. Θα σου έλεγε «σε αγαπώ». Συμφιλιώσου με τις απώλειές σου και αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν σου και τον  εαυτόν σου ως πλησίον σου. Άσε στα χέρια της αγάπης σου την ευθύνη να κρατήσεις στοργικά και με θαλπωρή λες και έχεις ένα νεογέννητο, μια νεογέννητη ύπαρξη που χρειάζεται εσένα και μόνον εσένα. Χρειάζεται τη δύναμη σου για να επιβιώσει. Βρες την μέσα σου και καθησύχασε το κλάμα του.

            - Όταν …ο αγγελιοφόρος σου είναι μια πεταλούδα που μένει ακίνητη πάνω σου, μην την τρομάξεις, μη την πληγώσεις, μην προσπαθήσεις να την εξοντώσεις και  να την κάνεις να φύγει μακριά. Είναι η ψυχή σου. Και ίσως αυτή η ακινησία, η ηρεμία να είναι ένας στοχασμός, μια απάντηση στο ερώτημα του τι ζητάνε από εμάς όλα αυτά τα αγαπημένα μας πρόσωπα που δεν υπάρχουν πλέον στη γήινη ζωή μας. Μπορεί να είναι προάγγελος του χρόνου που ζούμε, του εδώ και τώρα σε μορφή αποχαιρετισμού. Οπότε γίνε ένα παιδί για τα θελήματα, όπως όταν ήσουν μικρός. Όμως αυτή τη φορά θα είναι για το δικό σου θέλημα και κανενός άλλου. Ό,τι και αν  λένε, ό,τι και αν κάνουν. Άσε τη ψυχή σου να ταξιδέψει. Άστη να αναπνεύσει. Το αξίζει. Ή μάλλον είναι το λιγότερο που αξίζει.  Πριν γίνει μνημείο επίσκεψης από ζωές άλλων.

                «Να ξέρεις πως η αγάπη, μάς φέρνει αντιμέτωπους με τη μόνη αδιαμφισβήτητη αλήθεια. Το ότι μας ζορίζει.» αυτά ήταν τα τελευταία λόγια του αγέρα και μου παρέδωσε τις αντάρτικες σελίδες του σημειωματάριού μου ήρεμες πλέον, για να γράψω όσα δεν μπορούν να ειπωθούν.